Αγκαλιά με τον κυρ Βοριά

Από την έντυπη έκδοση

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]

Τον Οκτώβριο του 2017 ήρθε ο «Δαίδαλος» με καταιγίδες, χαλάζι και θυελλώδεις ανέμους. Έναν μήνα μετά η «Ευρυδίκη», που άφησε πίσω της (κυριολεκτικά) συντρίμμια, και ο medi-cane (Mediterranean και hurricane) «Ζήνων». Ο Ελεάτης, ο Κιτιεύς, ο Σιδώνιος ή ο Ταρσεύς;

Τον περασμένο Φεβρουάριο μας επισκέφθηκε η «Ιοκάστη». Με φόρα από τον κόλπο της Σύρτης. Από την Τρίτη ο «Ξενοφών» δηλώνει «παρών». Έρχεται και ο μεσογειακός κυκλώνας με τη ζορμπαλίδικη ανεμελιά να περιμένει «πότε θ’ ανοίξουν οι αγκαλιές μας, πέτρες, λουλούδια και βροχές κι άνθρωποι ν’ αγκαλιαστούμε...»

Αγκαλιά με τα μποφόρ και κανείς δεν λέει: «Κι άλλο, κι άλλο. Encore». Ανκόρ μόνο στο δημοτικό τραγούδι «Ηθέλησεν ο κυρ Βοριάς, να βγει να σουργιανίσει./Στέλνει μαντάτα θλιβερά, σε όλους τους λιμνιώνες./- Καράβια μεταράξετε και να φυσήσω θέλω/γιατί α φυσήσω φύσημα καράβια θα τσακίσω».

Μεταράξετε, αφού ούτε «κατάρτια μπρούτζινα κι αντένες ασημένιες» έχουμε, ούτε «ναύτες δυνατούς, όλ’ άντρες του πολέμου». Αφήστε το σεργιάνι, στην ελληνική μυθολογία πιάστε λιμάνι.

Εκεί που ο Τυφών, γιος της Γαίας και του Ταρτάρου και σύντροφος της Έχιδνας, με 100 κεφάλια και φωτιά στα μάτια, ανέβηκε στον Όλυμπο, για να εκδικηθεί τους θεούς για τον αποδεκατισμό των Γιγάντων.

Ακόμη και οι θεοί δείλιασαν μπροστά στην όψη του την τρομερή και στην Αίγυπτο κρύφτηκαν, μεταμορφωμένοι σε ζώα. Η Αθηνά τον κίνδυνο δεν προσπερνά και τον Δία ξυπνά. Αντιστέκεται με κεραυνούς, μα χάνει από τους στροβιλισμούς. Αιχμάλωτος και ανήμπορος ο Δίας, τι να κάνει χωρίς τα ηνία της εξουσίας; Ο Ερμής (και ο Πάνας) βρίσκουν λύση στο δράμα.

Ο Δίας ανακτά τη δύναμή του και δίνει τη μία μάχη μετά την άλλη με τον Τυφώνα, από τον Αίμο ως την Αίτνα, οπότε και καταφέρνει να τον κλείσει μες στην πέτρα. Αντίστροφα μέτρα. Στα έγκατα θα ξαναγυρίσει, αφού πρώτα με την παράστασή του μας σκοτίσει. Μόνο μη μας λιανίσει.