Αρκετά με τον πόλεμο, την πολιτική, την οικονομία και τη φιλοσοφία. Οπου να'ναι αρχίζει το πιο σημαντικό σόου στη γη: το Παγκόσμιο Κύπελλο. Τουλάχιστον ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι, δηλαδή πάνω από το 15% του πληθυσμού του πλανήτη, αναμένεται να παρακολουθήσουν τη μάχη στη Γερμανία για την κατάκτηση του βαρύτιμου κυπέλλου. Το όμορφο παιχνίδι, που μπορεί να παιχτεί εξίσου σε στιλπνά ευρωπαϊκά γήπεδα και σε αμμώδεις παραλίες της Βραζιλίας, αποτελεί μια παγκόσμια γλώσσα. Και είναι πιο κοντά στην οικουμενική γλώσσα των ονείρων του πλανήτη από ο,τιδήποτε άλλο.
Στο ποδόσφαιρο όλα είναι εξιδανικευμένα. Η Βραζιλία δεν είχε ποτέ ιδιαίτερο βάρος στις παγκόσμιες υποθέσεις, είχε όμως έναν Πελέ, και ήταν αρκετό. Το ποδόσφαιρο είναι έτσι συχνά η πολιτική με άλλα μέσα. Αν η Βραζιλία κερδίσει το έκτο Παγκόσμιο Κύπελλο στην ιστορία της, ο πρόεδρος Λούλα θα αυξήσει πολύ τις πιθανότητες να κερδίσει τις εκλογές του Οκτωβρίου. Ο αποκλεισμός της Βραζιλίας θα κάνει αντιστοίχως στον πρόεδρο μεγάλο κακό.
Αλλά και ο πρόεδρος της Ακτής του Ελεφαντοστού, ο Λοράν Γκμπάγκμπο, προσπαθεί να παίξει το ρόλο του ειρηνοποιού από τότε που η Εθνική ομάδα προκρίθηκε στο Μουντιάλ και οι παίκτες τον πληροφόρησαν για την επιθυμία τους η επιτυχία αυτή να λειτουργήσει ως καταλύτης για την ειρήνη και την εθνική συμφιλίωση. Η ίδια η ομάδα, άλλωστε, ένα αμάλγαμα Νοτίων και Μουσουλμάνων από το Βορρά, είναι ακριβώς ένας τέτοιος καταλύτης.
Η Γερμανία, ο οικοδεσπότης του Μουντιάλ, γνωρίζει πολλά για την πολιτική του ποδοσφαίρου. Για πολλές δεκαετίες μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, οι νικητές του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1954, του 1974 και του 1990 επέτρεψαν στη χώρα μια από τις λιγοστές εκφράσεις εθνικής υπερηφάνειας που διέθετε. Δεν ήταν μόνο οι παίκτες, ο Γκερντ Μίλερ και ο Φραντς Μπεκενμπάουερ, που έκαναν τη διαφορά. Ηταν η ανάγκη για νίκη από μια πλευρά που γνώριζε ότι, μαζί με το μάρκο, αποτελούσε το πρώτο θεμιτό μεταπολεμικό σύμβολο της γερμανικής εθνικής ισχύος.
Ολα αυτά έχουν αλλάξει μετά την ενοποίηση. Οι Γερμανοί δεν χρειάζεται πια να αποδείξουν τίποτα, ή τίποτα τόσο ζωτικής σημασίας, στο χώρο του ποδοσφαίρου.
Είναι απλώς άλλο ένα έθνος της ευρωπαϊκής οικογένειας, χωρίς τείχη και μείζονες ιδεολογικές διαμάχες. Ο προπονητής της Εθνικής ομάδας έχει αμερικανίδα γυναίκα, μιλά τέσσερις γλώσσες και περνά το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του στην Καλιφόρνια. Η αγγλική Εθνική Ομάδα έχει προπονητή ένα Σουηδό, η ιαπωνική ένα Βραζιλιάνο. Οι μεγάλες ομάδες -η Μπαρτσελόνα, η Μίλαν, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ- είναι πλέον πολυεθνικές επιχειρήσεις, αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων.
Η παγκοσμιοποίηση του ποδοσφαίρου, καταλήγει ο Ρότζερ Κόεν στη Χέραλντ Τρίμπιουν, έχει φέρει παίκτες, πολιτισμούς και φαντασίες κοντύτερα. Οπως είπε κάποτε ο Μπιλ Σάνκλι, προπονητής της Λίβερπουλ, «ορισμένοι πιστεύουν ότι το ποδόσφαιρο είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι είναι πολύ, πολύ πιο σημαντικό απ' αυτό».
Πηγή: International Herald Tribune, ΑΠΕ-ΜΠΕ