Αντί να ξεκινήσει την κατάδυση στον -ρηχό, εν τέλει- ανασχηματισμό της περασμένης Τρίτης από τις κυρίως κινήσεις που τον σημάδεψαν, θα συνιστούσαμε στον αναγνώστη να «διαβάσει» τρεις διαφορετικές επιλογές-επισημάνσεις, που λίγο-πολύ οριοθέτησαν προκαταβολικά την κατ’ ανάγκην προεκλογική (δεν είναι λόγω του απλοϊκού «Εκλογές! Εκλογές! Εκλογές», αλλά λόγω του ίδιου του πολιτικού ημερολογίου) φυσιογνωμία του.
Από την έντυπη έκδοση
Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Αντί να ξεκινήσει την κατάδυση στον -ρηχό, εν τέλει- ανασχηματισμό της περασμένης Τρίτης από τις κυρίως κινήσεις που τον σημάδεψαν, θα συνιστούσαμε στον αναγνώστη να «διαβάσει» τρεις διαφορετικές επιλογές-επισημάνσεις, που λίγο-πολύ οριοθέτησαν προκαταβολικά την κατ’ ανάγκην προεκλογική (δεν είναι λόγω του απλοϊκού «Εκλογές! Εκλογές! Εκλογές», αλλά λόγω του ίδιου του πολιτικού ημερολογίου) φυσιογνωμία του.
Η πρώτη, υποθέτουμε αναμενόμενη: η μετάβαση του Πάνου Σκουρλέτη στη θέση γενικού γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ, με 126 ψήφους έναντι 18 λευκών και με βάση πρόταση Τσίπρα («ένα ακόμη παράδειγμα ανιδιοτέλειας και αφοσίωσης» […] «το 2019, χρονιά ιστορικών πολιτικών μαχών»). Μόλις εκλεγείς ο Σκουρλέτης δήλωνε: «Το σίγουρο είναι ότι χρειάζονται ανοίγματα και συμμαχίες και στο κοινωνικό και στο πολιτικό επίπεδο», έπειτα από «διάλογο προγραμματικό και ουσίας με όμορους πολιτικά χώρους» (αλλά δυσπιστώντας στις ετικέτες «Κεντροαριστεράς» ή «Σοσιαλδημοκρατίας», καθώς «οι χώροι αυτοί βρίσκονται σε μετάβαση, σε μετάλλαξη»).
Αν κανείς πάει λίγα μόλις εικοσιτετράωρα πίσω, συναντά την τοποθέτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη -στα «ΝΕΑ»- που πέρα από δέσμευση περί κατάργησης του Νόμου Κατρούγκαλου για το Ασφαλιστικό με ταυτόχρονη διεκδίκηση μείωσης των ασφυκτικών πρωτογενών πλεονασμάτων ώστε να βγαίνουν τα νούμερα, έδειξε να διαφωνεί με την έννοια του «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μετώπου («Δεν μου αρέσουν τα μέτωπα. Την θεωρώ μια τελείως ξεπερασμένη έννοια»).
Κλείστε τώρα αυτήν την προεισαγωγική περιπλάνηση με την τοποθέτηση Δημήτρη Αβραμόπουλου, ο οποίος -στο ραδιόφωνο 24/7- έσπασε τη σχετική σιωπή του για τα εσωτερικά πολιτικά πράγματα προκειμένου να καταθέσει: «Η συναίνεση είναι προϋπόθεση για να προχωρήσει η χώρα μπροστά […]. Αν το πολιτικό σύστημα είχε αναδείξει τη συνεννόηση και τη συναίνεση ως βασικό όρο μετά την ένταξη στο μνημόνιο, η έξοδος θα είχε γίνει πολύ νωρίτερα». Προσέθετε δε ότι θεωρεί τη συνταγματική αναθεώρηση «μεγάλη ευκαιρία προκειμένου να γίνουν συγκλίσεις» - θέση που κινδυνεύει να λειτουργήσει εκρηκτικά, τη στιγμή που ο βασικός πολέμιος της ιδέας μιας συνταγματικής αναθεώρησης Βαγγέλης Βενιζέλος φαίνεται να έχει κλειδώσει στην κορυφή του Επικρατείας του ΚΙΝΑΛ...
Πάμε τώρα πιο κοντά στον κυρίως ανασχηματισμό: αν σταθεί κανείς στο σχήμα «ανασχηματισμός διεύρυνσης ή ανασχηματισμός αποτελεσματικότητας» θα βρεθεί χωρίς αληθινό στίγμα. Διεύρυνση υπήρξε -και μάλιστα αμφίπλευρη κατά το γνώριμο από τα χρόνια ΠΑΣΟΚ πρότυπο...- με Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου στο Δημόσιας Διοίκησης, με θητεία στα ευρωπαϊκά και υπουργική παρουσία στα χρόνια ΓΑΠ, από νωρίς υπέρ «ευρύτερης προοδευτικής συμμαχίας» (2014), ή πάλι με Μυρσίνη Ζορμπά, με δράση στα θέματα Πολιτισμού στην εποχή Κώστα Σημίτη. Από την άλλη, με Κατερίνα Παπακώστα, υφυπουργό Υγείας επί Σαμαρά, πλην διαγραφείσα από Ν.Δ. επί Κυρ. Μητσοτάκη, που προχώρησε πρόσφατα σε ίδρυση κόμματος (Ν.Ε.Ο./Νέα Ελληνική Ορμή), που συμπαρατάχθηκε τώρα με ΑΝΕΛ/Πάνο Καμμένο. Πάντως, σε σχέση με ονόματα που είχαν ακουστεί -Γ. Ραγκούσης, Λούκα Κατσέλη, Χάρης Παμπούκης- δύσκολα θα μπορούσε η έννοια της διεύρυνσης να θεωρηθεί κυρίαρχη.
Αν πάει πάλι κανείς στην αποτελεσματικότητα, η μετακίνηση Αλέξη Χαρίτση από την επιτυχημένη διαχείριση επενδύσεων/ΕΣΠΑ στο προβεβλημένο μεν, αλλά «χαρακωμάτων» δε υπουργείο Εσωτερικών, δεν παραπέμπει σε λειτουργικό αποτέλεσμα, αλλά μάλλον σε προεκλογική διαχείριση (και μάλιστα των δημοτικών/ περιφερειακών). Ενώ μια άλλη μετακίνηση, εκείνη του Μιχάλη Καλογήρου, από τον «εσωτερικό κύκλο Μαξίμου» και τη Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης στο Δικαιοσύνης, με αποτελεσματικότητα έχει να κάνει μόνον άμα θυμηθεί κανείς την προοπτική να δούμε (ή… να μη δούμε) απτές εξελίξεις στην υπόθεση Novartis, αλλά και στη διαχείριση των ευθυνών της μεγάλης πυρκαγιάς στο Μάτι. (Η παρουσία του Μ. Καλογήρου σε δίκες όπως του Κ. Σακκά/«Πυρήνες της Φωτιάς» ή Αγγ. Κανά/ΕΛΑ, υπόσχεται/απειλεί να τον θέσει εξαρχής στο στόχαστρο αντιπολιτευτικών πυρών).
Αν πάλι κανείς επιλέξει να αναζητήσει το νήμα του ανασχηματισμού στο δίπολο «ιδεολογική αντιπαράθεση/επιλογή διακυβέρνησης», πάλι δεν θα φωτιστεί πολύ. Η μετακίνηση Πάνου Σκουρλέτη στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ασφαλώς δείχνει προς την πρώτη κατεύθυνση, καθώς και το στίγμα του στο κόμμα -αλλά και η θητεία του ως εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και η υπουργική διαδρομή στο Περιβάλλοντος/Ενέργειας και το Εσωτερικών- αφήνει να διαφανεί φορτισμένη προοπτική.
Αντίθετα, η διατήρηση του μπλοκ προσώπων και στο Οικονομικών και στο Εργασίας/Κοινωνικής Ασφάλισης, ή πάλι η αναβάθμιση του ρόλου του Στ. Πιτσιόρλα στο Οικονομίας και Ανάπτυξης δείχνει προς την ανάγκη ενός μίνιμουμ συνέχειας στη διακυβέρνηση. Το ίδιο και στο Υποδομών, με πολύ τραχανά απλωμένο από Χρ. Σπίρτζη - όχι δε μόνο στα δημόσια έργα αλλά και στη διαχείριση της κατάστασης «μετά-το-Μάτι».
Συμπέρασμα: ούτε κάτι το εμπνευσμένο ούτε όμως και ασήμαντο.