Αλλαγή στον θρόνο. Νέα αυτοκρατορική εποχή στην Ιαπωνία από την 1η Μαΐου. Το όνομα αυτής, Reiwa, συνδυασμός δύο χαρακτήρων του ιαπωνικού αλφάβητου, οι οποίοι σημαίνουν «τάξη» και «αρμονία», γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Αλλαγή στον θρόνο. Νέα αυτοκρατορική εποχή στην Ιαπωνία από την 1η Μαΐου. Το όνομα αυτής, Reiwa, συνδυασμός δύο χαρακτήρων του ιαπωνικού αλφάβητου, οι οποίοι σημαίνουν «τάξη» και «αρμονία».
Αυτήν την τάξη και αρμονία, από μια παλιά ανθολογία, φαίνεται πως διασαλεύει η υποχρεωτική δεκαήμερη αργία. Από τις 27 Απριλίου έως τις 6 Μαΐου η κυβέρνηση δίνει στους Ιάπωνες «δώρο» αυτοκρατορικό, που όμως σκοντάφτει στο συλλογικό θυμικό.
Σε μια χώρα, όπου οι περισσότεροι εργαζόμενοι παίρνουν μόλις εννέα μέρες άδεια, αντί για τις 18 που δικαιούνται ετησίως, η δεκαήμερη αργία αντιμετωπίζεται ωσάν δυστυχία. Δικαιολογημένη κάποιων γονέων η αγωνία, που δεν ξέρουν τι να κάνουν τα παιδιά τους, αφού θα είναι κλειστά τα σχολεία. Δικαιολογημένη και η δυσφορία ημερομίσθιων ή ωρομίσθιων, μα εδώ πρόκειται για κάτι άλλο. Τη σκοτεινότερη γωνιά της πολύχρωμης βιτρίνας του ιαπωνικού ονείρου, άμεσα συνδεδεμένου με την καταναλωτική ευδαιμονία και την επαγγελματική καταξίωση.
Σε δημοσκόπηση της εφημερίδας Asahi, το 45% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι είναι «μάλλον δυστυχισμένοι» λόγω των διακοπών, ενώ σε άλλη δημοσκόπηση λένε ότι δεν παίρνουν όση άδεια δικαιούνται γιατί αισθάνονται «ενοχή» ή γιατί η εργοδοσία είναι αποτρεπτική. Η αφοσίωση στην εργασία αποτελεί ύψιστη αρετή. Δεν είναι παράξενο που αρκετοί κοιμούνται και ξυπνούν με μόνη έγνοια τη δουλειά.
Σε μια χώρα, όπου ελεύθεροι έγκλειστοι εξαντλούνται μέχρι θανάτου από τη δουλειά («καρόσι»), και η κυβέρνηση νομοθετεί πλαφόν στις υπερωρίες, σε μια χώρα όπου πάνω από 1,1 εκατ. ζουν αποκομμένοι από την κοινωνία, σε μια χώρα όπου η μοναξιά έχει ονόματα από «χικικομόρι» μέχρι «κοντοκούσι», η επιχείρηση νοηματοδοτεί σχεδόν κάθε στιγμή. Εκτός, κάποιοι αισθάνονται εκτός γραμμής, εκτός ζωής. Ο κόσμος τους εξατμίζεται κάτω από τα πόδια τους. Η κοινωνική τους θέση, η αίσθηση του εαυτού τους είναι ριζωμένες στην εταιρική δομή.
Τι θα κάνουν δέκα μέρες εκτός δουλειάς, όπου παντού θα έχει κόσμο και όλα θα είναι ακριβά; Δέκα μέρες αδέσποτες τρώνε κάτι από τον ρόλο τους.