Τις προηγούμενες μέρες έγινε πάλι του ασφαλιστικού. Από τη μία «η δυνατότητα της επικουρικής ασφάλισης από έναν προσωπικό κουμπαρά. Ο πρώτος που εφάρμοσε αυτό το σύστημα, που ήταν το πιο επιτυχημένο παγκοσμίως, ήταν ο δικτάτορας Πινοσέτ στη Χιλή» και από την άλλη «θα εξηγήσουμε στην Κομισιόν ότι (σ.σ.: η μείωση των συντάξεων) αφορά την προσωπική διαφορά και κάποια συγκεκριμένη μερίδα συνταξιούχων, οι οποίοι σήμερα είναι πάνω από 70 ετών οι περισσότεροι. Άρα η όποια περικοπή δαπανών δεν θα είναι μία μόνιμη περικοπή. Θα σβήσει με το πέρασμα του χρόνου», γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Τις προηγούμενες μέρες έγινε πάλι του ασφαλιστικού. Από τη μία «η δυνατότητα της επικουρικής ασφάλισης από έναν προσωπικό κουμπαρά. Ο πρώτος που εφάρμοσε αυτό το σύστημα, που ήταν το πιο επιτυχημένο παγκοσμίως, ήταν ο δικτάτορας Πινοσέτ στη Χιλή» και από την άλλη «θα εξηγήσουμε στην Κομισιόν ότι (σ.σ.: η μείωση των συντάξεων) αφορά την προσωπική διαφορά και κάποια συγκεκριμένη μερίδα συνταξιούχων, οι οποίοι σήμερα είναι πάνω από 70 ετών οι περισσότεροι. Άρα η όποια περικοπή δαπανών δεν θα είναι μία μόνιμη περικοπή. Θα σβήσει με το πέρασμα του χρόνου».
Τι είδους «γενικό μανουβράζ» είν’ αυτό, για να θυμηθούμε και τον Τσιφόρο; Όλα θα πάν’ καλά, είτε με κουμπαρά, είτε γιατί η φύση μεριμνά; Τα παιδιά της πιάτσας ξέρουν ότι η υψηλή δημογραφική γήρανση δεν αναμένεται να ανακοπεί τις επόμενες δύο δεκαετίες. Η δημογραφική γήρανση εκ των «άνω», αυτή δηλαδή που οφείλεται στην αύξηση του προσδόκιμου ζωής, δεν είναι δυνατόν να σταματήσει, εκτός κι αν στους αρχαίους ημών προγόνους βρούμε τη λύση. Στην Αρχαία Κέα τους αποχαιρετούσαν με κωνειασμό. Οι Κάσπιοι τους εγκατέλειπαν χωρίς τροφή, για να πεθάνουν μια ώρα γρηγορότερα. Αλλού τους έδειχναν τον δρόμο για τη θάλασσα.
Εκεί που τα κάναμε θάλασσα είναι στο φυσικό ισοζύγιο. Φυσικά, αρνητικό, και η τάση αυτή πιθανότατα δεν θα αναστραφεί μέχρι το 2050. Απλώς, είναι δυνατόν να επιβραδυνθεί, εάν σε πρώτη φάση οι γεννήσεις σταθεροποιηθούν γύρω στις 100.000/έτος, έναντι των περίπου 90.000 ετησίως την τρέχουσα δεκαετία. Η επιδοματική ενίσχυση και κάποιες στρεβλές διευκολύνσεις (πρόωρη συνταξιοδότηση με ανήλικο) δεν έφεραν γεννήσεις.
Θα φέρουν τα όποια μέτρα ληφθούν, πόσω μάλλον που ο αριθμός των γυναικών σε αναπαραγωγική ηλικία αναμένεται να μειωθεί μέχρι το 2035; Προφανώς, μόνο μεσοπρόθεσμα μπορούμε να ελπίζουμε σε ανακοπή της τάσης μείωσης του πληθυσμού εργάσιμης ηλικίας (15-64 ετών, αν και βλέπω τα άνω όρια να τεντώνουν μέχρι το αναπόφευκτο, δυστυχώς).
Με γονιμότητα κατά μέσον όρο 1,65 παιδιά -των γυναικών που γεννήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ‘70- και αύξηση του πλήθους και του ειδικού βάρους τόσο των μεγάλων, όσο και της γήρανσης μέσα στη γήρανση (80 ετών και άνω) όχι μόνο αναπαραγωγή του πληθυσμού δεν εξασφαλίζεται, αλλά και το τελειότερο ασφαλιστικό γκρεμίζεται.