Κάτι λιγότερο από 40 λεπτά χρειάστηκαν χθες στις Βρυξέλλες οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης προκειμένου να ολοκληρώσουν «ένα λάθος χειρότερο κι από έγκλημα». Η ομόφωνη έγκρισή τους στη συμφωνία για το Brexit ήταν το επιστέγασμα στην άφρονα απόφαση του -τότε- Βρετανού πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον να παίξει στα ζάρια την τύχη μιας μεγάλης χώρας και να θέσει σε δημοψήφισμα, στις 23 Ιουνίου 2016, το μέλλον της στην Ευρώπη.
Από την έντυπη έκδοση
Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Κάτι λιγότερο από 40 λεπτά χρειάστηκαν χθες στις Βρυξέλλες οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης προκειμένου να ολοκληρώσουν «ένα λάθος χειρότερο κι από έγκλημα». Η ομόφωνη έγκρισή τους στη συμφωνία για το Brexit ήταν το επιστέγασμα στην άφρονα απόφαση του -τότε- Βρετανού πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον να παίξει στα ζάρια την τύχη μιας μεγάλης χώρας και να θέσει σε δημοψήφισμα, στις 23 Ιουνίου 2016, το μέλλον της στην Ευρώπη.
Ναι, είναι αλήθεια ότι το Ηνωμένο Βασίλειο, από την ένταξή του την Πρωτοχρονιά του 1973 στην τότε ΕΟΚ, δεν ήταν πάντα ο πλέον εύκολος εταίρος. Ωστόσο, παρά την αμφιθυμία της, τις αντιφάσεις της -μια απ’ αυτές είναι πως υπήρξε η χώρα-μέλος με το μεγαλύτερο ποσοστό ενσωμάτωσης της κοινοτικής νομοθεσίας στο εσωτερικό της δίκαιο- η Βρετανία υπήρξε ένας αναγκαίος πυλώνας του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Ακόμη και στα θυελλώδη χρόνια της πρωθυπουργίας της Μάργκαρετ Θάτσερ, το Λονδίνο προσπάθησε, όχι πάντα με επιτυχία, να παίξει έναν εξισορροπητικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της γηραιάς ηπείρου, υπενθυμίζοντας και τον «Ατλαντικό» χαρακτήρα της Ευρώπης και την υποχρέωση συνεργασίας με τις ΗΠΑ. Χθες ήταν μια «μαύρη ημέρα» για την Ευρώπη, όπως παραδέχτηκε και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, κι όσοι κουνούν χαιρέκακα το μαντίλι στην άλλη πλευρά της Μάγχης, πολύ σύντομα θα διαπιστώσουν ότι μια Ευρώπη δίχως την αγγλοσαξονική διάστασή της, με κυρίαρχο τον τευτονικό ρόλο, είναι μια Ευρώπη κολοβωμένη, ακρωτηριασμένη.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έγινε από χθες μικρότερη. Το ΑΕΠ της έχασε τα 2,6 τρισ. δολάρια του βρετανικού ΑΕΠ και συρρικνώθηκε πληθυσμιακά με την αποχώρηση 66 εκατομμυρίων πολιτών από τους κόλπους της. Η αποχώρηση της Βρετανίας στέλνει παντού ένα κακό μήνυμα. Θα ενθαρρύνει τους λαϊκιστές-εθνικιστές στην Ευρώπη να επιδιώξουν «στενά εθνικές λύσεις» σε έναν κόσμο ακραίας κι άδικης -πολλές φορές- παγκοσμιοποίησης, αλλά δεν είναι αυτό που χρειάζεται η Ε.Ε., αν δεν θέλει να καταντήσει ευτελές παίγνιο μεταξύ των 2&1/2 δυνάμεων. Δηλαδή, ένα πεδίο ανταγωνισμού ΗΠΑ-Κίνας και Ρωσίας.
Η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου αφήνει πλέον χωρίς άλλοθι όσους, καλυπτόμενοι πίσω από τις βρετανικές ιδιαιτερότητες, αρνούνται να συναινέσουν σε συγκεκριμένες πολιτικές δημοκρατικής εμβάθυνσης και λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι το πεδίο επί του οποίου θα κριθούν χώρες, πρόσωπα και πολιτικές προτάσεις. Ναι, οι λαοί δικαιούνται να κάνουν και λάθη, αλλά είναι δουλειά των ηγετών να τους προειδοποιούν και να τους προστατεύουν από τις ολέθριες συνέπειες των επιλογών τους.