Οι κυβερνήσεις φεύγουνε, μα η χώρα μένει

Από την έντυπη έκδοση

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]

Έχετε ακούσει την αποφθεγματική ρήση «Ο δικός μπορεί να πει, μα ν’ ακούσει δεν μπορεί»; Στην Κρήτη τη λέμε, όταν για φαινόμενα ή πρόσωπα του περιβάλλοντος, της ομάδας, της χώρας σκληρά τα λέμε, αλλά μύγα στο σπαθί μας δεν σηκώνουμε όταν κάποιος ξένος κάνει το ίδιο.

Τι γίνεται, όμως, όταν τα κουσούρια μας, τα πάθη ή τα λάθη μας σε ξένους τα εκθέτουμε, για να εκθέσουμε τους αντιπάλους μας; Ξεχάστε την ευγένεια, άλλη είναι εδώ η έγνοια. Εκθέτουμε την «οικογένεια». Με τη μισαλλοδοξία, τις εμμονές, τις κατηγορίες και τους επιθετικούς προσδιορισμούς, την πολεμική θεώρηση της πολιτικής, τη συστηματική οργάνωση και εκδήλωση της εμπάθειας.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Απλώς, αλλάζουν ρόλο οι πρωταγωνιστές. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, όπως και τα λάθη. Οι εκτός δεν ξεχωρίζουν ροζ, γαλάζιες, πράσινες ή πολύχρωμες κυβερνήσεις. Μιλούν με εκπροσώπους χώρας, και αν τη «στολίζεις» μην περιμένεις δώρα. Έχεις κάψει, για μικροπολιτικούς λόγους, τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδας τώρα.

Μόνο όταν είσαι στην απέναντι όχθη διακρίνεις ξεκάθαρα την υπονόμευση του κύρους της χώρας. Μόνο τότε βλέπεις ότι πλήττεται η διεθνής εικόνα της. Μόνο τότε διακρίνεις το κάρφος από την δοκόν.

Μόνο τότε ενθυμείσαι ότι δεν ταιριάζει σε υπεύθυνο πολιτικό. Ο εθνικός διασυρμός για του κόμματος το σωσμό.

Τι να πρωτοθυμηθώ. Από τους «Τιτανικούς» και τη «διεφθαρμένη χώρα» μέχρι το «κανένας σοβαρός επενδυτής δεν θα δαπανήσει τα χρήματά του, όταν ξέρει ότι ο χρόνος αυτής της κυβέρνησης, που το αποφάσισε αυτό, τελειώνει».

Τι δεν τελειώνει; Αυτή η γκρίζα εκστρατεία «πειθούς» στο εξωτερικό, όταν το κομματικό τίθεται πάνω από το εθνικό. Νομίζουν ότι κάνουν στον πολιτικό αντίπαλο κακό; Μια χαρά τα καταφέρνει μόνος του.

Οι κυβερνήσεις φεύγουνε, μα η χώρα μένει. Αυτό «η πλειοψηφία των ανθρώπων που μπορούν να σκέπτονται και να ασκούν κριτική» το καταλαβαίνει.