O Ιπποκράτης θεωρείται ο ιδρυτής της ιατρικής ως εμπειρικής επιστήμης που στηρίζεται σε αμερόληπτη παρατήρηση και περιγραφή των συμπτωμάτων των ασθενειών και σε μία κριτική διαγνωστική, χωρίς δεισιδαιμονίες.
Η ιστορική σημασία της ιπποκρατικής ιατρικής σχετίζεται κυρίως με την τοποθέτηση της ιατρικής δραστηριότητας κάτω από μία επιταγή υπευθυνότητας. Το όνομά του φέρει ο όρκος που δίνουν οι νέοι γιατροί στο ξεκίνημα της σταδιοδρομίας τους.
Προσοχή δεν ορκίζονται στον Ιπποκράτη, δίνουν τον όρκο του Ιπποκράτη, με τον οποίο καθομολογείται η εξάσκηση του ιατρικού επαγγέλματος πάνω σε ηθική βάση.
«Στο όνομα του Απόλλωνος ιατρού, του Ασκληπείου, της Υγείας, της Πανάκειας και όλων των Θεών ορκίζομαι και τούς κάνω μάρτυρες μου...». Κι αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι είναι δωδεκαθεϊστές οι γιατροί. Μπορεί να είναι άθεοι, αγνωστικιστές, χριστιανοί ορθόδοξοι, κόπτες, καθολικοί, προτεστάντες, ευαγγελιστές, ινδουιστές, βουδιστές, μουσουλμάνοι κ.α.
Υστερα από 2.500 χρόνια, στις 15 Μαρτίου 2006 την ώρα που οι απόφοιτοι της Ιατρικής Σχολής Θεσσαλίας έδιναν τον όρκο του Ιπποκράτη μία απόφοιτη Μουσουλμάνα προέβαλε το αίτημα να ορκιστεί στο Κοράνι, όπερ και εγένετο. «Πρόκειται για την Αμετ Ογλού Χουμέιρα από την Ξάνθη, η οποία διατύπωσε με διακριτικότητα και ευγένεια το αίτημά της, που έγινε αποδεκτό εις επίρρωσιν του σεβασμού της ανεξιθρησκείας και της προτεραιότητας της προσφοράς στον άνθρωπο».
Τι σχέση έχει η ανεξιθρησκεία και η προσφορά στον άνθρωπο με μία παράδοση επαγγελματικού όρκου, μόνο οι διοικητικές αρχές του Πανεπιστημίου το γνωρίζουν. Τι είδους ενοχικές παραχωρήσεις είναι αυτές εν ονόματι μιας κακώς νοούμενης προοδευτικότητας; Εάν κόπτονται για την θρησκευτική ελευθερία, ας πρωτοστατήσουν για να αποκτήσουν οι εν Ελλάδι Μουσουλμάνοι επίσημους λατρευτικούς χώρους, κι ας αφήσουν την επιστήμη εκτός μεταφυσικής.
Ούτως ή άλλως η πανανθρώπινη αξία της προσφοράς στον άνθρωπο, τον οποίο υπόσχονται να υπηρετούν οι επιστήμονες γιατροί, ανεξαρτήτως ηλικίας, ασθενείας, αναπηρίας, καταγωγής, φύλου, εθνικότητας, φυλής, πολιτικής τοποθέτησης, κοινωνικής κατάστασης, σεξουαλικού προσανατολισμού και θρησκευτικών πεποιθήσεων (Δήλωση Γένοβας 1948 και 1968), πρέπει να είναι συνειδητή απόφαση.
K.T.