Η παράσταση «Χρονικό Διάστημα» επιστρέφει, δέκα χρόνια σχεδόν μετά την πρώτη της παρουσίαση στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν, στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας, σε σκηνοθεσία Μαρίας Ξανθοπουλίδου, με τη Λουκία Μιχαλοπούλου να αναμετράται με το ποιητικό σύμπαν της Κικής Δημουλά [Κεφαλληνίας 18, Κυψέλη].
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Η παράσταση «Χρονικό Διάστημα» επιστρέφει, δέκα χρόνια σχεδόν μετά την πρώτη της παρουσίαση στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν, στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας, σε σκηνοθεσία Μαρίας Ξανθοπουλίδου, με τη Λουκία Μιχαλοπούλου να αναμετράται με το ποιητικό σύμπαν της Κικής Δημουλά [Κεφαλληνίας 18, Κυψέλη].
Χρονικό Διάστημα. Ένα ταξίδι ζωής, με τις αποσκευές που δίνουν οι στιγμές που θυμάται, βιώνει και εκφράζει μέσα από τους στίχους της η ποιήτρια. Οδηγός μετέωρος, ανασφαλής αλλά και αποφασισμένος είναι μια σχοινοβάτης. Ένα πλάσμα που κινείται σ’ αυτή τη διαδρομή μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Μια ψυχική διαδρομή πάνω σε επικίνδυνες ισορροπίες. Η προσπάθεια να κρατηθεί όρθια σε τεντωμένα σχοινιά. Η απειλή του κενού. Η οργή και ο φόβος για τη δυσκολία της διαδρομής.
Ο περαστικός έρωτας. Η μνήμη που χάνεται ή μένει για να μας τυραννά. Η προσπάθεια να συμβιβαστεί με τη μοναξιά, με τον θάνατο, με το γήρας. Η ανόητη προσδοκία, η χαρούμενη αναμονή, η δυσβάσταχτη ανάμνηση. Μια γυναίκα παγιδευμένη στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τη φυσική μοίρα της ανθρώπινης ύπαρξης και τότε ίσως ελευθερωθεί.
Μιλήσαμε με την ερμηνεύτρια του έργου, Λουκία Μιχαλοπούλου.
Λίγα λόγια σας για την παράσταση;
Το “Χρονικό Διάστημα” είναι μια παράσταση βασισμένη σε ποιήματα της Κικής Δημουλά. Προσπαθήσαμε να χαράξουμε την πορεία μιας γυναίκας που συνδιαλέγεται εν θερμώ με έννοιες-καταστάσεις όπως ο έρωτας, ο φόβος, το πέρασμα του χρόνου, θέματα που κυριαρχούν στο σύμπαν της Δημουλά και που με έναν επικίνδυνο, γλυκόπικρο τρόπο μας το καταθέτει. Είναι από τα πιο προσωπικά πράγματα που έχω κάνει στο θέατρο. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να μην υπάρχει η αίσθηση του κολάζ ποιημάτων, αλλά να μοιάζει σαν να έχει φτιαχτεί ένα μεγάλο ποίημα αφιερωμένο στη γυναίκα».
Έρχεστε και πάλι αντιμέτωπη με το ποιητικό σύμπαν της Κικής Δημουλά, σχεδόν δέκα χρόνια μετά την πρώτη φορά. Τι έχει αλλάξει από τότε στη συνάντηση αυτή και τι παραμένει ίδιο;
Πάντα με ενδιέφερε να καταπιάνομαι με κείμενα που έχω ξανά δουλέψει, γιατί ο χρόνος ωριμάζει και βαθαίνει τη σκέψη, το αίσθημα, ποσό μάλλον όταν ξανακάνω κάτι που είναι τόσο προσωπικό και αγαπημένο. Στιγμές, λοιπόν, που αντιμετώπιζα πιο σκοτεινά, τώρα έχω την ανάγκη να τις δω με περισσότερο φως».
Μια σκέψη σας για την ποιήτρια;
«Η Κική Δημουλά έχει πιάσει τον γυναίκειο ψυχισμό τόσο εύστοχα. Είναι σπουδαία γιατί μπορεί κάτι μικρό να το μετατρέψει σε κάτι τεράστιο. Αυτό, στο θέατρο μου έχει ξανασυμβεί μόνο με τον Λευτέρη Βογιατζή. Oι παραστάσεις του ήταν ένας ύμνος στη λεπτομέρεια».
Που επικεντρώνεται η σκηνοθετική ματιά της Μαρίας Ξανθοπουλίδου;
«Με τη Μαρία Ξανθοπουλίδου προσπαθήσαμε να εστιάσουμε στη δυσκολία μετάβασης από τη μια κατάσταση στην άλλη, στα περάσματα. Όλη η σκηνή είναι ένα ναρκοπέδιο, κυριολεκτικά και μεταφορικά. H γυναίκα που υποδύομαι με αυστηρότητα υπηρετεί αυτήν τη δύσκολη πορεία και σταδιακά χαλαρώνει, σχεδόν συμφιλιώνεται, με το αδιέξοδο της ζωής».
Πείτε μας κάποιον στίχο που ακούγεται στην παράσταση. Αυτόν που σας ήρθε πρώτος στο νου.
«“Ένα μόνο δεν μου δίνει το όνειρο, το όριο ως που να κινδυνέψω”. Πάντα με απασχολούσε το όριο μιας ακραίας συνθήκης. Η σκηνή είναι ένας τόπος που μπορείς να δοκιμαστείς, να ονειρευτείς, να κινδυνέψεις. Ο στίχος αυτός συνδέεται με τη σχέση μου με το θέατρο».
Μοιάζει έντονα συναισθηματικά φορτισμένη η ερμηνευτική απόδοση του συγκεκριμένου θεατρικού μονόλογου. Κάποιες σκέψεις, κάποια συναισθήματά σας πριν ανεβείτε στη σκηνή;
«Το πριν, πάντα μου είναι δύσκολο σε μια παράσταση, σε κάθε παράσταση. Στη συγκεκριμένη, επειδή αυτή η δυσκολία είναι η βάση της έναρξής μου, θα έλεγα πως είναι πιο εύκολο. Για κάποιον λόγο νιώθω καλυτέρα στο επώδυνο “πριν” -το ανώδυνο είναι αυτό που με τρομάζει. Προσπαθώ, λοιπόν, να μηδενίσω, να μη φοβηθώ το ό,τι μπορεί να φοβηθώ, να ηρεμήσω στην μη έναρξη».
Και μόλις τελειώνει η παράσταση; Τι είναι κυρίαρχο;
«Το τέλος μοιάζει με το ξύπνημα από ένα όνειρο. Σου έχει αφήσει κάτι βαθύ, απροσδιόριστο, δεν μπορείς να το ορίσεις. Αλλά μοιάζει να έζησες κάτι…»
Ταυτότητα Παράστασης
Σκηνοθεσία: Μαρία Ξανθοπουλίδου, μουσική: Λόλεκ, φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη. Ερμηνεύει η Λουκία Μιχαλοπούλου. Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφιδάς.