Ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης απάντησε χθες -μέσω διαρροών στον Τύπο- σε όσους του ζητούν να τοποθετηθεί για το ζήτημα της διαφθοράς με αφορμή την προφυλάκιση του Γιάννου Παπαντωνίου, γράφει ο Μιχάλης Χατζηκωνσταντίνου.
Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης απάντησε χθες -μέσω διαρροών στον Τύπο- σε όσους του ζητούν να τοποθετηθεί για το ζήτημα της διαφθοράς με αφορμή την προφυλάκιση του Γιάννου Παπαντωνίου.
«Τα προβλήματα της χώρας δεν λύνονται με τη σκανδαλολογία» τόνισε και απέδωσε την όλη συζήτηση σε κυβερνητική απόπειρα να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές «σε κλίμα σκανδαλολογίας και λάσπης».
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση αξιοποιεί διαρκώς τέτοιες υποθέσεις που έρχονται από το παρελθόν, ελπίζοντας ότι θα αποκομίσει πολιτικά και εκλογικά οφέλη χάρη στο «ηθικό πλεονέκτημα» που διαθέτει - ή που νομίζει ότι διαθέτει.
Επίσης, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι οι πιέσεις του συμπολιτευόμενου Τύπου προς τον κ. Σημίτη για «απαντήσεις» αποσκοπούν σε κομματικά οφέλη.
Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι εκτός από σκανδαλολογία υπάρχει και διαφθορά. Το αποδεικνύουν η φυλάκιση του Άκη Τσοχατζόπουλου και η προφυλάκιση του Γιάννου Παπαντωνίου για τα εξοπλιστικά, όπως και η καταδίκη του Τάσου Μαντέλη και η παραδοχή του Θόδωρου Τσουκάτου για τα μαύρα χρήματα της Siemens.
Επίσης, ο ισχυρισμός ότι «αυτά τα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ» παραγνωρίζει πως απαντήσεις για το θέμα ζητούν επιτακτικά ακόμη και όσοι αναγνωρίζουν τα επιτεύγματα της διακυβέρνησης Σημίτη, όπως ο Σταύρος Θεοδωράκης.
«Όλοι οφείλουν πολιτικές απαντήσεις. Και για τα καλά και για τα κακά εκείνης της περιόδου» είπε χθες ο επικεφαλής του Ποταμιού και δύσκολα μπορεί να του αποδοθεί κακοβουλία. Εξάλλου, ούτε η Ν.Δ. και το ΚΙΝΑΛ αρνούνται ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα διαφθοράς, αλλά καταλογίζουν τα «υπαρκτά σκάνδαλα» στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Επομένως το πολιτικό σύστημα οφείλει να αντιμετωπίσει τη διαφθορά και να αυτοπροστατευθεί από τη σκανδαλολογία.
Η επερχόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος ίσως αποτελεί, μάλιστα, μια καλή ευκαιρία ώστε κυβέρνηση και αντιπολίτευση να συμφωνήσουν στην αυτονόητη αναθεώρηση του άρθρου 86 περί ευθύνης υπουργών. Μια διάταξη που αντί για «ασπίδα της πολιτικής» κατέληξε θεσμικός μανδύας ατιμωρησίας για υποθέσεις διαφθοράς.