Οδύσσεια δευτέρα και μεγάλη,
της πρώτης μείζων ίσως. Αλλά φευ
άνευ Ομήρου, άνευ εξαμέτρων.
Η «Δευτέρα Οδύσσεια» αποτελεί ένα από τα κρυφά ποιήματα του Κ. Καβάφη και προηγήθηκε της Ιθάκης! Ο ποιητής πάντως στην πορεία της ζωής του δεν άλλαξε γνώμη σε ό,τι αφορά τη σημασία του ταξιδιού και του προορισμού: Στη Δευτέρα Οδύσσεια, ο «πολυμήχανος» αναζήτησε ευθύς άλλον προορισμό μόλις έφθασε στον πρώτον, καθώς απώλεσε το ενδιαφέρον του για τον στόχο που επιτεύχθηκε, ενώ σε ό,τι αφορά την Ιθάκη κατέληξε πως σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός, γραφει η Ειρήνη Σακελλάρη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Ειρήνης Σακελλάρη
[email protected]
Οδύσσεια δευτέρα και μεγάλη,
της πρώτης μείζων ίσως. Αλλά φευ
άνευ Ομήρου, άνευ εξαμέτρων.
Η «Δευτέρα Οδύσσεια» αποτελεί ένα από τα κρυφά ποιήματα του Κ. Καβάφη και προηγήθηκε της Ιθάκης! Ο ποιητής πάντως στην πορεία της ζωής του δεν άλλαξε γνώμη σε ό,τι αφορά τη σημασία του ταξιδιού και του προορισμού: Στη Δευτέρα Οδύσσεια, ο «πολυμήχανος» αναζήτησε ευθύς άλλον προορισμό μόλις έφθασε στον πρώτον, καθώς απώλεσε το ενδιαφέρον του για τον στόχο που επιτεύχθηκε, ενώ σε ό,τι αφορά την Ιθάκη κατέληξε πως σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Η αναζήτηση ενός νέου τόπου και χρόνου έξω από τα μνημόνια θα πρέπει να αποτελεί τον κατόπιν της Ιθάκης στόχο για τη χώρα μας. Η οικονομία και η ποίηση δεν συναντιούνται συχνά είναι η αλήθεια, παρά μόνο σε τούτο: στην αναζήτηση μιας νέας αρμονίας. Σε ό,τι αφορά την ποίηση, η αρμονία αναζητείται στα μέτρα του Καβάφη. Σε ό,τι αφορά τα καθ’ ημάς, η αρμονία θα πρέπει να βρεθεί μέσα από την αναζήτηση της ανάπτυξης.
Σε αντίθεση με τον Καβάφη, η χώρα πρέπει να αλλάξει πια αφήγημα. Είμαστε μόνοι μας, χωρίς μνημόνια, με πολλές ωστόσο δεσμεύσεις και πρέπει να αποκτήσουμε καινούργιους και κατά το δυνατόν μεγαλόπνοους στόχους, με κυρίαρχο: Να τα καταφέρουμε. Αυτό το αφήγημα θα πρέπει να μπορεί να πείσει τους επενδυτές που αναζητούν φρέσκες τοποθετήσεις στην περιοχή. Με δεδομένα τα μεγάλα προβλήματα των γειτόνων, φαντάζει ίσως ως πιθανή ευκαιρία η χώρα να παίξει τον ρόλο μιας επενδυτικής ζώνης που μπορεί να αντλήσει κάποια κεφάλαια από εκείνα που δεν θα κατευθυνθούν στην Τουρκία ή που θα αποφύγουν την Ιταλία. Σε αυτό το τοπίο η αναζήτηση μεταμνημονιακών πολιτικών όπου και όταν αυτό καθίσταται εφικτό μοιάζει πιο πολύ και από απαραίτητη. Η γεωγραφική προσέλκυση επενδύσεων στο πλαίσιο της αυτονόητης ανασφάλειας που τρέφουν έστω και συγκυριακά οι θεσμικοί επενδυτές για την Τουρκία και την Ιταλία μπορεί να χαρίσει λίγο οξυγόνο στην οικονομία της χώρας μας, επαναφέροντάς τη σε μία μερική κανονικότητα, προσφέροντας τελικώς αυτό που έλεγε και ο ποιητής: «Μια κάποια λύση»!
Τούτη η ματιά στα πράγματα ίσως είναι απαραίτητη στον κύκλο που ξεκινάει από το τέλος του μήνα με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των τραπεζών και την παρουσίαση των προοπτικών τους στους διεθνείς επενδυτές και ολοκληρώνεται στο τέλος του Σεπτεμβρίου με όλα τα μεγάλα διεθνή road shows. Αν δεν βρούμε επενδυτές, θα πρέπει ακόμη και να εφεύρουμε κάποιους! Άλλως πώς, κινδυνεύουμε από τον απόλυτο ιδρυματισμό: τη νοσταλγία των μνημονίων.