Η χρεοκοπία ήλθε πρώτα σταδιακά και μετά ξαφνικά». Έτσι λέει ο Χεμινγουέι, διά στόματος Τζέικ (;), στο βιβλίο «Ο ήλιος ανατέλλει ξανά». Έτσι γίνεται με τις κρίσεις, ιδίως όταν μετατρέπεται η πολιτική σε θρησκεία, οπότε κάθε πολιτική απόφαση γίνεται υπόθεση ζωής ή θανάτου , γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η χρεοκοπία ήλθε πρώτα σταδιακά και μετά ξαφνικά». Έτσι λέει ο Χεμινγουέι, διά στόματος Τζέικ (;), στο βιβλίο «Ο ήλιος ανατέλλει ξανά». Έτσι γίνεται με τις κρίσεις, ιδίως όταν μετατρέπεται η πολιτική σε θρησκεία, οπότε κάθε πολιτική απόφαση γίνεται υπόθεση ζωής ή θανάτου.
Οι δημοκράτες απ’ όλο το πολιτικό φάσμα είναι ίσως έτοιμοι να υπερασπιστούν τη δημοκρατία μέχρι θανάτου, ελάχιστοι απ’ αυτούς, όμως, θα υπερασπιστούν μια συγκεκριμένη πολιτική μέχρι τέλους. Υπό κανονικές συνθήκες, δεν ξεκινά κανείς μια σταυροφορία για τον προϋπολογισμό, το έλλειμμα, το ασφαλιστικό ή στο όνομα υπερβολικά άκαμπτων δημοσιονομικών κανόνων.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν δέχονται την αμφισβήτηση. Τα επιχειρήματά τους στηρίζονται στην πίστη και όχι στα γεγονότα. Τίποτα δεν μπορεί να τους κάνει να αλλάξουν, αφού δεν μπορείς να πείσεις τους φανατικούς μίας θρησκείας για κάτι στο οποίο δεν πιστεύουν ήδη.
Το πρόβλημα είναι μεγάλο, ανεξαρτήτως της έκβασης της σύγκρουσης Μπερλεμόντ και Ρώμης, καθώς και οι δύο τι θέλουν να κάνουν επί της ουσίας; Να αντικατασταθούν οι αβεβαιότητες της πολιτικο-οικονομικής ζωής με τις δικές τους βεβαιότητες.
Η ήττα είναι γι’ αυτούς αδιανόητη, αφού και οι δύο πλευρές δεν θεωρούν ότι δίνουν μια πολιτική μάχη, αλλά συμπεριφέρονται σαν να πρόκειται για μια αντιπαράθεση του καλού με το κακό ή την τελευταία μάχη της Αποκάλυψης. Πού; Στην Ευρωζώνη, που βρίσκεται σε ημιμόνιμη κατάσταση κρίσης.
Το παιχνίδι του δειλού (chicken game) γίνεται του τρελού. Ο πρώην διευθυντής του «Economist» Μπιλ Έμοτ στο Project Syndicate υποστηρίζει ότι η ιταλική κυβέρνηση χρειάζεται μία ευκαιρία, την οποία η Ευρώπη πρέπει να της δώσει. Είναι θορυβώδης και απεχθής, προσβλητική, δυσάρεστη και ενοχλητική, αλλά μόλις έξι μήνες στην εξουσία, δημοφιλής στο εσωτερικό (υποστηρίζεται από το 60% των Ιταλών) και ως προς το επίδικο οι δημοσιονομικοί κανόνες της Ευρωζώνης ούτως ή άλλως πρέπει να αλλάξουν.
Τα μέτρα που προτείνει η «πιο λαϊκιστική κυβέρνηση της Ευρωζώνης» μπορεί να αποδειχτούν άχρηστα ή αναποτελεσματικά, αλλά δεν κινούνται στο επίπεδο της απερίσκεπτης ενέργειας, καταλήγει, θεωρώντας ανόητη την αντιπαράθεση. Ανόητη είναι η εμμονή σε πολιτικές που έχουν αποτύχει. Κι αυτό ισχύει και για τις δύο πλευρές.