Η ισχυρότερη οικονομία της φαίνεται να έχει παγιδευτεί σε τεχνική ύφεση. Η δεύτερη μεγαλύτερη υποφέρει από «κίτρινο πυρετό». Στην τρίτη η κυβέρνηση γεύεται το πικρό φίλτρο του λαϊκισμού, που η ίδια επέλεξε, γράφει η Νατάσα Στασινού.
Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Η ισχυρότερη οικονομία της φαίνεται να έχει παγιδευτεί σε τεχνική ύφεση. Η δεύτερη μεγαλύτερη υποφέρει από «κίτρινο πυρετό». Στην τρίτη η κυβέρνηση γεύεται το πικρό φίλτρο του λαϊκισμού, που η ίδια επέλεξε. Τελικά, πηγαίνει κάτι καλά στην Ευρωζώνη; Τι συμβαίνει στη νομισματική ένωση που κάποτε ήταν ζηλευτός στόχος και πρότυπο για τρίτους; Περνάει στα 20 χρόνια της απλά μία πρόωρη κρίση μέσης ηλικίας; Ή βιώνει έναν αργό θάνατο, όπως προειδοποιούν οι πιο απαισιόδοξοι;
Το γεγονός ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης κατεβάζουν συνεχώς ταχύτητα και ο δείκτης οικονομικού κλίματος έχει επιστρέψει σε επίπεδα του 2009 -όταν η παγκόσμια οικονομία πάλευε να βγει από την ύφεση που πυροδότησε η χρηματοπιστωτική κρίση-, όσο και εάν φαίνεται περίεργο, δεν είναι το πιο σοβαρό πρόβλημα για τη ζώνη των 19 οικονομιών που μοιράζονται το ευρώ.
Μετά τις εντυπωσιακές επιδόσεις του 2017 ήταν αναμενόμενο να υπάρξει κόπωση. Και με την αβεβαιότητα για την εξέλιξη του εμπορικού πολέμου και του Brexit να έχει χτυπήσει κόκκινο, είναι εύλογο επιχειρήσεις και νοικοκυριά να ρίξουν τον πήχη των προσδοκιών και να βάλουν στον πάγο σχέδια.
Τα παραπάνω θα μπορούσαν να ξεπεραστούν ή έστω να αντισταθμιστούν εν μέρει με τη βοήθεια του φθηνού πετρελαίου, αλλά και χάρη στα σταθερά ποσοστά αποταμίευσης του ιδιωτικού τομέα, το ελεγχόμενο (σε σχέση με άλλες περιοχές του πλανήτη) ιδιωτικό και δημόσιο χρέος και το ισχυρό πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών της Ευρωζώνης.
Η μεγάλη αδυναμία της Ευρωζώνης δεν βρίσκεται σε εξωτερικούς κινδύνους, αλλά στο εσωτερικό της. Και δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι ακόμη και μετά την ενηλικίωσή της εξακολουθεί να μην έχει καμία δημοσιονομική ικανότητα και ούτε προβλέπεται να αποκτήσει άμεσα. Γιατί όσοι φωνάζουν πιο δυνατά σήμερα (ακόμη και εάν στην πραγματικότητα δεν είναι περισσότεροι), δεν ζητούν βαθύτερη ενοποίηση, αλλά προτείνουν ως πανάκεια την επιστροφή στο εθνικό.
Αν όμως δεν έρθει η δημοσιονομική ένωση, δεν θα έρθει και η πολυπόθητη σύγκλιση των μελών, η άμβλυνση των ανισορροπιών για τις οποίες τόσο διαμαρτύρονται οι ευρωσκεπτικιστές.
Η Ευρωζώνη φαίνεται σήμερα περισσότερο από ποτέ να πάσχει από «αυτοάνοσο νόσημα», με το «ανοσοποιητικό» να έχει στραφεί με μανία κατά του οργανισμού.