Kων. Γάτσιος: «Χωρίς δίχτυ προστασίας και με κυβερνήτες χωρίς μυαλό...»

Στον Γιάννη Καμπουράκη
[email protected]

Δίκτυ ασφαλείας που θα περιλαμβάνει προληπτική γραμμή στήριξης και πρόσθετα μέτρα προστασίας της ελληνικής οικονομίας για τουλάχιστον πέντε χρόνια χρειάζεται η ελληνική οικονομία για να βγει με ασφάλεια στις αγορές. Αυτή είναι η ξεκάθαρη θέση του Τομεάρχη Οικονομίας και Ανάπτυξης του Κινήματος Αλλαγής, τέως Πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, Κωνσταντίνου Γάτσιου, όπως τη διατυπώνει σε συνέντευξη στη «Ν».

«Δυστυχώς, ο εφιάλτης της χρεοκοπίας θα μας πλησιάσει και πάλι πάρα πολύ κοντά μόλις φύγουμε από την προστασία των εταίρων. Ιδιαίτερα, μάλιστα, εάν οι διεθνείς συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές, που είναι πολύ πιθανόν να μην είναι», τονίζει ο κ. Γάτσιος, χαρακτηρίζοντας την «καθαρή έξοδο» μυθολογική έννοια που έχει δημιουργήσει ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ.

Για το Σκοπιανό, τάσσεται υπέρ μίας συμφωνίας η οποία θα ακύρωνε δια παντός τον αλυτρωτισμό και τις επεκτατικές βλέψεις των Σκοπίων εις βάρος της Ελλάδος, προτείνοντας το μονολεκτικό,  όνομα, «Νοβαματσεντόνια», αμετάφραστο και σε κοινή χρήση έναντι όλων. Χαρακτηρίζει την εφαρμογή της απλής αναλογικής «έγκλημα εις βάρος της χώρας» και υποστηρίζει ότι «κανένας στην Ευρώπη δεν θεωρεί τον κύριο Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ ως εκπροσώπους μιας σοσιαλιστικής πολιτικής, άρα δεν έχουμε κάτι να συζητήσουμε».  

Για τον κ. Μητσοτάκη και τη ΝΔ λέει ότι  «ένα τμήμα του κομματικού μηχανισμού της ΝΔ βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με την κυβέρνηση και τον κ. Τσίπρα, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι συγκυβερνά» και αναφερόμενος στο τοπίο μετά τις επόμενες εκλογές σημειώνει ότι «ενδεχόμενη κυβερνητική συνεργασία του Κινήματος Αλλαγής με τη Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να γίνει στη βάση μιας συγκεκριμένης συμφωνίας καταγεγραμμένης και συμφωνημένης μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια».

Ολόκληρη η συνέντευξη του κ. Γάτσιου στη «Ν» έχει ως εξής:

Η ιταλική κρίση φοβίζει την Ευρώπη και ανησυχεί την Ελλάδα. Θεωρείτε ότι θα επηρεάσει την έξοδο της ελληνικής οικονομίας από το πρόγραμμα και τη συμφωνία για την επόμενη ημέρα;

Η ιταλική κρίση ήταν αναμενόμενη εδώ και πολλά χρόνια. Μπορεί η Ιταλία να είχε πρωτογενή πλεονάσματα, όμως το σημαντικότερο στοιχείο ήταν πως το ΑΕΠ της παραμένει στάσιμο εδώ και σχεδόν 20 χρόνια, δημιουργώντας έτσι ένα μόνιμο παράγοντα κινδύνου για ανατροπή της δημοσιονομικής και χρηματοπιστωτικής ισορροπίας της. Αν υπάρχει ένα συμπέρασμα για την Ελλάδα αλλά και για κάθε εθνική οικονομία είναι πως το μόνο φάρμακο που γιατρεύει όλες τις κοινωνικo-οικονομικές ασθένειες είναι η ανάπτυξη, και μάλιστα η ανάπτυξη που τα αποτελέσματά της διαχέονται σε όλο το σώμα της κοινωνίας, σε όλα τα κοινωνικά στρώματα χωρίς αποκλεισμούς. Η λεγόμενη «περιεκτική ανάπτυξη». Όταν αυτή απουσιάζει, τα προβλήματα συσσωρεύονται και μοιραία κάποια στιγμή εκδηλώνονται –ακόμη και με πολιτικές αφορμές.

Αυτό είναι, λοιπόν, το κεντρικό μάθημα που μας δίνει η Ιταλία: στη βάση κάθε προβλήματος, όχι μόνο οικονομικού αλλά και πολιτικού βρίσκεται, η έλλειψη της ανάπτυξης και από την άποψη αυτή είμαστε απολύτως ομοιοπαθείς. Μόνο που η Ιταλία είναι πολύ μεγαλύτερη από την Ελλάδα και οι επιπτώσεις μιας καταστροφικής κρίσης σε αυτήν θα είναι σοβαρές για όλη την Ευρώπη, και ειδικά για εμάς.

Καθαρή έξοδος ή προληπτική γραμμή και γιατί;

Επιτρέψτε μου να σας πω ότι αυτό είναι ένα ερώτημα χωρίς κανένα πραγματικό περιεχόμενο.

Είναι το ερώτημα που κυριαρχεί στην αντιπαράθεση της κυβέρνησης με την αξιωματική αντιπολίτευση…

Η λεγόμενη «καθαρή έξοδος» είναι μία μυθολογική έννοια που την έχει δημιουργήσει ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ. Και μόνο που συζητάμε για κάτι τέτοιο σήμερα σημαίνει πως επικυρώνουμε την επιτυχία του εν λόγω μηχανισμού. Επιτυχία όχι απλά στην παραδοσιακή δημαγωγία, αλλά σε κάτι πολύ περισσότερο: στο να δημιουργεί εικονικές πραγματικότητες με τις οποίες να ασχολούνται οι Έλληνες πολίτες, ώστε να ξεχνούν την σκληρή πραγματική πραγματικότητα στην οποία ζουν. Είναι η σταθερή πολιτική συμπεριφορά του κ. Τσίπρα: να προσπαθεί να εστιάσει τη συζήτηση στο τι λέει και όχι στο τι κάνει.

Φυσικά όλοι γνωρίζουμε ότι μετά το τέλος του μνημονίου και την «καθαρή έξοδο», το καθεστώς επιτήρησης της χώρας από τους δανειστές θα είναι πολύ αυστηρό, οι επιθεωρήσεις από τους εταίρους θα είναι πολύ πιο συχνές και τα δημοσιονομικά μέτρα πολύ πιο επώδυνα.

Εκείνο που είναι, όμως, πιο σημαντικό και πιο επικίνδυνο ακόμη είναι ότι με τη δημαγωγία, τους τυχοδιωκτισμούς και την ανευθυνότητα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύουμε να χάσουμε την πιστωτική γραμμή. Κινδυνεύουμε να χάσουμε τα 27 με 30 δισεκατομμύρια που έχουν περισσέψει από το 3ο μνημόνιο και να βρεθούμε έτσι εκτεθειμένοι στους κινδύνους μιας μεγάλης παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, η οποία σημειωτέον «σιγοβράζει», ή/και στο μέσον της θύελλας η οποία θα ξεσπάσει στην περίπτωση που η κρίση της Ιταλίας δεν αποτραπεί. Θα είμαστε, δηλαδή, χωρίς την παραμικρή προστασία όταν όλοι οι επενδυτές θα εγκαταλείπουν πανικόβλητοι τα ομόλογα των ευρωπαϊκών χωρών του Νότου. Τι θα κάνουμε τότε εάν δεν έχουμε πιστωτική γραμμή και αν δεν έχουμε το ESM να μας υποστηρίζει; Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.

Βλέπετε ενδεχόμενο μη συμφωνίας ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους Θεσμούς;

Με μία κυβέρνηση σαν αυτή όλα είναι πιθανά.  Η μέχρι τώρα πορεία της έχει αποδείξει ότι δεν υπάρχει καμία λογική που να καθορίζει τις ενέργειές της. Δεν είναι καθόλου απίθανο, εν όψει της εξόδου του από την κυβέρνηση, ο κ. Τσίπρας και η παρέα του να αποφασίσουν να επανέλθουν στο είδος της αντιπολίτευσης που άσκησαν έως τις 25 Ιανουαρίου του 2015 ή, μάλλον, μέχρι τα μέσα Ιουλίου του 2015 –θυμάστε, τότε που αντιπολιτεύονταν τον ίδιο τον εαυτό τους. Ποιος μπορεί να το αποκλείσει;

Ξέρετε, δεν αισθάνομαι καθόλου βολικά όταν με ρωτούν τι πιστεύω ότι θα κάνει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν υπάρχει κάποιο λογικό κριτήριο με το οποίο μπορεί κάποιος να προχωρήσει σε μία σχετική εκτίμηση. Το μόνο κριτήριο που υπάρχει, ίσως, είναι η ενστικτώδης ροπή που έχουν στο να δημαγωγούν και στο να διαστρέφουν την πραγματικότητα. Έχουν αποδείξει ότι αυτό μπορούν να το κάνουν ακόμη και όταν αντιφάσκουν προς τον ίδιο τους τον εαυτό! Όπως συνέβη και τον Ιούλιο του 2015.

Για τον λόγο αυτό προτιμώ να απαντώ όχι στο τι πιστεύω ότι πρόκειται να κάνει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αλλά στο τι πρέπει να γίνει για να αναταχθεί η ελληνική οικονομία και η ελληνική κοινωνία.

Πως πρέπει να κινηθεί η ελληνική οικονομία μετά τον Αύγουστο και το τέλος του προγράμματος για να μην ξαναζήσουμε τον εφιάλτη τη χρεοκοπίας;

Δυστυχώς, ο εφιάλτης της χρεοκοπίας θα μας πλησιάσει και πάλι πάρα πολύ κοντά μόλις φύγουμε από την προστασία των εταίρων. Ιδιαίτερα, μάλιστα, εάν οι διεθνείς συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές, που είναι πολύ πιθανόν να μην είναι. Ήδη τα επιτόκια κινούνται ανοδικά σε διεθνές επίπεδο.

Για τον λόγο αυτό, δεν πρέπει να βγούμε στις αγορές χωρίς κάποιο δίχτυ ασφαλείας από τους εταίρους. Πρέπει να διεκδικήσουμε –αυτό είναι το σώφρον εθνικά– όχι μόνο τη γραμμή στήριξης, αλλά ακόμη περισσότερα. Πρέπει να διεκδικήσουμε τη στεγανοποίηση της δημοσιονομικής πορείας της ελληνικής οικονομίας από τις αναταράξεις των διεθνών αγορών για τα επόμενα πέντε με δέκα χρόνια. Έχω πρόσφατα αναφερθεί ξανά σε αυτό.

Και για να το πετύχουμε, δηλαδή για να πείσουμε τους εταίρους ότι δεν θα χάσουν το χρόνο τους και τα χρήματά τους, θα πρέπει να τους δείξουμε με τις πράξεις μας και τις επιλογές μας ότι σκοπεύουμε πραγματικά να αναδιαρθρώσουμε την ελληνική οικονομία, να την κάνουμε παραγωγική και να στραφούμε στην ανάπτυξη. Βάζοντας τέλος στον παρασιτισμό.

Αυτό όμως είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Ειδικά όταν υπάρχουν «κομματικές βάσεις» –στελέχη, μέλη, οπαδοί– από τα μεγάλα κόμματα που είτε προσδοκούν να παραμείνουν είτε που δε βλέπουν την ώρα να επανέλθουν στην εξουσία, για να χαρούν αυτά που έχουν στερηθεί επί τόσα χρόνια. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, το πιο σημαντικό ίσως.

Θα πρέπει να προσπαθήσουμε, όσοι ειλικρινά επιθυμούμε την ανόρθωση της χώρας, να μιλήσουμε τον λόγο της αληθείας, να πούμε την αλήθεια στην κοινωνία ξεσκεπάζοντας τα ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ. Να πούμε ότι εάν με την πολυχρησιμοποιημένη έκφραση «επιστροφή στην κανονικότητα» υπονοείται ο παρασιτισμός, ο καταναλωτισμός και η διαφθορά του χτες, μια τέτοια επιστροφή απλώς δεν υπάρχει. Αντιθέτως, η χώρα, η κοινωνία, η οικονομία πρέπει να κάνει μια μεγάλη στροφή «προς την κανονικότητα», γιατί αυτό που ζούσαμε δεν ήταν κανονικότητα, αλλά συνταγή χρεοκοπίας.

Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που ζούμε και τον τρόπο που σκεφτόμαστε και, δυστυχώς, έχουμε χαραμίσει δέκα σχεδόν χρόνια από την κρίση χωρίς να το πετύχουμε, χωρίς καν να το επιχειρήσουμε. Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο μόνος τρόπος σωτηρίας για τη χώρα βρίσκεται στην ανάπτυξη. Βρίσκεται δηλαδή στη δημιουργία, στη συλλογική και στην ατομική προσπάθεια. Αυτή τη στιγμή, όμως, ζούμε σε ένα παντελώς αντιαναπτυξιακό καθεστώς, σε μία παντελώς εχθρική για την ανάπτυξη κατάσταση όπου τα πάγια διαρθρωτικά, διαχρονικά προβλήματα της χώρας έχουν συμπλακεί και αλληλοενισχύονται με τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει η κρίση, όπως η κατάρρευση του τραπεζικού τομέα, η κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος, τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια και λοιπά.

Δυστυχώς, έχουν γίνει τόσες πολλές μεταρρυθμίσεις στα χαρτιά και όμως είμαστε ακόμη στο μηδέν, στην αφετηρία. Δεν μπορεί να υπάρχει ανάπτυξη με ένα παθογενές Δημόσιο, δεν μπορεί να υπάρχει ανάπτυξη χωρίς τραπεζικό τομέα, δεν μπορεί να υπάρχει ανάπτυξη με μία δικαιοσύνη που χρειάζεται χρόνια για να βγάλει μία απλή απόφαση. Δεν μπορεί να υπάρχει ανάπτυξη όταν η Παιδεία δεν δημιουργεί το κατάλληλο ανθρώπινο κεφάλαιο για την οικονομία και δεν μπορεί να υπάρχει ανάπτυξη εάν οι πολίτες συνεχίζουμε να θεωρούμε εχθρό μας  αυτόν από τον οποίον, την ίδια στιγμή που τον εχθρευόμαστε, περιμένουμε να μας προσφέρει θέσεις εργασίας.   

Θα στηρίξετε ενδεχόμενη συμφωνία με τα Σκόπια στη Βουλή αν ικανοποιεί τις προϋποθέσεις που βάζει η κυβέρνηση;

Προς το παρόν είμαστε στο σκοτάδι –εγώ, τουλάχιστον, είμαι– όσον αφορά το τι ακριβώς συμφωνία ετοιμάζει η κυβέρνηση και τι ακριβώς είναι αυτό που θέλει. Προσωπικά, θα στήριζα μία συμφωνία, η οποία θα ακύρωνε δια παντός τον αλυτρωτισμό και τις επεκτατικές βλέψεις των Σκοπίων εις βάρος της Ελλάδος. Νομίζω ότι για να συμβεί αυτό θα πρέπει να συμφωνηθεί ένα μονολεκτικό, κατά προτίμηση όνομα, του τύπου Νοβαματσεντόνια, αμετάφραστο και σε κοινή χρήση έναντι όλων, erga omnes όπως συχνά αναφέρεται, στο πλαίσιο μίας συμφωνίας που να περιλαμβάνει και τη Συνταγματική αναθεώρηση στο κράτος των Σκοπίων, και η οποία συμφωνία θα επικυρωνόταν από το Συμβούλιο Ασφαλείας αλλά και από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Με αυτούς τους όρους θα δεχόμουν και θα υποστήριζα μία συμφωνία. Δεν μπορώ να μιλήσω, όμως, πριν δω κάτι συγκεκριμένο, γιατί το γεγονός είναι πως είμαστε ακόμη στο σκοτάδι και ακούμε αλληλοαναιρούμενα και αλληλοσυγκρουόμενα πράγματα.

Είστε υπέρ ή κατά της απλής αναλογικής στις εθνικές εκλογές;

Σε αυτό το θέμα έχω τοποθετηθεί εδώ και μερικές δεκαετίες και επαναλαμβάνω την πάγια άποψή μου, που –επιτρέψτε μου να πω– θεωρώ ότι γίνεται όλο και περισσότερο επίκαιρη: η απλή αναλογική είναι το χειρότερο εκλογικό σύστημα το οποίο θα μπορούσε να εφαρμοστεί στην Ελλάδα, με τους δεδομένους πολιτικούς θεσμούς και τη δεδομένη πολιτική παράδοση. Θα οδηγούσε τη χώρα στην πλήρη καταστροφή μέσω του χάους και της ακυβερνησίας. Πρέπει όλοι οι συνειδητοί και υπεύθυνοι Έλληνες πολίτες πατριώτες να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να μην εφαρμοστεί στην Ελλάδα η απλή αναλογική. Η εφαρμογή της θα είναι ένα έγκλημα εις βάρος του έθνους.

Οι Έλληνες πολίτες θα πρέπει να σκέφτονται ώριμα και υπεύθυνα ποιον ψηφίζουν και να μην περιμένουν ότι τα προβλήματα, τα οποία δεν μπορούν να λύσουν οι ίδιοι και οι δημαγωγοί που ενίοτε επιλέγουν για εκπροσώπους και αντιπροσώπους τους, θα τους τα λύσει το εκλογικό σύστημα και, μάλιστα, όταν αυτό είναι το καταστροφικό σύστημα της απλής αναλογικής.

Πότε βλέπετε εκλογές;

Σας ανέπτυξα προηγουμένως τους λόγους για τους οποίους μου είναι αδύνατο να κάνω προβλέψεις για τις ενέργειες και τις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ.  Μπορεί μέσα στο καλοκαίρι και ενόψει της αποκάλυψης για το παραμύθι της «καθαρής εξόδου» ο κ. Τσίπρας να αποφασίσει ότι έφτασε η στιγμή να αναμιχθούν η γη και το πυρ, «γαία πυρί μειχθήτω», να τα σκορπίσει όλα σε παροχές και να προκηρύξει εκλογές με σκοπό να περάσει εκ νέου σε μία λυσσαλέα «αντιμνημονιακή» αντιπολίτευση, αποδίδοντας όλα τα δεινά, που αναπόφευκτα θα επιπέσουν στη χώρα λόγω της ανευθυνότητάς του, στην επόμενη κυβέρνηση, ελπίζοντας έτσι ότι θα επιστρέψει κάποια στιγμή στην εξουσία.

Ή πάλι, μπορεί να συμβεί το αντίθετο: μην αντέχοντας να αποχωρήσει από την εξουσία που τόσο πολύ έχει αγαπήσει, να αποφασίσει να παραμείνει προσκολλημένος σε αυτήν μέχρι τις τελευταίες μέρες του Σεπτεμβρίου του 2019, ελπίζοντας σε ένα θαύμα. Πώς μπορούμε να ξέρουμε τι γίνεται μέσα στο μυαλό του κ. Τσίπρα και της παρέας του, από τη στιγμή που έχει αποδειχθεί ότι είναι πλήρως ανίκανοι να σκεφτούν με έναν λογικό τρόπο, έστω και για να προετοιμάσουν το κακό; 

Αυτά λοιπόν τα ερωτήματα του τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, η ανάλυση των επιλογών και των πράξεών του, δεν νομίζω ότι εμπίπτουν στις αρμοδιότητες ούτε των οικονομικών επιστημών, ούτε των πολιτικών επιστημόνων. Νομίζω ότι είναι ερωτήματα τα οποία μπορεί να απαντήσουν καλύτερα οι αστρολόγοι, από τους οποίους, δόξα τω Θεώ, η χώρα μας έχει πολλούς. 

Ο κ. Τσίπρας μετέχει επισήμως ως παρατηρητής στις Συνόδους του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Τι έχουν δει οι εταίροι σας στην Ευρώπη που δεν το βλέπετε εσείς στο Κίνημα Αλλαγής και αρνείστε τον διάλογο με το κυβερνών κόμμα;

Ο κ. Τσίπρας προσπαθεί –του διαμηνύω ότι προσπαθεί επί ματαίω– να εμβολίσει τον χώρο αυτόν που ιστορικά ονομάζουμε δημοκρατική παράταξη. Το προσπαθεί με «πολιορκητικό κριό» κάποια αόριστη «προοδευτικότητα», στο πλαίσιο της προσπάθειας για την προσωπική πολιτική του επιβίωση, την καριέρα, έχει δε όλα τα χαρακτηριστικά του πολιτικού τυχοδιωκτισμού που τον χαρακτηρίζει. Είναι ενδεικτική, εάν όχι αποδεικτική, η στάση που κρατά απέναντι σε εκπροσώπους της συντηρητικής παράταξης –και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά, ούτε κυρίως, στον κ. Καμμένο αλλά και σε άλλες εκφράσεις της, με τις οποίες διατηρεί τουλάχιστον αγαστές πολιτικές σχέσεις. Τους «κλίνει το μάτι» για έναν νέο διπολισμό, του οποίου αυτός διεκδικεί τον έναν πόλο. Όνειρα θερινής νυκτός!

Αλλά, κύριε Καμπουράκη, ας μην κοροϊδευόμαστε. Κανένας στην Ευρώπη δεν θεωρεί τον κύριο Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ ως εκπροσώπους μιας σοσιαλιστικής πολιτικής. Τον θεωρούν απλά ως δημιουργό της καινοφανούς πρακτικής τής kolotoumbas. Όλοι ξέρουν, και όλοι ξέρουμε, ότι ο κ. Τσίπρας και η παρέα του δεν λένε ποτέ αλήθεια και δεν έχουν καμία αξιοπιστία. Είναι ένα σταλινικό μόρφωμα σε μία μετασταλινική εποχή. Τι συζήτηση να κάνουμε;

Ο κ. Μητσοτάκης είπε προχθές ότι ακόμα και αν η ΝΔ έχει την αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές, ο ίδιος θα επιδιώξει συνεργασίες. Το Κίνημα Αλλαγής πώς βλέπει το άνοιγμα του προέδρου της ΝΔ;

Το θέμα με τον κ. Μητσοτάκη, ή το θέμα του κ. Μητσοτάκη, δεν είναι το κατά πόσο έχει καλές προθέσεις ή το κατά πόσο προσπαθεί «πίσω από τις λέξεις, κάτω από τις γραμμές» να πει μερικά σοβαρά και σωστά πράγματα. Το πρόβλημά του είναι ότι έχει ένα πολύ μεγάλο βαρίδι που τον κρατά καθηλωμένο. Αυτό δεν είναι άλλο από τον κομματικό μηχανισμό της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος είναι συνυφασμένος με το πελατειακό κράτος και με τον παρασιτισμό που μας χρεοκόπησε. Όπως ανέφερα προηγουμένως, υπάρχει ιδιαιτέρως ένα τμήμα τού μηχανισμού αυτού, μία από τις πολλές βαρονίες τού κόμματος, η οποία βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με την κυβέρνηση και τον κ. Τσίπρα. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι συγκυβερνά.

Αντιλαμβάνομαι ότι προσπαθεί να τον αλλάξει αυτόν τον κομματικό μηχανισμό εκ των έσω και περιμένει να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση προς αυτόν τον σκοπό εάν και όταν πάρει την εξουσία. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι ικανός να το καταφέρει. Τέλος πάντων, αυτά είναι εσωτερικά προβλήματα της συντηρητικής παράταξης.

Σε κάθε περίπτωση, η προσωπική μου άποψη είναι ότι μία ενδεχόμενη κυβερνητική συνεργασία του Κινήματος Αλλαγής με τη Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να γίνει στη βάση των καλών τρόπων και των καλών αισθημάτων. Θα πρέπει να γίνει, αντιθέτως, στη βάση μιας συγκεκριμένης συμφωνίας καταγεγραμμένης και συμφωνημένης μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια. Και μιλώ για μία πολιτική και κοινωνική συμφωνία η οποία δεν θα αναφέρεται στο «νόημα της ζωής» και «στο μέλλον της ανθρωπότητας», αλλά θα αναφέρεται στα πολύ συγκεκριμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική οικονομία και κοινωνία, καθώς και στα αντίστοιχα πολύ συγκεκριμένα βήματα που θα πρέπει να γίνουν μέσα στη χρονική περίοδο μιας κυβερνητικής θητείας για να επιλυθούν και να ξεπεραστούν τα προβλήματα αυτά, προκειμένου η ελληνική οικονομία να προχωρήσει προς την ανάπτυξη. 

Το Κίνημα Αλλαγής ακολουθεί πολιτική ίσων αποστάσεων έναντι του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις φιλίας που δέχεται τόσο από τον κ. Τσίπρα όσο και από τον κ. Μητσοτάκη. Το δίλημμα ωστόσο είναι υπαρκτό. Συμμετοχή στην κυβέρνηση ή επαναληπτικές εκλογές αν το πρώτο κόμμα δεν έχει αυτοδυναμία στις επόμενες εθνικές εκλογές;

Πιστεύω ότι οι συνεχείς εκλογές και, μάλιστα, εάν από κάποια στιγμή και μετά γίνονται με το σύστημα της απλής αναλογικής θα είναι, όπως προανέφερα, ο πιο σύντομος δρόμος για την καταστροφή τής χώρας. Είναι ένας δρόμος από τον οποίο δεν θα υπάρχει επιστροφή. Από τις εκλογές πρέπει να προκύψει μία ισχυρή κυβέρνηση, προσανατολισμένη προς την κοινωνική ανάταξη και την οικονομική αναδιάρθρωση της χώρας, αλλιώς τα πράγματα θα είναι πολύ άσχημα. 

Μία τελευταία ερώτηση κύριε Γάτσιε. Είστε αισιόδοξος για την εξέλιξη της προσπάθειας για τη συγκρότηση του νέου πολιτικού κόμματος, του Κινήματος Αλλαγής; Τι είναι αυτό που αναμένετε από την προσπάθεια αυτή;

Η επιτυχία του Κινήματος Αλλαγής έγκειται στο κατά πόσο θα ανταποκριθεί με επιτυχία στο ιστορικό αίτημα της ανόρθωσης της χώρας. Να είναι ένα ανορθωτικό κίνημα –και ως τέτοιο και ένα κίνημα εξουσίας– που θα εκφράσει τον κόσμο της εργασίας, της παραγωγής και της δημιουργίας και θα συγκρουσθεί με τον παρασιτισμό και τους ποικιλώνυμους φορείς της παρακμής. Να αποτελέσει την πολιτική έκφραση της μεγάλης συμμαχίας που χρειάζεται η χώρα μεταξύ όλων των παραγωγικών δυνάμεών της και της νεολαίας της. Να εμπνεύσει, ως εκφραστής της εθνικής συλλογικής μας συνείδησης.

Είναι ένα δύσκολο εγχείρημα. Πιστεύω, όμως, ότι όλες και όλοι θα ανταποκριθούμε με επιτυχία στην πρόκληση, θα σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Είμαι αισιόδοξος.