Λαγαρή έξοδο από τα μνημόνια μπορεί να κατοχυρώσει μόνο ο υπερτυχερός του Τζόκερ, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Λαγαρή έξοδο από τα μνημόνια μπορεί να κατοχυρώσει μόνο ο υπερτυχερός του Τζόκερ. Οι λοιποί ας βουτήξουμε σ’ ένα ιστορικό προηγούμενο, τη συμφωνία του 1898, με τον νόμο ΒΦΙΘ’/ΦΕΚ/Αρ.28, μετά την πτώχευση του 1893 και υπό την πίεση της στρατιωτικής ήττας του 1897. Ευτυχώς, σήμερα δεν έχουμε καταστροφές. Μόνο επιστροφές.
Με τη διευθέτηση στα τέλη του 19ου αιώνα δίνονταν νέα δάνεια στην Ελλάδα για να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της, αλλά ταυτόχρονα και εγγυήσεις αποπληρωμής όλων των οφειλών της, με την υποθήκευση συγκεκριμένων φορολογικών προσόδων. Η Εταιρεία Διαχείρισης των Μονοπωλίων, που μετονομάστηκε σε Εταιρεία Διαχείρισης του Δημοσίου Χρέους, ανέλαβε την είσπραξη προσόδων από πωλήσεις πετρελαίου, αλατιού, τσιγαρόχαρτου, σπίρτων, παιγνιόχαρτων, φωτιστικού οινοπνεύματος και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης της εποχής.
Για παράδειγμα, το 1903 προβλέπονταν έσοδα 100 εκατ. και δαπάνες του Δημοσίου 64 εκατ., δηλαδή περίπου το 40% των φορολογικών εσόδων κατευθυνόταν στη μείωση του χρέους.
Η Διεθνής Επιτροπή Ελέγχου ή, όπως ονομάστηκε αργότερα, Διεθνής Οικονομική Επιτροπή (ΔΟΕ), και στην καθομιλουμένη Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος, ήλεγχε τα δημόσια οικονομικά έως και την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα. Το 1910 η χώρα οδηγείται ξανά, λόγω ανάπτυξης και μεταρρυθμιστικής άνθησης, στην ομάδα του Χρυσού Κανόνα, οι παρεμβάσεις του ΔΟΕ περιορίζονται, νέα δάνεια εξασφαλίζονται, σε νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους τοκίζονται. Η Μικρασιατική Καταστροφή και η νέα ελληνική χρεοκοπία επαναχαράσσουν, όμως, την πορεία. Υποχρεώνουν... τους δανειστές να διατηρήσουν στην Αθήνα παρουσία. Μέχρι το 1978.
Τότε η εποπτεία έμεινε ογδόντα χρόνια, τώρα θα μας κουνήσει το μαντίλι με του Αυγούστου τα πεπόνια;
Κάποια μάλιστα αηδόνια λαλούν μια γαργαλιστική πληροφορία σε μια συζήτηση το καλοκαίρι του 1996 για την οικονομία. Στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, ο τότε υπουργός Οικονομικών φέρεται να είπε: «Η καρέκλα που κάθεστε είναι από την εποχή που στην Ελλάδα επιβλήθηκε ο ΔΟΕ».
Η καρέκλα δεν είναι ψεύτρα και τα αιτήματα για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους γίνονται πέτρα.