«Ντροπή, ντροπή, ντροπή», αλλά και «ψεύτης, ψεύτης, ψεύτης», «ο αδίστακτος», «το παιδί για όλες τις δουλειές» και «οι εκλεκτοί της νέας διαπλοκής», οι «προδότες» και οι «κότες», ο «Έλληνας Έρμπαν» και το «πολιτικό κατασκεύασμα των επιχειρηματικών ελίτ», «ο πολιτικός απατεώνας» και «η οπερέτα». Eίχε θέαμα η Βουλή. Ψωμί δεν είχε, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από τη έντυπη έκδοση
Tης Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Ντροπή, ντροπή, ντροπή», αλλά και «ψεύτης, ψεύτης, ψεύτης», «ο αδίστακτος», «το παιδί για όλες τις δουλειές» και «οι εκλεκτοί της νέας διαπλοκής», οι «προδότες» και οι «κότες», ο «Έλληνας Όρμπαν» και το «πολιτικό κατασκεύασμα των επιχειρηματικών ελίτ», «ο πολιτικός απατεώνας» και «η οπερέτα». Eίχε θέαμα η Βουλή. Ψωμί δεν είχε.
Ατάκα στην ατάκα, χαρακτηρισμό στον χαρακτηρισμό σκοντάφτεις σε γνωστές ιστορίες. Έχεις συνηθίσει πλέον τις κοινοβουλευτικές αψιμαχίες, τους υψηλούς τόνους και της λογικής τους πόνους.
Έκτακτη κατάσταση, πάλι θολή εγκατάσταση. Ούτε όσο κρατάει η επαφή με το ελάχιστο. Για λίγο πιο ανοιχτά χαρτιά. Μια στάλα παραδοχή, έστω μια μπαλωμένη αρχή. Το ομολογώ. Μ’ αποκοιμίσαν, δεν με διαφωτίσαν. Ακόμη και την απόλαυση που υπόσχεται η παράσταση μού στερήσαν.
Την αναζήτησα σε παμπάλαιες αγορεύσεις, σε ακόμη πιο δύσκολες εποχές. Την αναζήτησα στη γοητεία, τη ζωντάνια και την ελλειπτικότητα του λόγου ενός μεγάλου. Άνοιξη του 1932.
«Συχνά, κύριοι, αναγιγνώσκω αυτήν την εφημερίδα, ήτις, όπως ξεύρετε, συχνά με περιλούει και μάλιστα κατά τρόπον ήκιστα ευπρεπή, αλλά την αναγιγνώσκω διά το πνεύμα με το οποίον γράφεται και την δύναμιν του καλάμου του συντάκτη της, και διότι πιστεύω πραγματικώς ότι εις το ζήτημα αυτό... ο άνθρωπος αυτός υφίσταται τα αποτελέσματα μιας ψυχοπαθείας, ότι είναι ειλικρινές επομένως ό,τι γράφει... Διά να κατορθώσωμεν να λησμονήσωμεν το παρελθόν, μάς ζητεί να μη περιορισθώμεν εις ό,τι εκάμαμεν εδώ... αλλά... να περιβληθώμεν τον τρίχινον σάκκον μας και να ρίψωμεν σποδόν εις τα κεφαλάς μας και να είπωμεν “ήμαρτον”, διά να εξιλεωθώμεν. Πώς θέλετε υπό τοιαύτας αντιλήψεις να φθάσωμεν εις συνεννόησιν;
... Είναι κρίμα, είναι τραγικόν ότι εν τοιούτον κόμμα, διά της επιμονής του να βλέπη προς το παρελθόν, διά της αρνήσεώς του να κυττάζη την σήμερον και την αύριον... δεν παρέχει εις την χώραν υπηρεσίας... Το επ’ εμοί διερωτώμαι πολλάκις αν δεν θα ήτο δυνατόν αυτούς τους ανθρώπους του κόμματος τούτου, οι οποίοι έχουν την ευγενή και αξίαν πάσης ευλάβειας ψυχοπάθειας του... (σ.σ. αναφέρεται σε διευθυντή εφημερίδας) Αυτή είναι ψυχοπάθεια, δεν είναι έλλειψις πατριωτισμού... » Λέτε;