Στο «Κάστρο του Αλατιού» οι διαπραγματεύσεις άφησαν αλμυρή επίγευση και ενδεχομένως να ανέβασαν κάποια στιγμή την πίεση των συμμετεχόντων. Επηρεασμένη από την μπαρόκ αισθητική της πόλης, η συζήτηση κινήθηκε εκτός των ορίων της αρμονίας, φορτωμένη, φλύαρη, επιδεικτική, με στόχο την έξαρση των συναισθημάτων και τον εντυπωσιασμό από τους συνήθεις υπόπτους και συνεχή παιχνίδια ανάμεσα στις σκιές και το φως, γράφει η Νατάσα Στασινού.
Από την έντυπη έκδοση
Tης Νατάσας Στασινού
[email protected]
Στο «Κάστρο του Αλατιού» οι διαπραγματεύσεις άφησαν αλμυρή επίγευση και ενδεχομένως να ανέβασαν κάποια στιγμή την πίεση των συμμετεχόντων. Επηρεασμένη από την μπαρόκ αισθητική της πόλης, η συζήτηση κινήθηκε εκτός των ορίων της αρμονίας, φορτωμένη, φλύαρη, επιδεικτική, με στόχο την έξαρση των συναισθημάτων και τον εντυπωσιασμό από τους συνήθεις υπόπτους και συνεχή παιχνίδια ανάμεσα στις σκιές και το φως.
Το Σάλτσμπουργκ ήρθε απλώς να επιβεβαιώσει την απροθυμία των Ευρωπαίων για ουσιαστικές λύσεις στο προσφυγικό - μεταναστευτικό, ενώ δεν έφερε αποτελέσματα ούτε στο δεύτερο θέμα της ατζέντας, αυτό του Brexit, με Λονδίνο και Βρυξέλλες να παίζουν ένα αδιάκοπο παιχνίδι μετάθεσης ευθυνών.
Με τον Αυστριακό καγκελάριο Κουρτς να δίνει τον τόνο από τη θέση του οικοδεσπότη, δεν περίμενε κανείς πρόοδο στο πιο κρίσιμο ζήτημα, αυτό της αναθεώρησης του κανονισμού του Δουβλίνου. Τι και εάν όλοι έχουν παραδεχτεί ότι ήταν άδικος, ρίχνοντας το βάρος στις χώρες υποδοχής;
Τα τείχη εντός της Ε.Ε. έχουν σηκωθεί εδώ και καιρό και το παιχνίδι δεν παίζεται πλέον στον ισότιμο καταμερισμό των προσφύγων, αλλά στη θωράκιση των εξωτερικών συνόρων.
Εδώ η Ε.Ε. μένει να εξαρτάται από τρίτους: την Τουρκία για τις ροές από Συρία και Αφγανιστάν, τη Λιβύη και την Αίγυπτο για τις ροές από την αφρικανική ήπειρο.
Ο Σαλβίνι σε πρόσφατη συνέντευξή του στην εκπομπή «Hard Talk» του BBC είπε εμμέσως πλην σαφώς ότι όλοι οι Ευρωπαίοι θέλουν το ίδιο με εκείνον - να κρατήσουν τις πόρτες τους κλειστές. Ισχύει.
Η Μέρκελ υπό την πίεση του CSU έχει προ πολλού αλλάξει στάση, ενώ ακόμη και ο Μακρόν σταματά τους μετανάστες στα γαλλικά σύνορα.
Δεν χρησιμοποιούν όμως όλοι τη φοβική, ρατσιστική, διχαστική ρητορική - και έχει και αυτό τη σημασία του. Το «όλοι ίδιοι είναι» είναι μια γενίκευση που συμφέρει πάντα τα άκρα. Το γνωρίζει καλά και ο Στιβ Μπάνον.
Ο άνθρωπος που οδήγησε τον Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ θέλει να ενώσει αυτά τα άκρα στην Ευρώπη, για να «ανατρέψει την τάξη πραγμάτων», το «κακό σύστημα» στη δική μας ήπειρο.
Όταν ανακοίνωσε τα σχέδιά του για το ευρωπαϊκό αυτό Κίνημα, όπως το ονόμασε, κάποιοι σχολίασαν ότι θέλει να οδηγήσει σε αποσύνθεση την Ε.Ε.
Η θλιβερή αλήθεια είναι ότι οι Ευρωπαίοι όσο συντάσσονται ή κρύβονται πίσω από τους Σαλβίνι οδεύουν ολοταχώς προς τα εκεί με ή χωρίς τη «βοήθεια» του Μπάνον.