Έως και το καλοκαίρι του 2015 οι επιθέσεις του Αλέξη Τσίπρα ήταν κατά δύο μετώπων. Εναντίον της εγχώριας ελίτ, «που έβγαλε τον πλούτο της στο εξωτερικό και οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία». Και εναντίον της ευρωπαϊκής ελίτ, της «συντηρητικής νομενκλατούρας», των μη εκλεγμένων τεχνοκρατών- οπαδών του «δημοσιονομικού φετιχισμού», γράφει η Νατάσα Στασινού.
Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Έως και το καλοκαίρι του 2015 οι επιθέσεις του Αλέξη Τσίπρα ήταν κατά δύο μετώπων. Εναντίον της εγχώριας ελίτ, «που έβγαλε τον πλούτο της στο εξωτερικό και οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία». Και εναντίον της ευρωπαϊκής ελίτ, της «συντηρητικής νομενκλατούρας», των μη εκλεγμένων τεχνοκρατών- οπαδών του «δημοσιονομικού φετιχισμού».
Ο ίδιος αντιθέτως εκπροσωπούσε τον απλό πολίτη, μία πλειοψηφία, που αγανακτούσε, τον λαό.
Οι τότε θέσεις του Έλληνα πρωθυπουργού ανταποκρίνονταν ακριβώς σε αυτό που η πολιτική επιστήμη ορίζει ως λαϊκισμό (χωρίς να του προσδίδει θετικό ή αρνητικό πρόσημο).
Ήταν σαφές ότι η όλη ρητορική και πολιτική πρακτική του στηριζόταν στο δίπολο «κακές ελίτ - αγαθός λαός».
Τοπικά και ξένα μέσα συνέχισαν -ανάλογα και με την πολιτική κατεύθυνση- να κολλούν ανά καιρούς την ετικέτα του λαϊκιστή στον Αλέξη Τσίπρα για πολύ καιρό ακόμη.
Τι κι εάν είχε ερμηνεύσει κατά το δοκούν το «όχι» του λαού στο δημοψήφισμα του 2015, είχε αποκαταστήσει πλήρως τις σχέσεις του με την ευρωπαϊκή ελίτ και προωθούσε επώδυνα οικονομικά μέτρα κόντρα στη βούληση των πολλών. Τι κι εάν επιχειρούσε «άνοιγμα στην κεντροαριστερά».
Εξακολουθούσε να είναι εκπρόσωπος του λαϊκισμού για όσους συγχέουν τη συγκεκριμένη έννοια με τις φρούδες υποσχέσεις, την παροχολογία, τις «κωλοτούμπες» κτλ.
Η συμφωνία του 2018 με την Άγκελα Μέρκελ στο προσφυγικό (Ο Τσίπρας θα σώσει τη Μέρκελ, έγραφε τότε ο γερμανικός Τύπος) άρχιζε να αλλάζει το κλίμα στα διεθνή μέσα και η μεταστροφή ολοκληρώθηκε με τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Πηγαίνοντας κόντρα σε μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, «έλυσε μία διαμάχη, που στηρίζει την Ευρώπη και περιορίζει τη ρωσική επιρροή», σχολίασε ο ευρωπαϊκός Τύπος και έσκισε την ετικέτα του λαϊκιστή.
Αυτό που μάλλον δεν περίμενε κανείς ήταν ο ίδιος να επιλέξει να φτάσει στο άλλο άκρο.
Στις επίσημες δηλώσεις ότι οι «ελίτ» παραμένουν βεβαίως ο μεγάλος αντίπαλος. Αλλά στα πηγαδάκια με τους Ευρωπαίους ηγέτες τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.
«Η πλειοψηφία των ανθρώπων ήταν υπέρ;» τον ρώτησε ο Γάλλος πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν, για τη Συμφωνία των Πρεσπών.
«Ναι, έτσι νομίζω. Η πλειοψηφία των ανθρώπων, που μπορούν να σκέφτονται και να ασκούν κριτική με το μυαλό τους» απάντησε ο Αλέξης Τσίπρας. E, κάτι τέτοιο θα έλεγε και ένας ελιτιστής.