Όταν η ζωή γίνεται ανυπόφορη, ο θάνατος γίνεται ένα πολύ προτιμότερο καταφύγιο για τον άνθρωπο». Μία φράση του Ηρόδοτου, που θα μπορούσε πολύ εύκολα να σου έρθει στο μυαλό όταν περιδιαβαίνεις τους διαδρόμους ενός κρατικού νοσοκομείου. Άνθρωποι σε ουρές, στοιβαγμένοι σε χώρους περιορισμένους, να περιμένουν με αγωνία και θυμό τη σειρά τους για ιατρική εξέταση, γνωμάτευση ιατρού ή κάποια θεραπεία. Η εικόνα γίνεται ακόμη χειρότερη στους θαλάμους βαριών ασθενειών, όπου ιατροί και νοσηλευτές καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες και δίδουν μάχη με τις επικρατούσες αντίξοες συνθήκες.
Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Όταν η ζωή γίνεται ανυπόφορη, ο θάνατος γίνεται ένα πολύ προτιμότερο καταφύγιο για τον άνθρωπο». Μία φράση του Ηρόδοτου, που θα μπορούσε πολύ εύκολα να σου έρθει στο μυαλό όταν περιδιαβαίνεις τους διαδρόμους ενός κρατικού νοσοκομείου. Άνθρωποι σε ουρές, στοιβαγμένοι σε χώρους περιορισμένους, να περιμένουν με αγωνία και θυμό τη σειρά τους για ιατρική εξέταση, γνωμάτευση ιατρού ή κάποια θεραπεία. Η εικόνα γίνεται ακόμη χειρότερη στους θαλάμους βαριών ασθενειών, όπου ιατροί και νοσηλευτές καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες και δίδουν μάχη με τις επικρατούσες αντίξοες συνθήκες.
Είναι γεγονός ότι μέσα στον πόνο αποκαλύπτεται πιο εύκολα το νόημα της ζωής. Είναι επίσης γεγονός ότι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν θα έπρεπε να σύρεται επειδή το σύστημα υγείας που σου παρέχει το κράτος σου είναι αναποτελεσματικό, ελλειμματικό, δαιδαλώδες, γραφειοκρατικό, χρονοβόρο, χαοτικό, υποβαθμισμένο. Και όλα αυτά αποτελούν συνέπεια της οικονομικής κρίσης, η οποία υποβάθμισε την υγεία των πολιτών.
Η αύξηση της ανεργίας και της φτώχειας και η μείωση του εισοδήματος αποτελούν κύρια γνωρίσματα της σημερινής πραγματικότητας. Λαμβάνοντας υπόψη τους μηχανισμούς επίδρασης αυτών στη σωματική και ψυχική υγεία, γίνεται εύκολα αντιληπτό το μέγεθος των επιπτώσεων στο επίπεδο υγείας του πληθυσμού. Πολύ περισσότερο, η εξασθενημένη οικονομία ωθεί τη χώρα σε περιορισμένη δυνατότητα στήριξης όλων εκείνων των μηχανισμών που θα μπορούσαν να προαγάγουν το επίπεδο υγείας των πολιτών. Οι μειώσεις των δαπανών για την υγεία, η περιστολή προγραμμάτων πρόνοιας και κοινωνικής πολιτικής, η υποβάθμιση της ποιότητας των ήδη επιβαρυμένων υπηρεσιών υγείας και οι μειωμένοι πόροι υποστήριξης των αδύναμων νοικοκυριών «απειλούν» περαιτέρω την υγεία του πληθυσμού.
Η ποιότητα της υγείας όμως καθορίζει και την ποιότητα του βιοτικού επιπέδου μίας χώρας και κατά προέκταση και τον πολιτισμό της. Η υγεία είναι πολιτισμός. Και είναι κάτι που χρειάζεται όχι μόνο τη συμβολή της πολιτείας, με παροχή καλύτερων υπηρεσιών, αλλά πρωτίστως εκπαίδευση των πολιτών, η οποία θα πρέπει να αρχίσει από τα σχολεία. Και αυτό σημαίνει πρόληψη και προώθηση της υγείας στην καθημερινή μας ζωή. Πριν λοιπόν έρθει και η δική μας σειρά να μπούμε στις φρικτές ουρές των νοσοκομείων, καλό είναι να μπούμε στη λογική της παιδείας ως υπεύθυνοι πολίτες και να συνεργαστούμε για το καλό του κράτους μας που κατ’ επέκταση θα είναι και δικό μας. Το γρηγορότερο λοιπόν γιατί ο χρόνος τρέχει...