Μοναχικός -ως συνήθως- ο Αλέκος Παπαδόπουλος, καταγράφηκε κι αυτήν τη φορά να αμφισβητεί την υπέροχη ομοφωνία που διαμορφώθηκε επί της ουσίας (βέβαια με προπέτασμα καπνού τον αγριωπό καβγά στη Βουλή, κατά την προ ημερησίας συζήτηση για την Οικονομία - θα επανέλθουμε) γύρω από το Ασφαλιστικό και τον χειρισμό των συντάξεων.
Από την έντυπη έκδοση
Του Α.Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Μοναχικός -ως συνήθως- ο Αλέκος Παπαδόπουλος, καταγράφηκε κι αυτήν τη φορά να αμφισβητεί την υπέροχη ομοφωνία που διαμορφώθηκε επί της ουσίας (βέβαια με προπέτασμα καπνού τον αγριωπό καβγά στη Βουλή, κατά την προ ημερησίας συζήτηση για την Οικονομία - θα επανέλθουμε) γύρω από το Ασφαλιστικό και τον χειρισμό των συντάξεων. Είπε, σε δημόσια κατάθεσή του που φιλοξενήθηκε μεν στοργικά ανά τον Τύπο, αλλά δεν παύει να αποτελεί φωνή βοώντος εν τη ερήμω: «Η μείωση των συντάξεων είναι μέτρο διαρθρωτικό, που δεν πρέπει να αρθεί - μήπως και διασωθούν τελικώς οι συντάξεις».
Δείτε: Από τα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Κυριάκος Μητσοτάκης -κληρονόμος του πολιτικού ονόματος αλλά και της ηγεσίας της Ν.Δ. από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος εκτιμούσε βαθύτατα τον Αλέκο ακριβώς για τις δύσκολες τοποθετήσεις του- πήγε να σκοράρει στη Βουλή πόντους κατά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η οποία άφηνε τελευταίως να διαφανεί ότι θα επιχειρήσει να αναβάλει ή πάντως να «νερώσει» τις προνομοθετημένες μειώσεις των συντάξεων (κατά 1% του ΑΕΠ από το 2019), πώς; Με το να καταθέσει πρόταση νόμου για άρση της προνομοθετημένης μείωσης και με το να προσκαλέσει/προκαλέσει την κυβέρνηση να ψηφίσει άμεσα το σωτήριο για τις συντάξεις μέτρο. Το ίδιο έπραξε -βέβαια με δική της, ανεξάρτητη πρόταση νόμου- και η ΔΗΣΥ της Φώφης Γεννηματά (το ΚΙΝΑΛ δεν κινείται πλέον ομοιογενώς, άλλη ιστορία αυτή). Ουδείς σκέφθηκε να αναζητήσει κάτι εναλλακτικό, π.χ. πειστικό πάγωμα των συντάξεων σε κάποιο βάθος χρόνου.
Η αντίρρηση που είχε προβληθεί από τενόρους της αντιπολίτευσης -και ήταν ορθή- προς τους χειρισμούς των κυβερνητικών και τις μισο-υποσχέσεις για «διάσωση των συντάξεων», είτε με την παροχή (πάλι) επιδόματος/13ης σύνταξης είτε με αναβολή (τουλάχιστον) της περικοπής, ξεκινούσε από το ότι η τραγωδία του Ασφαλιστικού δεν είναι ζήτημα δημοσιονομικό («λεφτά δεν υπάρχουν πλέον στο κεμέρι»), αλλά διαρθρωτικό. Δηλαδή: η πυραμίδα των συνταξιοδοτικών παροχών στηρίζεται σε τραγικά στενή βάση, η οποία έχει αποσαθρωθεί με την 20+% ανεργία και τον σφαγιασμό των μισθών, αλλά και που θα χαλάσει ακόμη περισσότερο στο όχι-και-τόσο-απόμακρο μέλλον με τη γήρανση του πληθυσμού (αυτό θα το πει και πάλι το ΔΝΤ, απ’ όπου και ξεκίνησε αυτή η ιστορία, μέσα σε λίγες ημέρες). Οπότε αν δεν συγκρατηθεί η συνταξιοδοτική δαπάνη, συνολικά το κόστος του Ασφαλιστικού, όχι αν «δεν περικοπούν οι συντάξεις», θα ξαναβρεθούμε σε ξέρα.
Αυτά έλεγε, αυτά εξηγούσε ο ανθός της αντιπολίτευσης! Και πήγε και κατέθεσε η εν λόγω αντιπολίτευση πρόταση νόμου για άρση των ψηφισμένων μειώσεων, ώστε (προφανώς) να ξεφτιλίσει την κυβέρνηση, η οποία -με επιχείρημα ακριβώς το αντίθετο: ότι το ζήτημα του αδιεξόδου στο Ασφαλιστικό είναι δημοσιονομικό, οπότε αφού υπάρχουν πλεονάσματα, ας μην προχωρήσει η περικοπή κατά 1% του ΑΕΠ, άλλωστε… έχει ξεκουμπιστεί και το ΔΝΤ που την ζητούσε από το Πρόγραμμα, και μόνον συμβουλεύει!- «δεν θα τα καταφέρει» να διασώσει τις συντάξεις.
Βέβαια στη γρήγορα λησμονούμενη (πάλι καλά!) Βουλή, το συνολικό κλίμα ήταν οπαδικού τσακωμού: «Ψεύτη! Ψεύτη! Ψεύτη!» από τη μια, «Πολιτικέ απατεώνα!» από την άλλη. Επειδή όμως περίσσεψε και λίγος χρόνος για «συζήτηση» για την Οικονομία -περίσσεψε από τον καβγά, περίσσεψε κι από την αντιπαράθεση για το Μακεδονικό και για το Προσφυγικό/Μεταναστευτικό, περίσσεψε από την αμφισβήτηση της καθαρής εξόδου, περίσσεψε κι από μια παράδοξη αμφισβήτηση των σχέσεων με τους «Ευρωπαίους» (δηλώσεις Μοσκοβισί, μάλωμα Μητσοτάκη, υπόνοιες για package deal Μέρκελ/Τσίπρα, ηχηρή διάψευση του Γερμανού πρέσβη στην Αθήνα) και με την επιχειρηματική κοινότητα (ποια επακριβώς ονόματα έγραφε η ατζέντα Κυριάκου, ποια εκείνη του Μαξίμου)- και μιας και αρχίσαμε με τον αυτοαποστρατευμένο Αλ. Παπαδόπουλο, να δώσουμε ένα ακόμη: «Τα ψηφισμένα μέτρα όλων των μνημονίων που θα εφαρμοσθούν τα επόμενα χρόνια, είτε συνιστούν είτε όχι 4ο μνημόνιο, είναι άκρως αναγκαία για την προσαρμογή και επιβίωση της χώρας» - η οποία χώρα «εφεξής τίθεται στη διάθεση της διεθνούς κεφαλαιαγοράς».
Αυτή, και όχι άλλη, είναι η ουσία! Ό,τι κι αν κραυγάζουν στην κερκίδα οι γαυριώντες οπαδοί εν όψει της υπό εξέλιξη προεκλογικής εκστρατείας. Σε ένα μόνο θα διαφωνήσουμε (πάλι) με τον Αλέκο. Το αν θα παραμείνει ή όχι η Ελλάδα -μεσοπρόθεσμα- στην Ευρωζώνη «με το σημερινό απροσάρμοστο πολιτικό προσωπικό» δεν εξαρτάται από εμάς, εδώ. Αλλ’ από το τι θα απομείνει όρθιο, σ’ αυτούς, στην Ευρώπη. Αυτά, άλλη φορά… Για την ώρα, ο καβγάς αποδίδει.