Η εικόνα ήταν «πόλεμος εν ειρήνη». 77 νεκροί, ανάμεσά τους δύο πιλότοι πυροσβεστικών αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας και εννέα πυροσβέστες, εκατόν εξήντα χωριά κατεστραμμένα, χίλια επτακόσια δέκα κτήρια αχρηστευμένα, κοινωνικές υποδομές εξαφανισμένες, εκατομμύρια στρέμματα φυσικού κάλλους σακατεμένα, τεράστιες οικονομικές ζημιές και το κόστος επιχειρήσεων να ξεπερνάει τα 600 εκατ. ευρώ, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η εικόνα ήταν «πόλεμος εν ειρήνη». 77 νεκροί, ανάμεσά τους δύο πιλότοι πυροσβεστικών αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας και εννέα πυροσβέστες, εκατόν εξήντα χωριά κατεστραμμένα, χίλια επτακόσια δέκα κτήρια αχρηστευμένα, κοινωνικές υποδομές εξαφανισμένες, εκατομμύρια στρέμματα φυσικού κάλλους σακατεμένα, τεράστιες οικονομικές ζημιές και το κόστος επιχειρήσεων να ξεπερνάει τα 600 εκατ. ευρώ.
Έντεκα χρόνια μετά, ουδείς μπορεί να πει με σιγουριά τι συνέβη το 2007. Οι Γιάννης Σταμούλης και Νίκος Διαμαντής, πρόεδρος και επίτιμος πρόεδρος της Ένωσης Αξιωματικών του Πυροσβεστικού Σώματος αντιστοίχως, στο βιβλίο τους «Οι ασύμμετρες πυρκαγιές του 2007 στην Ελλάδα» προσπαθούν να φωτίσουν τον μέλανα καιρό.
Έντεκα χρόνια μετά, η ιστορία επαναλαμβάνεται. «Ο άνθρωπος δεν είναι δυνατόν παρά να μιμείται πάντοτε κάτι που ήδη συνέβη». Αυτό, βέβαια, δεν είναι δικαιολογία, όπως και η «ασυμμετρία» δεν φτάνει για να εξηγήσει την τραγωδία. Όσο δε για τους πύρινους λόγους για αναζήτηση ευθυνών, είναι άκαιροι.
Τώρα, μετράμε ζωές, που θέρισαν οι δρεπανηφόρες φλόγες, μισή ώρα από την Αθήνα. «Οι φλόγες έτρεχαν πίσω μας μέχρι το νερό». «Μπήκαμε στη θάλασσα. Εκεί καιγόσουν, δηλαδή κάηκαν νομίζω παιδάκια εκεί... Κολυμπούσα πέντε ώρες».
Τώρα, δηλώνουμε αγνοούμενους στο 199, δίνοντας τα πλήρη στοιχεία τους και από ποιο σημείο χάθηκαν τα ίχνη τους.
Τώρα, αφήνουμε τις μάχες από τις οθόνες και αν δεν μπορούμε να βοηθήσουμε έστω έναν, δίνοντας αίμα ή προσφέροντας τρόφιμα, νερά και ήδη πρώτης ανάγκης, ας σιωπήσουμε.
Τώρα, πενθούμε. Χωρίς οιμωγές και αντιδικίες. «Η Ελλάδα θρηνεί μια καταστροφή, ας μην τρώει και τις σάρκες της».
Σήμερα, ας μετρηθούμε. Από αύριο, ας αναμετρηθούμε με ανεπάρκειες και αδυναμίες, ανεμοδαρμένα ήθη, λειψά σχέδια, μετέωρες κινήσεις και υποθέσεις σαν παλιές στέρνες, χωρίς τους πίδακές τους σε λειτουργία.
Από αύριο. Σήμερα, έχουμε το μέγεθος αυτού που βλέπουμε και όχι το μέγεθος του ύψους μας. Σήμερα, είμαστε μικροί και λιγότεροι. Ακόμη δεν ξέρουμε πόσοι, μα δεν αλλάζει η δόση. Πονάει και βαραίνει.