Εμπνευσμένη από διηγήματα του βραβευμένου βιβλίου «Μπλε υγρό» της Βίβιαν Στεργίου, η παράσταση «Αδύναμοι χαρακτήρες γεμάτοι πείσμα να ευτυχήσουν» ανεβαίνει στο θέατρο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών [Πειραιώς 256, Ρέντης].
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Εμπνευσμένη από διηγήματα του βραβευμένου βιβλίου «Μπλε υγρό» της Βίβιαν Στεργίου, η παράσταση «Αδύναμοι χαρακτήρες γεμάτοι πείσμα να ευτυχήσουν» ανεβαίνει στο θέατρο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών [Πειραιώς 256, Ρέντης].
Μικρές, αυτοτελείς ιστορίες -ψήγματα πραγματικότητας. Άνθρωποι νέοι, περίεργοι και διαφορετικοί, φοβισμένοι και γεμάτοι πείσμα, εντελώς καθημερινοί και τυχαίοι, είναι οι άνθρωποι των ιστοριών. Η Αθήνα αποτελεί το σκηνικό τους. Η πόλη πρωταγωνιστεί και είναι αναπόφευκτα κομμάτι της πραγματικότητας των ηρώων.
Την παράσταση σκηνοθετεί η Μαρία Σάββα. Μιλήσαμε μαζί της.
Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την παράσταση;
«Η παράσταση εμπνέεται ελεύθερα από ορισμένα διηγήματα του βραβευμένου βιβλίου “Μπλε υγρό” της Βίβιαν Στεργίου. Οι χαρακτήρες του έργου είναι νέοι, καθημερινοί αντι-ήρωες που προσπαθούν να επιβιώσουν στην Αθήνα της κρίσης και αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι καθημερινά, ζώντας σε αυτή τη πόλη. Άνθρωποι νέοι, που ζουν στη σημερινή Αθήνα, που περνούν δίπλα μας και σχεδόν μας αγγίζουν, αλλά δε μας βλέπουν, γιατί είναι πολύ απασχολημένοι με τον ίδιο τους τον εαυτό. Μιλάνε ακατάπαυστα και “συνομιλούν” μ’ ένα ιδιότυπο video που τους ακολουθεί στους δρόμους της Αθήνας. Σε μια προσπάθεια να επαναδιαπραγματευθούν την ίδια τους τη ζωή, παίρνουν αποφάσεις και αναζητούν την ευτυχία μέσα στα απλά πράγματα, επενδύοντας όχι στην πολιτική και την οικονομία, αλλά στη φιλία και τον έρωτα».
Ποια θέματα βρίσκονται στον πυρήνα των ιστοριών που παρουσιάζονται;
«Η αγωνία της επιβίωσης, η καταπίεση, ο έρωτας ανεξαρτήτως φύλου και κοινωνικών συμβάσεων, η μη αποδοχή από την οικογένεια και το κοινωνικό περιβάλλον, ο ρατσισμός, η δυσκολία στην επικοινωνία των ανθρώπων, η μοναξιά, η φιλία».
Πού επικεντρώθηκε η σκηνοθετική σας ματιά;
«Αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν το χιούμορ των καταστάσεων και ένας συνδυασμός ρεαλισμού και υπερρεαλισμού που υπήρχε στα συγκεκριμένα διηγήματα. Προσπάθησα, λοιπόν, σκηνοθετικά να επικεντρωθώ σε αυτά τα δύο και να ερευνήσω πώς θα μπορούσαν να συνδυαστούν μεταξύ τους. Μέσα από αυτοσχεδιασμούς που έγιναν με τους ηθοποιούς, οδηγηθήκαμε σε ενδιαφέρουσες σκηνικές λύσεις.
Ένα δεύτερο καθοριστικό στοιχείο είναι ότι η πόλη πρωταγωνιστεί και είναι αναπόφευκτα κομμάτι της πραγματικότητας των ηρώων. Η Βίβιαν Στεργίου μιλάει για την Αθήνα έτσι όπως είναι, καθόλου ωραιοποιημένη. Οι γνώριμοι δρόμοι της Αθήνας, η βρωμιά και οι ασχήμιες της, αλλά και το εκτυφλωτικό αττικό φώς που τους λούζει. Αυτό σκηνοθετικά με κατεύθυνε να δημιουργήσω μία συνομιλία της πόλης με τους ήρωες του έργου μέσα από ένα video που τους ακολουθεί στους δρόμους της Αθήνας και συνδέεται με τον εσωτερικό μονόλογο των προσώπων. Είναι σαν να βλέπουμε την πόλη μέσα από το βλέμμα των χαρακτήρων. Τα videos έγιναν ειδικά για την παράσταση από τον κινηματογραφιστή Κωνσταντίνο Οικονόμου».
«Αδύναμοι χαρακτήρες γεμάτοι πείσμα να ευτυχήσουν». Μιλήστε μας για την επιλογή του συγκεκριμένου τίτλου.
«Οι ήρωες των διηγημάτων μιλούν ακατάπαυστα, προσπαθώντας να επαναδιαπραγματευθούν την ίδια τους τη ζωή, παίρνουν αποφάσεις, ανατρέπουν τις μέχρι τότε συμβάσεις που τους κρατούν πίσω, κάποιες φορές συγκρούονται με την ίδια τους την οικογένεια, προσπαθούν όσο γίνεται να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους και αναζητούν με πείσμα την ευτυχία στα μικρά και πολύτιμα πράγματα, όπως η φιλία και ο έρωτας».
Πείτε μας μια ατάκα από το έργο, περιγράψτε μας μια σκηνή –ό,τι σας έρθει πρώτο στον νου.
«Από την ιστορία ριάλιτι: “Από τότε που σταμάτησα να ακούω τις προσευχές της μαμάς πριν κοιμηθώ, δεν νιώθω ότι θα τιμωρηθώ που έζησα. Κι ούτε θυμώνω που δεν μου μάθανε να ζω, επειδή, ξέρεις, μπορεί να μην ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν, μπορεί να μην υπήρξαν ποτέ ευτυχισμένοι. Όχι, δεν τους κρατάω καμιά κακία. Όχι, καθόλου. Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα της κρίσης που μ’ έκαναν να νιώθω σαν νεκρός, μ’ έχουν πεισμώσει πολύ. Ο ψυχίατρος είπε ότι τίποτε δεν μας πείθει τόσο απόλυτα ότι η πραγματικότητα είναι εν μέρει κατασκευασμένη, όσο αυτό το τηλεοπτικό είδος που συνηθίζουμε να αποκαλούμε ριάλιτι”».
Πρωταγωνίστρια του έργου η Αθήνα. Κάτι που αγαπάτε ιδιαίτερα στην Αθήνα;
«Το αττικό φως είναι αυτό που με γεμίζει χαρά και ελπίδα, σε μια πόλη που κατά τ’ άλλα με έχει απογοητεύσει».
Και κάτι που θα θέλατε να αλλάξει σε αυτήν;
«Θα ήθελα να άλλαζε η νοοτροπία των ανθρώπων, να μπορούσαν να είναι πιο ευγενικοί, πιο πολιτισμένοι, πιο γενναιόδωροι, να διαβάζουν και να ψάχνουν περισσότερο. Και αυτό ισχύει και για τη νέα γενιά που, βυθισμένη στα κινητά της, εισπράττει ό,τι της σερβίρουν. Αυτή είναι μια εικόνα που με αποθαρρύνει. Πιστεύω ότι η κρίση έχει περάσει στο κύτταρό μας και δημιουργεί πολλές παρενέργειες, άρα θέλει περισσότερη δύναμη για να αντισταθείς. Βεβαίως υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις».
Ταυτότητα Παράστασης
Το κείμενο εμπνέεται ελεύθερα από διηγήματα του βιβλίου «Μπλε υγρό» της Βίβιαν Στεργίου (Εκδ. Πόλις, 2017)
Σκηνοθεσία: Μαρία Σάββα
Δραματουργία: Μαρία Σάββα με τη συμβολή της ομάδας / παραγωγή της Εταιρείας Θεάτρου ΠΑΙΚΤΕΣ
Φωτισμοί: Ναυσικά Χριστοδουλάκου
Video art-Trailer: Κωνσταντίνος Οικονόμου
Ηθοποιοί: Ιφιγένεια Καραμήτρου, Λουκάς Κυριαζής, Δημήτρης Παγώνης, Αλίκη Στενού
Βοηθός σκηνοθέτη: Τίνα Παπακωνσταντίνου
Φωτογραφίες: Τάκης Αναγνωστόπουλος