Για μία ακόμη φορά η Ε.Ε. βρίσκεται αντιμέτωπη με την πρόκληση του μεταναστευτικού. Μία πρόκληση που απειλεί την ίδια την ενότητα της Ευρώπης, η οποία αδυνατεί να χαράξει ενιαία θέση, λόγω των εθνικών αντιπαλοτήτων και της ανόδου της ακροδεξιάς, που επιβάλλει πλέον την ατζέντα της, γράφει ο Μωυσής Λίτσης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Για μία ακόμη φορά η Ε.Ε. βρίσκεται αντιμέτωπη με την πρόκληση του μεταναστευτικού. Μία πρόκληση που απειλεί την ίδια την ενότητα της Ευρώπης, η οποία αδυνατεί να χαράξει ενιαία θέση, λόγω των εθνικών αντιπαλοτήτων και της ανόδου της ακροδεξιάς, που επιβάλλει πλέον την ατζέντα της.
Η άρνηση του νέου Ιταλού υπουργού Εσωτερικών Ματέο Σαλβίνι να δεχτεί να δέσει σε ιταλικό λιμάνι πλοίο με 630 μετανάστες-πρόσφυγες, ο βίαιος διαχωρισμός παιδιών από τους γονείς τους για τους παράτυπους μετανάστες στις ΗΠΑ και η απειλή των Βαυαρών Χριστιανοκοινωνιστών να ρίξουν την κυβέρνηση Μέρκελ αν δεν υιοθετήσει πολιτική επαναπροωθήσεων, επανέφεραν με δριμύτητα στην επικαιρότητα το μεταναστευτικό πρόβλημα και τη διεθνή του διάσταση.
Οι Ευρωπαίοι φαίνεται να προσέρχονται διαιρεμένοι στην έκτακτη μίνι σύνοδο κορυφής για το μεταναστευτικό την Κυριακή, με την Ε.Ε., υπό την πίεση της ανερχόμενης ακροδεξιάς, να επιχειρεί να μεταθέσει το κόστος της αντιμετώπισης στις χώρες πρώτης υποδοχής (Ελλάδα, Ιταλία) και να απεργάζεται τη δημιουργία hot spot στα Βαλκάνια ή τη Βόρεια Αφρική. Αντί του καταμερισμού στην αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος, η Ευρώπη επιλέγει να γίνει «φρούριο».
Η Ευρώπη έχει ιστορική ευθύνη στην αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος, λόγω του σκοτεινού της παρελθόντος ως αποικιοκρατική δύναμη, αλλά και όσων τραγικών συνέβησαν την περίοδο του μεσοπολέμου.
Η Αφρική για παράδειγμα έχει εδώ και χρόνια εγκαταλειφθεί στην τύχη της και στις φιλότιμες προσπάθειες ανθρωπιστικών οργανώσεων, ενώ στη Συρία, οι μικροί και μεγάλοι περιφερειακοί ανταγωνισμοί δεν αφήνουν την ανάληψη πρωτοβουλιών για πολιτική λύση και ειρήνευση στην ευρύτερη περιοχή.
Η εμπειρία των τελευταίων ετών έχει δείξει ότι όσα τείχη και να υψώσουν η Ευρώπη και οι ΗΠΑ, οι απόκληροι του πλανήτη θα βρίσκουν πάντα τρόπους να ρισκάρουν..., όσο θα υπάρχουν πόλεμοι, ολοκληρωτικά καθεστώτα και τεράστιες οικονομικές ανισότητες.
Μόλις προχθές, Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων, τα Ηνωμένα Έθνη μάς θύμισαν ότι το 2017 οι εκτοπισμένοι σε ολόκληρο τον κόσμο έφθασαν στον αριθμό-ρεκόρ, για πέμπτη συνεχή χρονιά, των 69 εκατομμυρίων.
Από αυτούς τα 16,2 εκατομμύρια εκτοπίστηκαν μόνο πέρυσι.
Η Ευρώπη ή θα αντιμετωπίσει ενωμένη τη νέα μεγάλη πρόκληση ξορκίζοντας το «σκοτεινό» παρελθόν της ή κινδυνεύει να ζήσει καταστάσεις που πιστεύαμε πως έχουν ολοκληρωτικά περάσει στην ιστορία...