Εγώ δεν είμαι ποιητής, μα το ‘φερε τύχη τυφλή ή παράξενη εποχή να «έρχομαι από μέρες που πρέπει ν’ αποσιωπηθούν, από νύχτες που θέλω να τις ξεχάσω». Με το λύχνο τριγυρνώ τα βασικά να ξαναδώ. Με τον Τερζάκη οδηγό, τον Λειβαδίτη συνοδό, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Εγώ δεν είμαι ποιητής, μα το ‘φερε τύχη τυφλή ή παράξενη εποχή να «έρχομαι από μέρες που πρέπει ν’ αποσιωπηθούν, από νύχτες που θέλω να τις ξεχάσω». Με το λύχνο τριγυρνώ τα βασικά να ξαναδώ. Με τον Τερζάκη οδηγό, τον Λειβαδίτη συνοδό.
«Η Αλήθεια, από την ίδια της τη φύση είναι φτιαγμένη για πολύ λίγους. Και ούτε αυτοί άλλωστε μπορούν ν’ αντισταθούν στο διαλυτικό της αγκάλιασμα, στη θανατηφόρα εξομολόγησή της».
Αλήθεια, το καλό είναι φυσικό; «Το κακό είναι σύμφωνο με τη φυσική τάξη του κόσμου. Το καλό είναι που αποτελεί εισβολή αδόκητη μέσα της».
Ναι, μα δεν πετάγονται οι καλοί απ’ τα πιο πικρά και κάνουν τη ζωή λαμπρή; Ποιοι καλοί, όμως; «Χμ! αυτοί οι “καλοί άνθρωποι” που είναι πρόθυμοι όλα να τα παινέψουν, όλα να τα συχωρέσουν, όλα να τ’ ανεχθούν. Κάνουν τη ζωή επίπεδη, χωρίς αξιολογικές διακυμάνσεις. Αν ίσχυε η “καλοσύνη” τους, θα επιτρέπονταν όλα - με ποιο αποτέλεσμα; Να επωφεληθούν φυσικά, οι πονηροί. Να επιβραβευθούν οι φαύλοι».
«Μήπως θα ‘πρεπε να αναθεωρηθεί η ηθική; Όπως είναι, πλάθει υποκριτές και θύματα. Υποκριτές εκείνους που δεν την πιστεύουν, αλλά αναγνωρίζουν τη χρησιμότητά της, θύματα εκείνους που την πιστεύουν».
Τι να πιστέψεις; «Δεν πιστεύω στην καθαρότητα πράξεων που γίνονται από όχι καθαρούς ανθρώπους».
Δύσκολα θα ξεμπερδέψεις. Άντε, τα μεγάλα λόγια, τους άθλους και τα όνειρα να νηστέψεις, μα με την πλάνη πώς θα τελέψεις; Ανεμόμυλοι και ανεμόμυαλοι. Τραύμα και δράμα.
«Το αληθινό δράμα στην περίπτωση του Σάντσου και του Δον Κιχώτη είναι ότι ο Σάντσο μπορεί να φανερώνει στο Δον Κιχώτη την πλάνη του, ο Δον Κιχώτης όμως δε γίνεται ποτέ ν’ αποδείξει στον Σάντσο το μεγαλείο της πλάνης».
Κι αν δεν γυρεύεις αποδείξεις, ούτε απαντήσεις, γιατί η ίδια η ζωή είναι ερώτημα αναπάντητο;
Μα, αυτός ο κόμπος από ερωτήματα και ενοχές κι ας μη φταις, που έχει πήξει μέσα στον λαιμό, σπρώχνει στην επανασύνδεση με τον εαυτό σου και τον κόσμο, σε εξερευνήσεις με διστακτικά, αδέξια βήματα, σε αβέβαια πατήματα. Σε τραβάει η ζωή σε ξημερώματα, που φέρνουν «έναν καινούριο πόνο, να σε σώσει απ’ τον παλιό».