Η Ιταλία συνεισφέρει στον προϋπολογισμό της Ε.Ε., έχει πρωτογενές πλεόνασμα και πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και δεν έλαβε ποτέ διάσωση. Βαράει τα νταούλια, αλλά οι αγορές εξακολουθούν να χορεύουν στον δικό τους ρυθμό. Χθες, είχαν νεύρα, γιατί η Ιταλία συνεχίζει στην ίδια γραμμή. «Ο προϋπολογισμός για το επόμενο έτος δεν αλλάζει» λέει η κυβέρνηση στην απαντητική της επιστολή προς την Κομισιόν, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η Ιταλία συνεισφέρει στον προϋπολογισμό της Ε.Ε., έχει πρωτογενές πλεόνασμα και πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και δεν έλαβε ποτέ διάσωση. Βαράει τα νταούλια, αλλά οι αγορές εξακολουθούν να χορεύουν στον δικό τους ρυθμό. Χθες, είχαν νεύρα, γιατί η Ιταλία συνεχίζει στην ίδια γραμμή. «Ο προϋπολογισμός για το επόμενο έτος δεν αλλάζει» λέει η κυβέρνηση στην απαντητική της επιστολή προς την Κομισιόν.
Όλοι περιμένουν τις κινήσεις των Βρυξελλών. Θα επιβληθούν, τελικά, κυρώσεις για υπερβολικό έλλειμμα ή η Κομισιόν θα παίξει καθυστερήσεις, ώστε να μην πριμοδοτήσει στις μαγιάτικες κάλπες ευρωσκεπτικιστικές λύσεις;
Ο προϋπολογισμός δεν αλλάζει, αλλά δεν είναι ο μόνος. Δεν αλλάζει και ο πυρήνας της διαμάχης. Οι αριθμοί, το έλλειμμα, το χρέος και το ΑΕΠ είναι η αφορμή. Η κυβέρνηση της Ιταλίας δεν είναι ένα εκλογικό ατύχημα, όπως θέλουν κάποιοι να πιστεύουν. Είναι αυτό που συμβαίνει όταν μια παρατεταμένη κάμψη οδηγεί το εκλογικό σώμα κατά του κατεστημένου. Οι αγωνίες των μικρομεσαίων για την ανισότητα, τη μετανάστευση και τη διαφθορά δεν καταλαγιάζουν, όσο δεν δίνονται πραγματικές απαντήσεις ή έστω προσομοιώσεις αυτών.
Παρά τις απειλές, η Κομισιόν είναι δεμένη με πιο κοντό σκοινί, γιατί τα πρόστιμα στην Ιταλία μπορεί να αποτελέσουν το σύμβολο όλων των πληγών της Ε.Ε. Αν ο κόσμος συνδέσει τη λέξη «Βρυξέλλες» με αυτήν της «τιμωρίας» δεν θα πρέπει να προξενεί έκπληξη όταν ψηφίζει για να απαγκιστρωθεί από την τιμωρία.
Ο προϋπολογισμός δεν αλλάζει, αλλάζουν όμως οι συνθήκες. Ο Γερμανός, ο οποίος φιλοδοξεί να διαδεχθεί τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ στο Μπερλεμόντ, εναποθέτει τις ελπίδες του στην οικονομική πραγματικότητα, «που ανάγκασε ακόμη και τον Έλληνα πρωθυπουργό να υποχωρήσει» και δήλωσε ότι θα καλοδεχόταν ο Έλληνας, ο Ισπανός και ο Πορτογάλος, «που θα είναι οι επόμενοι που θα πληγούν εάν επεκταθεί η κρίση», στον Ιταλό να μεσολαβήσει.
Αν ο οδηγός είναι ο ρεαλισμός, τότε η πραγματικότητα της Ευρωζώνης θα έπρεπε να είναι το μόνο που έχει σημασία. Ποια είναι αυτή; Η Ευρωζώνη είναι μια νομισματική ένωση σε ημιμόνιμη κατάσταση κρίσης.