«Γιατί 3% και όχι 4% ή 2%;» μου είχε απαντήσει Ευρωπαίος οικονομολόγος πριν από μερικά χρόνια σε συνέντευξη που μου είχε δώσει για την εφημερίδα στην οποία τότε εργαζόμουν σε ερώτηση που του είχα απευθύνει αναφορικά με το Σύμφωνο Σταθερότητας, γράφει o Μωυσής Λίτσης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
«Γιατί 3% και όχι 4% ή 2%;» μου είχε απαντήσει Ευρωπαίος οικονομολόγος πριν από μερικά χρόνια σε συνέντευξη που μου είχε δώσει για την εφημερίδα στην οποία τότε εργαζόμουν σε ερώτηση που του είχα απευθύνει αναφορικά με το Σύμφωνο Σταθερότητας.
Η απάντηση του Ευρωπαίου οικονομολόγου αντηχεί στα αυτιά μου κάθε φορά που βλέπω την αδιαλλαξία των Βρυξελλών όταν μια κυβέρνηση κράτους-μέλους του ευρώ επιχειρεί να ξεφύγει λίγο από τον «χρυσό ζουρλομανδύα». Ακόμη και όταν πρόκειται να ενισχύσει σε περιόδους μεγάλης ανέχειας τα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας.
Με το που ανακοίνωσε ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν προχθές το βράδυ κάποια μέτρα «ανακούφισης», υπό την πίεση των πρωτοφανών βίαιων διαδηλώσεων των «κίτρινων γιλέκων», άρχισε η συζήτηση για το τι θα πουν οι Βρυξέλλες: Αν δηλαδή το κόστος των μέτρων -η αύξηση 100 ευρώ στον κατώτατο μισθό και η απαλλαγή των χαμηλοσυνταξιούχων από τις νέες φορολογικές επιβαρύνσεις- θα επιβαρύνει τον γαλλικό προϋπολογισμό και θα «σπάει» τις δεσμεύσεις του Συμφώνου Σταθερότητας.
«Η Ε.Ε. θα παρακολουθήσει με προσοχή την επίδραση των ανακοινώσεων που έκανε ο πρόεδρος Μακρόν στο γαλλικό έλλειμμα» δήλωσε μία ημέρα μετά τις πυροσβεστικές εξαγγελίες του Γάλλου προέδρου ο Ευρωπαίος επίτροπος υπεύθυνος για την οικονομική πολιτική Πιερ Μοσκοβισί.
Η θέσπιση του ορίου για έλλειμμα 3% του ΑΕΠ, στη συμφωνία του Μάαστριχτ τη δεκαετία του ‘90, ως προϋπόθεση για ένταξη στο ευρώ, μπορεί να πει κανείς ότι είχε κάποιο νόημα τότε, με δεδομένα τα τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα χωρών όπως η Ελλάδα ή η Ιταλία. Αλλά τότε δεν είχε ακόμη δημιουργηθεί το ευρώ. Σήμερα το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα είναι πραγματικότητα, αν και πολλές φορές εξελίσσεται σε «τροχοπέδη», αντί για υποτιθέμενο ακρογωνιαίο λίθο της κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας.
Το Σύμφωνο Σταθερότητας, άλλωστε, είχε αμφισβητήσει παλιότερα μέχρι και ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν Ρομάνο Πρόντι (1999-2004), ο οποίος σε δηλώσεις του το 2002 το είχε χαρακτηρίσει «ηλίθιο». Την εποχή εκείνη μάλιστα το Σύμφωνο Σταθερότητας το παραβίαζαν οι εμπνευστές του, η Γαλλία και η Γερμανία, χωρίς να υπάρχουν «κίτρινα γιλέκα» στον δρόμο...
Αξίζει άραγε για μια «ηλιθιότητα» να τιναχτεί η Ευρώπη στον αέρα;