Ζούμε σε μία χώρα με πολύ έντονη σεισμική δραστηριότητα -τη μεγαλύτερη στην Ευρώπη-, μια χώρα που μόνο θωρακισμένη δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι απέναντι στα φυσικά φαινόμενα, όπως μαρτυράει η πρόσφατη τραγική εμπειρία.
Του Ερρίκου Μοάτσου
Ζούμε σε μία χώρα με πολύ έντονη σεισμική δραστηριότητα -τη μεγαλύτερη στην Ευρώπη-, μια χώρα που μόνο θωρακισμένη δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι απέναντι στα φυσικά φαινόμενα, όπως μαρτυράει η πρόσφατη τραγική εμπειρία. H διαβίωση στην Ελλάδα συχνά λαμβάνει χώρα σε παράκτιες περιοχές (που βάλλονται από τα θαλάσσια καιρικά συστήματα), σε περιοχές έντονης βλάστησης (με υψηλό δείκτη κινδύνου στις φωτιές) ή, ακόμη περισσότερο, σε πυκνοκατοικημένα αστικά κέντρα (όπου ένα έντονο φαινόμενο μπορεί να δημιουργήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις οδηγώντας σε παράλυση και εξαιρετικά σύνθετα ζητήματα αντιμετώπισης της διατάραξης της ομαλής λειτουργίας της κοινωνίας και της οικονομίας).
Διαβιώντας σε αυτό το περιβάλλον, με τις περιβαλλοντικές εξάρσεις να αυξάνονται (πλέον αποδεδειγμένα) λόγω της αλλαγής στην ισορροπία του παγκόσμιου κλίματος, με το υψηλό σε ευρωπαϊκά επίπεδα ποσοστό 70% των κατοικιών να είναι ιδιόκτητες και το 85% αυτών να παραμένουν ανασφάλιστες, ουσιαστικά επιλέγουμε να αναλαμβάνουμε προσωπικά το ρίσκο για να επανέλθουμε στην κανονικότητα μετά από κάποιο φυσικό φαινόμενο. Μήπως όμως αυτή δεν είναι μια συνειδητή επιλογή αλλά οφείλεται εν μέρει στην άγνοια του κινδύνου ή ακόμη και στον τρόπο που πιστεύουμε ότι τελικά θ’ αντιμετωπιστούν τα προβλήματα, ο οποίος μόνο αποτελεσματικός δεν έχει αποδειχτεί;
Οι ασφαλιστικοί οργανισμοί έχουν αναγνωρίσει ότι πλέον η ουσιαστική τους «παρέμβαση» είναι διττή: να είναι παρόντες στην υποστήριξη της πρόληψης και προετοιμασίας για να μειωθεί ο κίνδυνος, όσο και να παρεμβαίνουν αποτελεσματικά μετά το συμβάν για να καλύψουν τις οικονομικές απώλειες.
Οφείλουν και μπορούν να βρίσκονται στο «πριν», το σημείο δηλαδή που οι πολίτες επιλέγουν αν θα αναλάβουν μόνοι τους το οποιοδήποτε ρίσκο -γεγονός που σε επίπεδο κοινωνίας είναι ικανό να μετατρέψει ένα φυσικό φαινόμενο σε τραγωδία- ή όχι και να ενημερώσουν. Οφείλουν και μπορούν να στηρίζουν την κοινωνία με τεχνογνωσία, κεφάλαια, δίκαιη ανάληψη κινδύνων και κατανομή αποζημιώσεων μέσα από έναν ενιαίο μηχανισμό.
Γεγονότα που μπορεί να φτάσουν να αποτελούν έως και συστημικούς κινδύνους για μία κοινωνία βρίσκονται μακριά από την κοινωνική και οικονομική σταθερότητα, καθώς και την ασφάλεια και ηρεμία, με την οποία μια ανεπτυγμένη κοινωνία οφείλει να περιβάλλει τα μέλη της. Για τον λόγο αυτό είναι κοινωνικά χρήσιμο να δημιουργηθεί ένα ενιαίο σύστημα πρόληψης, αντιμετώπισης και οικονομικής υποστήριξης των πολιτών σε συνέχεια ενός φυσικού γεγονότος.
Με ένα τέτοιο σύστημα, ξεκινώντας από την κατοικία -το σημαντικότερο περιουσιακό στοιχείο των πολιτών της Ελλάδας- μπορούμε να σταθούμε αρωγοί στη δομημένη προετοιμασία των πολιτών, στις πρώτες κρίσιμες ώρες αντιμετώπισης των αποτελεσμάτων ενός γεγονότος, ώρες κατά τις οποίες οι δομές της Πολιτείας δοκιμάζονται στο έπακρο αλλά και στην παροχή των οικονομικών πόρων για την αποκατάσταση των ζημιών στους πληγέντες μετά το πέρας του γεγονότος.
Η εμπειρία από τις πιο ισχυρές οικονομίες του κόσμου αποδεικνύει ότι η σύμπραξη του ασφαλιστικού κλάδου με το κράτος, η ανταλλαγή γνώσης, η επένδυση στη βαθιά εμπειρία και την οικονομική επιφάνεια που φέρνουν μαζί τους ασφαλιστικοί οργανισμοί, έχουν μόνο έναν ευνοούμενο: τον καταναλωτή, τον πολίτη.
Καταφέρνοντας να του εμφυσήσουμε ολοκληρωμένη γνώση για τους κινδύνους που διατρέχουμε και για την αξία της πρόληψης και της ασφάλισης, σε συνεργασία πάντα με το οργανωμένο Kράτος, θα μπορέσουμε να του προσφέρουμε την ασφάλεια και την ηρεμία που αξίζει, σε χαμηλότερο κόστος ασφάλισης (χάρη στον αυξημένο αριθμό ασφαλισμένων), να τον βοηθήσουμε να κατανοήσει πώς ένα φυσικό φαινόμενο μπορεί να περάσει με λιγότερες επιπτώσεις και να επιβεβαιώσουμε πως, τελικά, σε εύκολους και δύσκολους καιρούς, ζει πράγματι σε μία ασφαλή χώρα.