Είναι παράξενο να το βλέπει κανείς, όμως λίγο-πολύ όλοι όσοι εμπλέκονται με ρόλους στη δημόσια συζήτηση οσάκις προκύπτουν ζητήματα με τη μεταμνημονιακή παρακολούθηση της ελληνικής οικονομίας συνεχίζουν να λειτουργούν με αντανακλαστικά παρελθόντος. Να το πούμε αλλιώς: δεν συνειδητοποιούν/δεν δέχονται ότι βρισκόμαστε σε μετατροϊκανή φάση, όπου η παλιά κατάσταση πραγμάτων με τις αξιολογήσεις και τη σύνδεσή τους -μέσω προαπαιτούμενων- με δόσεις της χρηματοδοτικής βοήθειας των 3 διαδοχικών μνημονίων είχε γίνει αναπόσπαστο μέρος των πολιτικών.
Από την έντυπη έκδοση
Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Είναι παράξενο να το βλέπει κανείς, όμως λίγο-πολύ όλοι όσοι εμπλέκονται με ρόλους στη δημόσια συζήτηση οσάκις προκύπτουν ζητήματα με τη μεταμνημονιακή παρακολούθηση της ελληνικής οικονομίας συνεχίζουν να λειτουργούν με αντανακλαστικά παρελθόντος. Να το πούμε αλλιώς: δεν συνειδητοποιούν/δεν δέχονται ότι βρισκόμαστε σε μετατροϊκανή φάση, όπου η παλιά κατάσταση πραγμάτων με τις αξιολογήσεις και τη σύνδεσή τους -μέσω προαπαιτούμενων- με δόσεις της χρηματοδοτικής βοήθειας των 3 διαδοχικών μνημονίων είχε γίνει αναπόσπαστο μέρος των πολιτικών.
Ήδη φάνηκε αυτό με τη θέση που επέλεξε να υποστηρίξει μετά τις ενημερώσεις σε επίπεδο Euro Working Group -στο Eurogroup του Φεβρουαρίου «δεν είχε Ελλάδα», μας το εξήγησαν σε κάθε τόνο: όμως κάθε Eurogroup έχει και παρασκήνιο και διαρροές- ο γνώριμός μας Κλάους Ρέγκλινγκ του ESM («ο άνθρωπος που κουβαλάει στο δισάκι του το χρέος της Ελλάδας»): έκρινε αναγκαίο να αναφερθεί στη διακινδύνευση της πρώτης δόσης από την επιστροφή κερδών ΕΚΤ/κεντρικών τραπεζών από τα ελληνικά ομόλογα, SMPs/ANFAs. Εδώ, δύο παρατηρήσεις: η πρώτη δόση -είχαμε μάθει ότι θα υπάρχουν 6μηνιαίες εκταμιεύσεις, των 600 περίπου εκατομμυρίων- επρόκειτο να είχε εκταμιευθεί μετά την πρώτη έκθεση της μεταμνημονιακής παρακολούθησης, τέλη του 2018, όμως τότε κρίθηκε προτιμότερο (καθώς έμεναν ουρές) να πάει για μετά τη δεύτερη έκθεση, της 27ης Φεβρουαρίου.
Επίσης, το θέμα δεν είναι τόσο η έκθεση της μεταμνημονιακής παρακολούθησης per se, που θα ξεκλειδώσει την απόδοση της δόσης, αλλά η ανάγκη να ψηφισθεί σε Κοινοβούλια όπως το ολλανδικό και το γερμανικό (ξανανοίγοντας, παραμονές ευρωεκλογών και εκεί, τη συζήτηση περί Ελλάδας…). Το παράξενο είναι ότι, ίσως για να ανεβάσει την αίσθηση σασπένς, εκεί που γνωρίζαμε για δόση 600-620-640 εκατομμυρίων, και κάποια στιγμή ακουγόταν και 750, ο καλός εκείνος Ρέγκλινγκ ανέβασε τον πήχη στο 1 δισ. ευρώ. Που επαναφέρει παλιές πρακτικές δόσεων και υποδόσεων, θυμάστε;
Αυτό το αντανακλαστικό παρελθόντος «έκρυψε» την ουσία της αναμενόμενης δεύτερης έκθεσης μεταμνημονιακής παρακολούθησης: που είναι η γενική πορεία της Ελλάδας/της ελληνικής οικονομίας, συν τα 16 προαπαιτούμενα που κατά τραυματιστικό για τη διαδικασία παρακολούθησης τρόπο έχουν προβλεφθεί (και η Ελλάδα τα έχει αποδεχθεί). Ο Ρέγκλινγκ επέμεινε στα «μερικά ακόμη ανοιχτά θέματα», πλην όλοι γνωρίζουν ότι η υπόθεση των κόκκινων δανείων είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο. Και αυτό είναι ζήτημα Φραγκφούρτης, ΕΚΤ/SSM και Βρυξελλών/DGComp… Μοσκοβισί και Σεντένο παρέμειναν εν τω μεταξύ σε διακριτική σιωπή. Εκείνο πάντως που ήρθε ως επισήμανση, για τα κόκκινα δάνεια -όχι δε απλώς ως αντικατάσταση του Νόμου Κατσέλη, που ήδη εκπνέει η δίμηνη παράταση του βίου του, αλλά ως «συνεκτική, πειστική λύση»/coherent credible solution για το αύριο των ελληνικών τραπεζών-, ήταν η αποθάρρυνση του να επιδιωχθεί μια ακόμη παράταση.
Και αυτό μας φέρνει στην ελληνική πλευρά της επανεγκατάστασης σε αντανακλαστικά παρελθόντος. Όλη η διαχείριση της απασφαλισμένης βόμβας των κόκκινων δανείων τους τελευταίους μήνες, με ΤΧΣ, διοικήσεις τραπεζών, ΤτΕ, Δραγασάκη-Φλαμπουράρη-Τσακαλώτο-Μαξίμου επί σκηνής, ήταν μια διαχείριση αναβολής/αποφυγής. Όλοι συνειδητοποιούμε ότι το τικ-τακ, τικ-τακ που ακούγεται από τα κόκκινα δάνεια κάνει ισχυρή αντήχηση στον χώρο λόγω προεκλογικής περιόδου: όμως ο πειρασμός μιας επιδεικτικής κόντρας με την τρόικα είναι υπόθεση παρελθόντος. Ή… θα ‘πρεπε να είναι! Ούτως ή άλλως η έκθεση της 27ης Φεβρουαρίου, λίγες μέρες απόσταση από τους χρησμούς της Moody’s μετά κι εκείνους της Fitch, πολύ περισσότερο ενδιαφέρει για την επίπτωσή της στις αγορές (οι οποίες έχουν εδώ και μήνες στοχοποιήσει τις συστημικές τράπεζες ως βασικό αγκάθι στην ελληνική περίπτωση), και μάλιστα εν όψει της ηρωικής προσπάθειας να πλεύσει 10ετές ομόλογο/ελληνικό benchmark. Για όσους ενδιαφέρονται: η απόδοση 10ετούς, που μπήκε στον χρόνο άνω του 4,35%, είχε υποχωρήσει μέχρι και 3,88% - αλλά πάλι φλερτάρει με το 4%.
Καθώς λοιπόν σε αρκετά πεδία των διαβόητων προαπαιτούμενων η τρόικα λίγα έχει να πει πλην γκρίνιας -παράδειγμα: έπεσε έξω η διαδικασία πώλησης των λιγνιτικών, με ένα των διαγωνιζόμενων να προτείνει 25 εκατ. (με αποτίμηση εύλογου τιμήματος στα 150…), τον άλλο να προτείνει κάπου 110 αλλά για ουσιαστικά διαφορετικό αντικείμενο- το θέμα των κόκκινων δανείων πολώνει όλη την προσοχή.
Βέβαια, συγκινητικά αντανακλαστικά παρελθόντος επιδεικνύει και η αξιωματική αντιπολίτευση, που σχεδόν περιμένει η μεταμνημονιακή τρόικα να «τραβήξει το αυτί» των κυβερνητικών για καθυστερήσεις. (Να πούμε την αλήθεια, μεγάλο μέρος και του μιντιακού κόσμου ανάλογο αντανακλαστικό έχει αναπτύξει). Και τούτο, ενώ όταν φτάσει η ρύθμιση για μετά-τον-Νόμο-Κατσέλη στη Βουλή, όλοι θα οιμώζουν πόσο λίγη προστασία παρέχει…
Τα αντανακλαστικά παρελθόντος δύσκολα φεύγουν!