Στις 12 Απριλίου 2002, οι ιδιοκτήτες μεγάλου καναλιού αντιδρούν στην απόφαση της κυβέρνησης Τσάβες να αλλάξει τη διοίκηση της κρατικής πετρελαϊκής εταιρείας της Βενεζουέλας. Το κανάλι μετέδιδε μονταρισμένα πλάνα με δήθεν επιθέσεις του στρατού εναντίον των διαδηλωτών, προτρέποντας τους τηλεθεατές να εισβάλουν στο προεδρικό μέγαρο. Επιπλέον, φιλοξένησε στο στούντιο στρατηγούς που απαιτούσαν την παραίτηση του προέδρου της χώρας, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Στις 12 Απριλίου 2002, οι ιδιοκτήτες μεγάλου καναλιού αντιδρούν στην απόφαση της κυβέρνησης Τσάβες να αλλάξει τη διοίκηση της κρατικής πετρελαϊκής εταιρείας της Βενεζουέλας. Το κανάλι μετέδιδε μονταρισμένα πλάνα με δήθεν επιθέσεις του στρατού εναντίον των διαδηλωτών, προτρέποντας τους τηλεθεατές να εισβάλουν στο προεδρικό μέγαρο. Επιπλέον, φιλοξένησε στο στούντιο στρατηγούς που απαιτούσαν την παραίτηση του προέδρου της χώρας.
Ο Τσάβες συνελήφθη και περιορίστηκε σε ένα νησί. Την προεδρία ανέλαβε ο πρόεδρος της ομοσπονδίας βιομηχάνων. Όπως παραδέχθηκαν μετέπειτα οι παρουσιαστές του καναλιού, οι συνωμότες είχαν κάνει συσκέψεις στο σπίτι του καναλάρχη γι’ αυτό που έμεινε ως «το πραξικόπημα των μίντια». Τελικά, η προεδρική φρουρά που παρέμεινε πιστή στον Τσάβες εισέβαλε στο προεδρικό μέγαρο και ο πρόεδρος των ολίγων ωρών ζήτησε άσυλο στις ΗΠΑ.
Οι διαφορές με το 2002 είναι μεγάλες. Ο Μαδούρο δεν είναι Τσάβες και οι συμπαθούντες γίνονται μετανοούντες. Προ μηνός ο ηγέτης των Podemos παραδέχτηκε ότι «η πολιτική και οικονομική κατάσταση (στη Βενεζουέλα) είναι τώρα καταστροφική… Δεν συμμερίζομαι κάποια πράγματα που είπα στο παρελθόν».
Οι διαφορές με το 2002 είναι μεγάλες. Τότε, η αντιπολίτευση ήλεγχε την PDVSA, αλλά αυτό δεν οδήγησε στην ανατροπή της κυβέρνησης Τσάβες (1998-2013). Σήμερα, η κυβέρνηση Μαδούρο ελέγχει την PDVSA και παρ’ όλα αυτά η οικονομία καταρρέει.
Η ιστορία δεν έχει τίποτα από τον μαγικό ρεαλισμό της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας. Αν και είναι πραγματικό ό,τι καταλογίζεται στο καθεστώς, δεν είναι της φαντασίας ότι οι μπίζνες κινούν τη διαδικασία.
Αρκεί μια ματιά στους FT για όσους πανηγυρίζουν για τον όψιμο ζήλο του κ. Τραμπ για τη δημοκρατία (The risks of Trump’s Venezuela freedom cry, 24/1).
Δεκάρα για το κράτος δικαίου και τη δημοκρατία δεν δίνουν, βέβαια, και η Κίνα, η Ρωσία και η Τουρκία. Υπερασπίζονται των συμφωνιών τους την κυριαρχία.
Είπαμε, εδώ τίποτα δεν είναι λογοτεχνία. Ο ρεαλισμός δεν έχει μαγεία.