«Στου Χατζηφράγκου» το πέταγμα των χαρταετών (τσερκένια) φτάνει να έχει μεταφυσική διάσταση. Κάτι τέτοιο ήτανε, στη χαμένη Σμύρνη του Κοσμά Πολίτη, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Στου Χατζηφράγκου» το πέταγμα των χαρταετών (τσερκένια) φτάνει να έχει μεταφυσική διάσταση. Κάτι τέτοιο ήτανε, στη χαμένη Σμύρνη του Κοσμά Πολίτη.
Ολάκερη τη Μεγάλη Σαρακοστή, κάθε Κυριακή και σκόλη, η πολιτεία ταξίδευε στον ουρανό. Ανέβαινε στα ουράνια και τη βλόγαγε ο Θεός. Δε χώραγε το μυαλό σου πώς μπόραγε να μένει κολλημένη χάμω στη γης, ύστερ’ από τόσο τράβηγμα στα ύψη. […] Θα μου πεις, κι εδώ, την Καθαρή Δευτέρα, βγαίνουνε κάπου εδώ γύρω κι αμολάρουνε τσερκένια. Είδες όμως ποτέ σου τούτη την πολιτεία ν’ αρμενίζει στα ουράνια; Όχι. Εκεί, ούλα ήταν λογαριασμένα με νου και γνώση, το κάθε σοκάκι δεμένο με τον ουρανό.
Αυτά είχα να σου πω. Ήτανε θάμα να βλέπεις ολάκερη την πολιτεία ν’ ανεβαίνει στα ουράνια. Να, για να καταλάβεις, ξέρεις το εικόνισμα, που ο άγγελος σηκώνει την ταφόπετρα, κι ο Χριστός βγαίνει από τον τάφο κι αναλήφτεται στον ουρανό, κρατώντας μια πασχαλιάτικια κόκκινη παντιέρα; Κάτι τέτοιο ήτανε».
Κάτι τέτοιο είναι ο χαρταετός. Ελευθερία. H δύναμη να πάμε ψηλά, να σηκωθεί και η δική μας πολιτεία από τα χαμηλά. Ελευθερία, με δικά μας ζύγια, κι ας μην έχουμε στολίδια. Ελευθερία, με νου και γνώση, κι ας μην αμολάρανε τη δόση. Η δική μας δύναμη και το δικό μας χοντροκερωμένο σχοινί αέρα θα μας δώσει.
Είτε το θέλει, είτε όχι, η Καθαρή Δευτέρα. Είτε το θέλει, είτε όχι, κάθε μέρα, οι ουρανοί είναι (και) δικοί μας. Και όπως κοιτάμε όλο ψηλά, φαρδαίνουνε τα στέρνα και τα όνειρα για τα καλά. Μαζί και η αγωνία της αποτυχίας.