Δεν έχει διαπράξει αξιόποινες πράξεις στο Ηνωμένο Βασίλειο και ζούσε τα τελευταία επτά χρόνια υπό πολύ δύσκολες συνθήκες. Έγκλειστος στην πρεσβεία του Ισημερινού, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Δεν έχει διαπράξει αξιόποινες πράξεις στο Ηνωμένο Βασίλειο και ζούσε τα τελευταία επτά χρόνια υπό πολύ δύσκολες συνθήκες. Έγκλειστος στην πρεσβεία του Ισημερινού.
Οι βρετανικές αρχές τον συνέλαβαν γιατί δεν παρουσιάστηκε στις 29 Ιουνίου του 2012 στην αστυνομία, όπως είχε ορίσει δικαστήριο του Λονδίνου. Είναι αυτό αδίκημα; Το βρετανικό ποινικό δίκαιο προβλέπει χρηματικό πρόστιμο ή κράτηση το πολύ 12 μηνών.
Πολιορκημένος ήταν και στην πρεσβεία τόσα λεπτά, ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια. Σε περιορισμένο χώρο. Μετρημένες εμφανίσεις σε παράθυρο, διότι πολλοί είχαν διάφορο. Με πρώτες τις ΗΠΑ, που έχουν ζητήσει την έκδοσή του για υποκλοπή απόρρητων εγγράφων (μαζί με τη διεμφυλική πρώην στρατιωτικό Τσέλσι Μάνινγκ), που αποκάλυψαν ότι ο βασιλιάς-εξουσία είναι γυμνός και οι πολίτες δεν έπρεπε να το μάθουν αυτό. Η Μάνινγκ καταδικάστηκε σε 35 χρόνια φυλακή για τη διαρροή 750.000 διαβαθμισμένων εγγράφων. Αργότερα πήρε χάρη από τον Ομπάμα, αλλά δεν έχει τελειώσει ακόμη η νομική της περιπέτεια για τα Wikileaks, που έβγαλαν πολλά για ψεύδη απανωτά και βρόμικα μυστικά, για τους πολέμους σε Ιράκ και Αφγανιστάν, για ίντριγκες και συνωμοσίες.
Όσο μεγάλωνε η διαδικτυακή πλατφόρμα, άρχιζε να περιπλέκεται το πράγμα. Τον Σεπτέμβριο του 2011, μάλιστα, παραδέχτηκε ότι δεν ελέγχει πια τις αποκαλύψεις που βρίσκονται στο Διαδίκτυο, ενώ δεν διέφυγε της προσοχής ότι είχε προνομιακή μεταχείριση η Ρωσία και διαρροή καμία. Αυτό σε συνδυασμό με τη Χίλαρι που του χρεώνει την εκλογική της αποτυχία και την αμηχανία της παραδοσιακής δημοσιογραφίας δημιούργησε αμφιβολία για την ιδιόρρυθμη φυσιογνωμία.
Είναι, λέει, εγωπαθής, ναρκισσιστής, που ενδιαφέρεται για την προσωπική του προβολή. Η αποδόμηση καλά κρατεί. «Όταν οι κυβερνήσεις προσπαθούν να περιορίσουν τα δικαιώματα του Τύπου με οποιαδήποτε μορφή, δεν στρέφονται εναντίον δημοφιλών ανθρώπων, φροντίζουν να τα βάλουν με τους λιγότερο δημοφιλείς» λέει ο Τρέβορ Τιμ, διευθυντής του Ιδρύματος για την Ελευθερία του Τύπου.
Ήρωας, προδότης, ιππότης ή του Πούτιν «στρατιώτης», δημοφιλής ή αντιπαθής, δεν ξέρω πολλούς που θα ζούσαν έγκλειστοι για την προσωπική τους προβολή.
Το σενάριο προκαλεί. Η αλήθεια κόβει σαν γυαλί: Τιμωρείται όχι ο φόνος, αλλά η διαρροή.