Η πρόκληση που θέτουν ο Όρμπαν, ο Σαλβίνι και τα άλλα φασαριόζικα παιδιά είναι πιο σοβαρή απ’ ό,τι δείχνουν οι δημοσκοπικές τους επιδόσεις.Θέτουν την ατζέντα και η άλλη πλευρά πιάνει μια δίχως τελειωμό κουβέντα, όταν δεν σύρεται σε πολιτικά φαλιμέντα.Τηρουμένων των αναλογιών, είναι μια επανάληψη του ‘90, όταν έσκασε η ακροδεξιά στην πλάτη του μεταναστευτικού. Το πρόβλημα τότε δεν ήταν τόσο ο Λεπέν και ο Χάιντερ όσο η κρίση του συντηρητισμού, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η πρόκληση που θέτουν ο Όρμπαν, ο Σαλβίνι και τα άλλα φασαριόζικα παιδιά είναι πιο σοβαρή απ’ ό,τι δείχνουν οι δημοσκοπικές τους επιδόσεις.
Θέτουν την ατζέντα και η άλλη πλευρά πιάνει μια δίχως τελειωμό κουβέντα, όταν δεν σύρεται σε πολιτικά φαλιμέντα.
Τηρουμένων των αναλογιών, είναι μια επανάληψη του ‘90, όταν έσκασε η ακροδεξιά στην πλάτη του μεταναστευτικού. Το πρόβλημα τότε δεν ήταν τόσο ο Λεπέν και ο Χάιντερ όσο η κρίση του συντηρητισμού.
Όπως γράφει ο Μαρκ Μαζάουερ στο βιβλίο του «Σκοτεινή Ήπειρος» (εκδόσεις Αλεξάνδρεια), «η αδυναμία της γκωλικής Δεξιάς στη Γαλλία, την οποία εκμεταλλεύτηκε έξυπνα ο Μιτεράν, ήταν αυτή που έδωσε στο Εθνικό Μέτωπο την ευκαιρία που χρειαζόταν. Όπου τα συντηρητικά κόμματα ήταν ισχυρότερα, τα ριζοσπαστικά αντιμεταναστευτικά κόμματα δυσκολεύονταν περισσότερο να προκόψουν. Όπου ήταν αδύναμα, οι ίδιοι οι συντηρητικοί φλέρταραν συχνά με την εν λόγω ρητορική: στη Βιέννη, για παράδειγμα, το σύνθημα του ΟVP [Λαϊκό Κόμμα] “η Βιέννη στους Βιεννέζους” ήταν ελάχιστα λιγότερο εμπρηστικό από την αντίστοιχη εκδοχή του FPO.
[...] O γκωλιστής Σιράκ φανταζόταν “μια πολυπληθή οικογένεια, με τον πατέρα, τρεις τέσσερις γυναίκες και καμιά εικοσαριά παιδιά, που εισπράττει 50.000 φράγκα σε καταβολές κοινωνικής ασφάλισης, προφανώς χωρίς να δουλεύει... για να μην πούμε για το θόρυβο και τη μυρωδιά”. Ιδωμένη απ’ αυτό το πρίσμα, η σημασία του Λε Πεν και του Χάιντερ εξαρτιόταν από το βαθμό στον οποίο αυτοί ήταν σε θέση να καταστήσουν όμηρό τους το κύριο ρεύμα της Δεξιάς».
Αυτή είναι και η σημασία του Όρμπαν. Το κόμμα του εντάσσεται στους κόλπους του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (σ.σ.: η Λέγκα του κ. Σαλβίνι είναι σε άλλο μπλοκ με τη Μαρίν Λεπέν), το μεγαλύτερο μέλος του οποίου, οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες, είναι πιο αδύναμοι/αμήχανοι απ’ ό,τι πριν από μία πενταετία. Η γαλλική Κεντροδεξιά αναζητεί ταυτότητα σε ευρωσκεπτικιστική συχνότητα. Η Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι στις δημοσκοπήσεις λιώνει και οι Ισπανοί του Λαϊκού Κόμματος είναι τελευταίως αχαμνοί.
Τον Όρμπαν δεν τον κουνάει κανείς. Εν όψει της μαγιάτικης κάλπης δεν έχουν την πολυτέλεια να τον χάσουν, και το δίλημμα «Με την Άγκελα ή τον Βίκτορ» θα προσπεράσουν.