Την 7η θέση σε συνολικά 45 συμμετοχές κατέλαβε η μοτοσυκλέτα που κατασκεύασαν οι φοιτητές του τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας στο διεθνή διαγωνισμό Moto Student που διεξήχθη στην πίστα Aragon στην Ισπανία. Πήρε ακόμη το βραβείο καινοτομίας.
Του Στράτου Στρατηγάκη
Μαθηματικού - Ερευνητή
[email protected]
Την 7η θέση σε συνολικά 45 συμμετοχές κατέλαβε η μοτοσυκλέτα που κατασκεύασαν οι φοιτητές του τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας στο διεθνή διαγωνισμό Moto Student που διεξήχθη στην πίστα Aragon στην Ισπανία. Πήρε ακόμη το βραβείο καινοτομίας και το βραβείο του καλύτερου design, δηλαδή δύο από τα τρία βραβεία που δόθηκαν.
Ο διαγωνισμός διεξάγεται κάθε δύο χρόνια και έχει δύο σκέλη: το θεωρητικό, όπου εξετάζονται η σχεδίαση η κατασκευή και το πλάνο μικρής παραγωγής, σε περίπτωση που προχωρούσε σε επιχείρηση και το αγωνιστικό, όπου γίνονται δοκιμές επιτάχυνσης, φρεναρίσματος και αγώνας.
Στις ομάδες παραδίδεται ο κινητήρας, οι ζάντες, τα ελαστικά και οι δαγκάνες των δισκόφρενων. Τα υπόλοιπα τα σχεδιάζει και τα κατασκευάζει η κάθε ομάδα μόνη της. Το κόστος της μελέτης και κατασκευής το καλύπτουν χορηγοί. Εδώ αρχίζει το κλασικό ελληνικό δράμα. Τα διάσημα πολυτεχνεία του εξωτερικού όπως της Ζυρίχης, του Τορίνο και του Μιλάνου, που συμμετείχαν στο διαγωνισμό, έχουν χορηγούς εταιρείες όπως η AUDI και υψηλούς προϋπολογισμούς. Ο μέσος προϋπολογισμός των ομάδων ήταν 600.000 ευρώ. Το κόστος για την ελληνική ομάδα ήταν 30.000 ευρώ.
Τα χρήματα συγκεντρώθηκαν από την Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας, το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας και διάφορους επαγγελματίες, όπως ιδιοκτήτες πρατηρίων βενζίνης και ζαχαροπλαστείων, που συνέβαλαν όπως μπορούσε ο καθένας στην προσπάθεια των παιδιών. Έπρεπε να το κάνουν και αυτό. Να πηγαίνουν πόρτα πόρτα να ζητούν ενίσχυση και να δίνουν 100 έως 200 ευρώ οι διάφοροι ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων. Οι μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις και οι τράπεζες έλαμψαν δια της απουσίας τους. Καμία απολύτως ενίσχυση. Ακόμη και η ΔΕΗ που έχει τόσα εργοστάσια παραγωγής στην Κοζάνη έδωσε ένα πολύ μικρό ποσό. Αυτό δείχνει ότι κανείς από όσους μιλάνε για το brain drain δεν πιστεύει στα νέα παιδιά ή θεωρούν δεδομένο ότι οι καλύτεροι θα αναζητήσουν αλλού την τύχη τους.΄
Το όνομα της Ομάδας είναι Tyφoon ( με ελληνικό φ) που σημαίνει Τυφώνας. Η μοτοσυκλέτα που συμμετείχε στον φετινό διαγωνισμό ήταν η δεύτερη προσπάθεια της ομάδας και της δόθηκε το όνομα Χίμαιρα, που ήταν η κόρη του Τυφώνα στη μυθολογία. Η πρώτη προσπάθεια της ομάδας ήταν το 2016 όπου κατέλαβε την 9η θέση σε 36 συμμετοχές και άνοιξε τον πραγματικά δύσβατο δρόμο για όλες τις επόμενες προσπάθειες.
Η προσπάθεια των φοιτητών ξεκίνησε με την καθοδήγηση των καθηγητών κ. Γιαγκόπουλου και Νενέ, με ελάχιστα χρήματα και πολύ κέφι. Τα παιδιά πήραν το βραβείο καινοτομίας γιατί έφτιαξαν μία εφαρμογή για κινητό τηλέφωνο που αντικαθιστά τα όργανα που δίνουν τις απαραίτητες πληροφορίες στον αναβάτη. Μάλιστα, βάζοντας το βάρος του αναβάτη δίνει τις ρυθμίσεις των αναρτήσεων. Δείχνει τις στροφές και τη θερμοκρασία του κινητήρα και σε περίπτωση πτώσης ή οποιουδήποτε ατυχήματος ειδοποιείται μια προεπιλεγμένη επαφή (πιθανόν η αθάνατη Ελληνίδα μάνα).
Όλη αυτή η διαδικασία είναι το καλύτερο «σχολείο» για τους φοιτητές γιατί προσπαθούν να βάλουν στην πράξη τις γνώσεις τους, αποκτούν νέες ψάχνοντας να βρουν λύσεις στα προβλήματα που προκύπτουν κάθε φορά, μαθαίνουν να συνεργάζονται, πράγμα δύσκολο για εμάς τους Έλληνες. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα η συμμετοχή και μόνο σε μια τέτοια ομάδα είναι από μόνη της το σημαντικότερο για το επαγγελματικό μέλλον του σημερινού φοιτητή, μας δήλωσε ο αρχηγός της ομάδας Ευθύμης Παππάς.
Το αποτέλεσμα είναι πράγματι εντυπωσιακό, αλλά το σενάριο πολυπαιγμένο. Οι φτωχοί Έλληνες, χωρίς μέσα και με αντίξοες συνθήκες, αφού δεν έχουμε μηχανολογική παράδοση στην Ελλάδα, παλεύουν και τελικά τα καταφέρνουν και διακρίνονται. Κάποια στιγμή θα έπρεπε να αναρωτηθούμε γιατί παλεύουμε μονίμως χωρίς τα κατάλληλα μέσα και χρειάζεται να επιστρατεύουμε το μυαλό μας για να καλύψουμε την απόσταση. Πώς θα ήταν άραγε αν ανταγωνιζόμασταν τις άλλες χώρες επί ίσοις όροις; Ποιος φταίει γι’ αυτό; Μα εμείς φυσικά, αλλά δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε και πετάμε τη μπάλα στην εξέδρα ρίχνοντας το φταίξιμο αλλού: στους Τούρκους, στους Ευρωπαίους, τους Αμερικάνους, ανάλογα με την περίσταση και την ιστορική περίοδο.
Ευτυχώς πολλά από τα παιδιά μας προσπαθούν σοβαρά. Και σε άλλα Πανεπιστήμια γίνονται ανάλογες προσπάθειες. Στο Αριστοτέλειο, στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, στην Πάτρα και αλλού. Αυτά μας δίνουν την ελπίδα για το μέλλον. Από τέτοιες προσπάθειες περιμένουμε να γίνει κάτι καλό και να πάρει μπροστά η χώρα μας.