Η νέα βιομηχανική πολιτική της Γερμανίας απλώνει ένα δίχτυ προστασίας στις επιχειρήσεις της χώρας απέναντι στην κινεζική άνοδο, ειδικά σε τομείς ευαίσθητους για τη θέση της χώρας στην παγκόσμια οικονομική σκηνή και την ασφάλειά της. Δεν χρησιμοποιεί δασμούς, αλλά η λογική της δεν διαφέρει πολύ από εκείνη των ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ. Και προβλέπει ενεργό στήριξη διαφόρων κλάδων, σε ένα σχέδιο που θυμίζει αρκετά το «Made in China 2025», γράφει η Νατάσα Στασινού.
Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Η νέα βιομηχανική πολιτική της Γερμανίας απλώνει ένα δίχτυ προστασίας στις επιχειρήσεις της χώρας απέναντι στην κινεζική άνοδο, ειδικά σε τομείς ευαίσθητους για τη θέση της χώρας στην παγκόσμια οικονομική σκηνή και την ασφάλειά της. Δεν χρησιμοποιεί δασμούς, αλλά η λογική της δεν διαφέρει πολύ από εκείνη των ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ. Και προβλέπει ενεργό στήριξη διαφόρων κλάδων, σε ένα σχέδιο που θυμίζει αρκετά το «Made in China 2025».
Το Βερολίνο κάνει λόγο για τις προκλήσεις της νέας εποχής, τις ανακατατάξεις στη διεθνή σκηνή, στις οποίες δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια, την ανάγκη να παραμείνει η Γερμανία και η Ευρώπη ανταγωνιστική απέναντι στους οικονομικούς γίγαντες ΗΠΑ και Κίνα.
Και ποιος μπορεί να διαφωνήσει; Η κινεζική «επέλαση» των τελευταίων ετών σε κρίσιμες υποδομές ανά την ήπειρο και η βούληση του Πεκίνου να δει τις επιχειρήσεις του νικητές στην κούρσα της τεχνητής νοημοσύνης και της αυτοματοποίησης δεν μπορεί να αγνοηθεί. Και η Ευρώπη δεν μπορεί να μείνει πίσω.
Η αντίδραση Βερολίνου και Παρισιού στο φρένο που έβαλε η Κομισιόν για τη δημιουργία ενός γαλλο-γερμανικού κολοσσού, που θα μπορεί να ανταγωνιστεί την κινεζική πρωταθλήτρια στον κλάδο των σιδηροδρόμων είναι εύλογη. Τα υπόλοιπα είναι πιο αμφιλεγόμενα.
Η Γερμανία δεν μιλάει όπως ο Τραμπ ευθέως για «απειλές», «εισβολή», «τείχη». Απορρίπτει κατηγορηματικά ότι η πολιτική της συνιστά προστατευτισμό, πόσο μάλλον οικονομικό εθνικισμό. Δεν πείθει όμως. Γιατί τι είναι εάν δεν είναι προστατευτισμός η πρόβλεψη να μπορεί το κράτος όχι μόνο να περνάει από κόσκινο εξαγορές μεριδίου άνω του 10%, αλλά και να αποκτά το ίδιο μετοχικά μερίδια σε επιχειρήσεις προκειμένου να μπλοκάρει εξαγορές από κινεζικά και άλλα ξένα κεφάλαια;
Και τι θα έλεγε στα αλήθεια η Γερμανία εάν μία άλλη χώρα επέλεγε να κάνει κάτι τέτοιο; Πώς θα αντιδρούσε συνολικά η Ευρώπη εάν ο λαϊκιστής Ντι Μάιο ή ακροδεξιός Σαλβίνι υπόσχονταν οικονομικά τείχη και εθνικοποίηση εταιρειών για την προστασία τους από ξένους;
Οι υψηλές φιλοδοξίες της Κίνας υπό τον Σι -που δεν έκρυψε ποτέ τι οραματίζεται για τη χώρα του- και η απότομη στροφή των ΗΠΑ υπό τον Τραμπ σε μονομερείς ενέργειες καθιστούν ίσως τον προστατευτισμό «αναγκαίο κακό». Αυτό θέλει να πει το Βερολίνο, αλλά ας έχει τουλάχιστον την τόλμη να το πει ξεκάθαρα αντί να υποκρίνεται. Ξέρει άλλωστε πως το «η Γερμανία πρώτα» δεν είναι αρκετό. Λύσεις απαιτούνται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.