Όταν ο Εμανουέλ Μακρόν κέρδισε τις προεδρικές εκλογές του 2017, κάποιοι πίστεψαν ότι μια νέα εποχή ανέτειλε στη Γαλλία και την Ευρώπη. Αλλά μήπως το ίδιο δεν είχε συμβεί και με τον προηγούμενο ένοικο του Μεγάρου των Ηλυσίων, τον «κύριο νορμάλ»; Θυμηθείτε τις ειρωνείες και τα πικρόχολα σχόλια για τους υποψηφίους, μα και τους διθυράμβους, καθώς άνοιγε ο δρόμος προς την εξουσία, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Όταν ο Εμανουέλ Μακρόν κέρδισε τις προεδρικές εκλογές του 2017, κάποιοι πίστεψαν ότι μια νέα εποχή ανέτειλε στη Γαλλία και την Ευρώπη. Αλλά μήπως το ίδιο δεν είχε συμβεί και με τον προηγούμενο ένοικο του Μεγάρου των Ηλυσίων, τον «κύριο νορμάλ»; Θυμηθείτε τις ειρωνείες και τα πικρόχολα σχόλια για τους υποψηφίους, μα και τους διθυράμβους, καθώς άνοιγε ο δρόμος προς την εξουσία.
Καμία σχέση με την άνοδο της Μέρκελ. Στο κόμμα και στην καγκελαρία. Προσοχή, μιλώ για την αρχή της ιστορίας.
Μεταξύ των προσωπολατρών από τη μία και των προσωποφάγων από την άλλη, οι Ολάνδηδες και οι Μακρόν έχασαν τις διαστάσεις και τις γραμμές τους στο πατρόν. Και το χειρότερο, πίστεψαν ότι είναι μεγαλύτεροι από τον ρόλο τον οποίο κλήθηκαν να υποδυθούν.
Η «γυναίκα της ποσόστωσης από την Ανατολική Γερμανία» δεν αντιμετωπίστηκε ως ανεμοστρόβιλος -δεν θα μπορούσε κιόλας, λόγω ιδιοσυγκρασίας-, δεν γέννησε υψηλές προσδοκίες, δεν εξέπληξε με οράματα και διακηρύξεις με ημερομηνία λήξης.
Η είσοδός της στη σκηνή δεν προμήνυε μακρά παραμονή. Άλλη χώρα, άλλη εποχή, θα πείτε. Πιθανότατα, μα η ίδια δεν υποσχέθηκε ότι μπορεί να γεμίσει το κενό. Με βήματα μικρά πέρασε το στενό. Δεκαοκτώ χρόνια στην ηγεσία του κόμματος και 13 μέχρι στιγμής στην καγκελαρία, ενσαρκώνει μία ιστορία επιτυχίας. Όχι για τη διαχείρισή της, ούτε για τις πολιτικές της ικανότητες, αλλά γι’ αυτό που δεν φαινόταν ότι θα εξελισσόταν. Σταθερά σε μία εξίσωση που «έτρωγε» τις μεταβλητές. Η διδάκτωρ Φυσικής έβλεπε τους εσωκομματικούς ανταγωνιστές, τους υποψήφιους διαδόχους, τους πολιτικούς αντιπάλους, τους Ευρωπαίους ηγέτες να περνούν.
Στερείται οράματος, κινείται με ρυθμούς χελώνας, σχολίαζαν αρκετοί αναλυτές. Όταν έπρεπε, μπορούσε και το έκανε. Χωρίς τη χαρακτηριστική «εποικοδομητική καθυστέρηση και υπολογισμένη αμφιταλάντευση». Η άπειρη πολιτικός το 1999 άδραξε την ευκαιρία με του Κολ τη δοκιμασία και προχώρησε στην «πατροκτονία». Αρχή κυριαρχίας, μα με τον τρόπο που ζευγαρώνουν οι σκαντζόχοιροι, δηλαδή πολύ προσεκτικά. Συνδυασμός ρεαλισμού και μεθόδου, παρά ιδεολογίας.