Δεν γνωρίζω εάν το νέο μνημόνιο της κυβέρνησης, αυτό με τον λαό, θα είναι το βασικό σύνθημα της μακράς προεκλογικής περιόδου στην οποία έχουν ήδη μπει. Σίγουρα όμως θα είναι και αυτό ένα μνημόνιο το οποίο θα το πληρώσει και πάλι… ο λαός. Ή, πιο συγκεκριμένα, το κομμάτι εκείνο του λαού το οποίο την τελευταία οκταετία σήκωσε και τα βάρη των προηγούμενων μνημονίων, γράφει ο Γιώργος Κούρος.
Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Δεν γνωρίζω εάν το νέο μνημόνιο της κυβέρνησης, αυτό με τον λαό, θα είναι το βασικό σύνθημα της μακράς προεκλογικής περιόδου στην οποία έχουν ήδη μπει. Σίγουρα όμως θα είναι και αυτό ένα μνημόνιο το οποίο θα το πληρώσει και πάλι… ο λαός. Ή, πιο συγκεκριμένα, το κομμάτι εκείνο του λαού το οποίο την τελευταία οκταετία σήκωσε και τα βάρη των προηγούμενων μνημονίων.
Σήκωσε τα βάρη για να εμφανίζει ο φετινός προϋπολογισμός υπερπλεόνασμα, 6,4 δισ. ευρώ, 3 δισ. ευρώ πάνω από τον στόχο, πληρώνοντας άδικους φόρους και εισφορές, αλλά φυσικά και τις αυξήσεις των συμβασιούχων και μετακλητών υπαλλήλων του Δημοσίου την τελευταία τριετία.
Αυξήσεις εντυπωσιακές, αφού ανέρχονται σε 16,7%, με αποτέλεσμα, σύμφωνα με τα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη» που επεξεργάστηκε ο ΣΕΒ, ο μέσος μισθός να διαμορφωθεί στα 1.502 ευρώ το 2017 αντί 1.286,6 ευρώ το 2014.
Εκ διαμέτρου αντίθετη η εικόνα στον ιδιωτικό τομέα, μειώσεις και απολύσεις.
Αλλά αυτά έχει η ζωή, κάποιος πρέπει να «θυσιαστεί» για να σωθεί… η χώρα του Δημοσίου και μαζί με αυτή και τα κόμματα, που, δυστυχώς, εξακολουθούν να εφαρμόζουν τη λάθος «συνταγή», για μικροκομματικά οφέλη. Το παρελθόν δεν δίδαξε απολύτως τίποτα. Και πάλι προς τη δόξα τραβάμε. Άδοξα χάσαμε τόσα χρόνια. Εξοντωτικοί φόροι και εισφορές, για παροχές και αυξήσεις μισθών… αλλά μόνο στο Δημόσιο.
Και φυσικά για να μη θεωρήσει κάποιος ότι πέφτουμε στην παγίδα του κοινωνικού αυτοματισμού, καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε ότι μακάρι κάθε χρόνο να δίνονται αυξήσεις στο Δημόσιο. Όμως να δοθούν και στον ιδιωτικό τομέα.
Να μην «πληρώνει» μόνο ένας. Αν τα φάμε και πάλι, καλό θα είναι να τα φάμε όλοι μαζί και ας χρεοκοπήσουμε μια ακόμη φορά. Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Όχι όμως να χρεοκοπήσουν οι μισοί για να στείλουν τον «λογαριασμό» στους άλλους μισούς.
Δεν μπορεί να δίδονται αυξήσεις και να μην έχουν γίνει ακόμη επιστροφές φόρων 770 εκατ. ευρώ, ή το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων να είναι μείον πάνω από 600 εκατ. ευρώ στερώντας θέσεις εργασίας, ή τα φέσια του Δημοσίου στην αγορά να ξεπερνούν τα 2,5 δισ. ευρώ.
Είμαστε και πάλι πολύ κοντά στο να πάρουμε τον λάθος δρόμο. Να βάλουμε στο περιθώριο την αγορά, την πραγματική οικονομία, να απομακρύνουμε επενδύσεις και κεφάλαια, να βάλουμε φρένο στις μεταρρυθμίσεις, για «χάρη» του δημοσίου… συμφέροντος και όχι μόνο.