Δηλώσεις, διαδόσεις, σκιαμαχίες, αντιμαχίες, ποταμηδόν αναλύσεις, πρόχειρο το σκοτάδι, πρόχειρο και το φως. Τι λέει ο μαθός; «Όποιος λέει πως είναι νικητής/διαπράττει ένα ανιαρό λάθος./Όποιος λέει πως είναι νικημένος/διαπράττει ένα σπαραχτικό λάθος», γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Δηλώσεις, διαδόσεις, σκιαμαχίες, αντιμαχίες, ποταμηδόν αναλύσεις, πρόχειρο το σκοτάδι, πρόχειρο και το φως. Τι λέει ο μαθός; «Όποιος λέει πως είναι νικητής/διαπράττει ένα ανιαρό λάθος./Όποιος λέει πως είναι νικημένος/διαπράττει ένα σπαραχτικό λάθος».
Λάθος στο λάθος δεν ξεχαστήκαμε, ποιητή. Πολλαπλασιάστηκε η σύγχυση και η χολή. Πώς διαμορφώνεται, λοιπόν, το τοπίο; Άντε να το πεις με λέξεις.
Ας πάρει ο Μυριβήλης* τις σκέψεις το κουβάρι να ξεμπλέξει. «Ήταν μια κοιλάδα στενόμακρη και σπανή, κατοικημένη από ίσκιους χωρίς έκφραση, που σάλευαν μονότονα και νωθρά, σπρωγμένοι από το φως που τους ζωντάνευε τις σύντομες στιγμές που περνούσε πάνω από τούτο το βαθύ στενάδι [...] Όλα περίμεναν από πολλήν ώρα το φεγγάρι. Και το φεγγάρι ήρθε. [...] Όσο αψήλωνε, κυνηγούσε τους ίσκιους, που ζωντάνεψαν κι έφυγαν τρομαγμένοι, ως που άδειασαν την κοιλάδα, που στο τέλος γιόμισε φεγγάρι».
Είχε χθες το πρώτο από τα τρία «σούπερ φεγγάρια» του 2019 και οι διαφορές γανώνονταν μεμιάς. «Αυτές οι ράγες βγαίνανε, δίδυμη μονοτονία, [...] ως που πήγαιναν και χάνονταν μέσα στο μαύρο στόμα του τούνελ που τις κατάπινε. [...] Πήγαιναν ολοένα μαζί, ζευγαρωμένες, η μία πλάι στην άλλη, πάντα στην ίδια απόσταση. Φαίνονταν αποφασισμένες να παρασταίνουν αιώνια το αξίωμα των “δυο παραλλήλων που δεν συναντιώνται”, περιμένοντας με υπομονή ένα σιδεροδρομικό δυστύχημα για να διαψεύσουν τη Γεωμετρία σμίγοντας επί τέλους».
«Όλα τα πάντα τέντωσαν την προσοχή τους ως την οδύνη. Είταν μια έντρομη ελπίδα του “τί θα γίνει τώρα”, του “κάτι θα γίνει τώρα”, κάτι “θα τολμήσει να γίνει”. Ένα ρίγος πέρασε πάνω από τις σιδερένιες ράγιες και τότες όρμησε πίσω από το γύψινο χαμοβούνι το τραίνο.
[...] Όμως εκεί στην άκρη είταν πάντα διάπλατα ανοιχτό το μαύρο στόμα του τούνελ, που ούτε το φεγγάρι δεν τόλμησε να προχωρέσει εκεί μέσα. Αυτό, σιωπηλό πάντα, σκοτεινό, διάπλατα ανοιχτό, δεν περίμενε τίποτ’ άλλο παρά το τραίνο. Το ρούφηξε, το κατάπιε και πάει [...]
Αυτό. Κατόπι όλα τα πάντα ξαναβούλιαξαν στη σιωπή και την ακινησία τους. Όλοι οι αχοί κατάκατσαν, όλες οι ελπίδες έσβησαν [...] Ο ύπνος κάθισε πάνω σε όλα. Βαρύς, ακίνητος, σαν αρρώστεια που ναρκώνει και μαραζώνει». (Το τοπίο, από «Το πράσινο βιβλίο»)
* Η «Ζωή εν τάφω» ξανάγινε επίκαιρη για την περίφημη φράση «Μοναχά Μακεντόν ορτοντόξ» στο κεφάλαιο «Ζάβαλη μάικω», φράση που απαλείφθηκε από τον συγγραφέα στις μεταπολεμικές εκδόσεις.