Το αν θα καταβληθεί ή όχι δώρο Πάσχα στους συνταξιούχους και στους εργαζόμενους του Δημοσίου είναι ασφαλώς θέμα που «πουλάει», καθώς αφορά περισσότερες από τρία εκατομμύρια ελληνικές οικογένειες. Έτσι, οποιαδήποτε δημόσια δήλωση, αναφορά ή υπαινιγμός, τραβάει αυτομάτως το ενδιαφέρον. Άλλωστε η καταβολή του ισοδυναμεί με τη διανομή ποσού της τάξεως των 700 εκατ. ευρώ τουλάχιστον: 200 ευρώ για καθένα εκ των 2,5 εκατομμυρίων συνταξιούχων και 250 ευρώ για καθέναν εκ των 700-800 χιλιάδων εργαζομένων στο Δημόσιο, γράφει ο Θάνος Τσίρος.
Από την έντυπη έκδοση
Του Θάνου Τσίρου
[email protected]
Το αν θα καταβληθεί ή όχι δώρο Πάσχα στους συνταξιούχους και στους εργαζόμενους του Δημοσίου είναι ασφαλώς θέμα που «πουλάει», καθώς αφορά περισσότερες από τρία εκατομμύρια ελληνικές οικογένειες. Έτσι, οποιαδήποτε δημόσια δήλωση, αναφορά ή υπαινιγμός, τραβάει αυτομάτως το ενδιαφέρον. Άλλωστε η καταβολή του ισοδυναμεί με τη διανομή ποσού της τάξεως των 700 εκατ. ευρώ τουλάχιστον: 200 ευρώ για καθένα εκ των 2,5 εκατομμυρίων συνταξιούχων και 250 ευρώ για καθέναν εκ των 700-800 χιλιάδων εργαζομένων στο Δημόσιο.
Προφανώς, οποιοσδήποτε αναφέρεται δημόσια στο θέμα αποσπά την προσοχή, καθώς τα λεφτά είναι πολλά. Όμως, δεν είναι αυτό το μείζον. Το μείζον είναι να διατηρηθεί το βασικό «κεκτημένο». Και αυτό είναι η αξιοπιστία της χώρας τόσο προς τα «μέσα» όσο και προς τα «έξω». Η αξιοπιστία πλήττεται και δεν διασφαλίζεται με μισόλογα, καθώς αυτά γεννούν ερωτήματα τα οποία δεν μπορούν να απαντηθούν.
Να δοθεί δώρο Πάσχα. Υπάρχει όμως το δημοσιονομικό περιθώριο; Μπορεί να αντέξει ο προϋπολογισμός μια δαπάνη 700 εκατ. ευρώ τη στιγμή που ακόμη δεν έχει ξεκινήσει καλά-καλά η φετινή χρονιά; Θα έθετε μια τέτοια δαπάνη υπό αμφισβήτηση την επίτευξη του βασικού δημοσιονομικού στόχου για παραγωγή πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% του ΑΕΠ; Εντάσσεται η «ιδέα» τού να δοθεί το δώρο στη συνολική εκκρεμότητα που αφορά τις αναδρομικές διεκδικήσεις των συνταξιούχων και των δημοσίων υπαλλήλων που έχουν ακολουθήσει τη δικαστική οδό;
Διανύουμε μια προεκλογική χρονιά, η οποία όμως διαφέρει αισθητά από αντίστοιχες προηγούμενες προεκλογικές χρονιές. Ναι μεν η χώρα είναι εκτός μνημονίων, αλλά εξακολουθεί να βρίσκεται υπό καθεστώς επιτήρησης.
Αυτό σημαίνει ότι η χώρα έχει αναλάβει συγκεκριμένες δεσμεύσεις, τις οποίες θα πρέπει να εκπληρώσει. Χρειάστηκαν χρόνια και μεγάλες θυσίες για να χτιστεί η αξιοπιστία, η οποία με τη σειρά της έφερε την έξοδο από το μνημόνιο και την επάνοδο στις διεθνείς αγορές.
Αρκούν όμως μόνο μερικές λανθασμένες ενέργειες ή μερικές παρορμήσεις προεκλογικού χαρακτήρα για να γίνει η ζημιά. Ακόμη και οι συνταξιούχοι ή οι δημόσιοι υπάλληλοι, θα χάσουν πολύ περισσότερα από ένα δώρο Πάσχα αν γυρίσουμε στις παλιές προεκλογικές τακτικές.