Δεν είναι λίγοι αυτοί που το αποκαλούν «Μονμάρτη της Αθήνας». Όπως στη συνοικία του Παρισιού, έτσι και στο Μετς ζωγράφοι, αρχιτέκτονες, γλύπτες βρήκαν το φυσικό τους καταφύγιο.Η Μονμάρτη, όμως, δεν ήταν μόνο αυτό. Δημιουργία και ανέμελη ιστορία, όπως στο καμπαρέ «Λαπέν Αζίλ», που έβγαλε λαγό τη διάσημη φάρσα σε βάρος των κυβιστών, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Δεν είναι λίγοι αυτοί που το αποκαλούν «Μονμάρτη της Αθήνας». Όπως στη συνοικία του Παρισιού, έτσι και στο Μετς ζωγράφοι, αρχιτέκτονες, γλύπτες βρήκαν το φυσικό τους καταφύγιο.
Η Μονμάρτη, όμως, δεν ήταν μόνο αυτό. Δημιουργία και ανέμελη ιστορία, όπως στο καμπαρέ «Λαπέν Αζίλ», που έβγαλε λαγό τη διάσημη φάρσα σε βάρος των κυβιστών.
Έδεσε ένας πολέμιος της μοντέρνας τέχνης ένα πινέλο στην ουρά ενός γαϊδάρου και το «έργο» που προέκυψε εκτέθηκε υπό τον τίτλο «Δύση πάνω από την Αδριατική». Καλλιτέχνες, παρακμιακοί, μαστροποί, εκκεντρικοί, φοιτητές, αναρχικοί, ακόμα και μποέμ μεγαλοαστοί. Τέχνη και «ακολασία» σε μία μικρή κοινωνία, η οποία έτρεχε με τους δικούς της κανόνες.
Η πλατεία Βάθης έχει το δεύτερο, χωρίς το πρώτο. Το φεστιβάλ «Το μικρό Παρίσι των Αθηνών», που διοργανώθηκε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 2013 σε διάφορα μέρη του υποβαθμισμένου κέντρου της Αθήνας, βάλθηκε να μετατρέψει τον πεζόδρομο της Μαιζώνος σε περαντζάδα της Μονμάρτης.
Έγινε η πλατεία Βάθης Μονμάρτη; Εκείνη την εβδομάδα, πάντως, είχε κάτι. Εκεί, όπου θα βρισκόταν ένα από τα τέσσερα βουλεβάρτα των Αθηνών, η σημερινή οδός Φαβιέρου, σύμφωνα με το σχέδιο του 1833.
Γίναν κι άλλα «Μικρά Παρίσια» στην περιοχή, η οποία περιλαμβάνει δρόμους με γαλλικά ονόματα, όπως Σατωβριάνδου, Βερανζέρου, Φαβιέρου, Ουγκώ, Μαιζώνος, Πουκεβίλ, Μολιέρου, Σονιέρου, Μάγερ.
Γίναν κι άλλα «Μικρά Παρίσια», ένα κατ’ έτος έκτοτε, αλλά το περιθώριο, οι αδικημένοι, οι εξαρτημένοι, οι εκδιδόμενες, η παραβατικότητα δεν άλλαξαν συχνότητα. Μια ανθρωπογεωγραφία στη γωνία.
Petit Paris τώρα και τα Εξάρχεια; Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γίνεται πάρτι με της υφυπουργού τη Μονμάρτη. «Κέντρο τέχνης και πολιτισμού» ήταν και μπορεί να ξαναγίνει η γραφική, παραδοσιακή συνοικία, που έχει αφεθεί.
Σήμερα, το μόνο που θα μπορούσε να τη συνδέει με τη Μονμάρτη είναι η ετυμολογία. Το «βουνό των μαρτύρων». Βουνό η αντιμετώπιση της ανομίας, απ’ την οποία μαρτυρούν οι κάτοικοι της διπλανής πολυκατοικίας. Μεταξύ αμηχανίας και εκμετάλλευσης της αγωνίας.