Με μεγάλη ιστορία στον κινηματογράφο, το θέατρο και την τηλεόραση, ο βετεράνος ηθοποιός, σεναριογράφος και συγγραφέας θεατρικών κειμένων, Γιώργος Κωνσταντίνου, πρωταγωνιστεί σε ένα αριστουργηματικό αυτοβιογραφικό έργο και μας μιλά για την παράσταση «Ο ηλίθιος».
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Με μεγάλη ιστορία στον κινηματογράφο, το θέατρο και την τηλεόραση, ο βετεράνος ηθοποιός, σεναριογράφος και συγγραφέας θεατρικών κειμένων, Γιώργος Κωνσταντίνου, πρωταγωνιστεί σε ένα αριστουργηματικό αυτοβιογραφικό έργο και μας μιλά για την παράσταση «Ο ηλίθιος».
Το έργο που έγραψε ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι σε μια εποχή απελπισίας, δριμύτατης φτώχειας και νοσταλγίας για την πατρίδα του, με τις επιληπτικές κρίσεις να τον βασανίζουν και τις προσωπικές υπαρξιακές αγωνίες να τον ταλανίζουν, παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, από τις 13 Απριλίου.
Σε αυτή την ιερή παραβολή για το καλό, ο Γιώργος Κωνσταντίνου υποδύεται έναν σκληρό και ανελέητο χαρακτήρα και μας μιλά για το έργο, την καριέρα του, την καθημερινότητά μας και την πολιτική.
Τι πραγματεύεται αυτό το αριστούργημα του Ντοστογιέφσκι;
«Ίσως, είναι από τα καλύτερα έργα του. Η απεικόνιση των καταστάσεων, η αντανάκλαση των ψυχικών συναισθημάτων των παθιασμένων προσώπων που συνθέτουν την ιστορία αποτελούν την εικόνα ενός βαθύ και σκοτεινού εσωτερικού κόσμου, που κρύβει η ανθρώπινη φύση. Είναι φανερό ότι ο Ντοστογιέφσκι, στον “Ηλίθιο”, ξεγυμνώνει το alter ego των ηρώων του. Είναι το alter ego της ανθρώπινης ψυχής, που κρύβει προσεκτικά ό,τι μίσος, πάθος, έρωτα, λαγνεία ή απελπισία κυριαρχεί μέσα της. Σε μια εποχή σαν κι αυτή που ζούσε ο Ντοστογιέφσκι και που η ζωή των ανθρώπων είχε τελματώσει σε μια σάπια κοινωνία, νιώθουμε την ανάγκη του να προβάλει, μέσα από το σκοτάδι, ένα λευκό άνοιγμα. Κάτι σαν ελπίδα. Μια υπόσχεση ότι υπάρχει ακόμα μια χαραματιά καλού, που μπορεί να φωτίσει τη νύχτα. Το έργο είναι ένα ψυχογράφημα βαθιά ανθρώπινο, που πλέει σαν σωσίβια λέμβος σε μια λιμνοθάλασσα αγάπης και έρωτα».
Σκιαγραφείστε μας τον πρίγκιπα Μίσκιν και όσα αντιμετωπίζει.
«Ο Μίσκιν είναι μια φωτεινή αχτίδα του ήλιου, που προβάλει μέσα από βαριά σύννεφα ενός ανελέητου ουρανού. Είναι ένα κατάλευκο σημάδι σε μια μαύρη κηλίδα. Είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος, περιβεβλημένος με τον μανδύα της αληθινής αγάπης, της ειλικρίνειας και της παιδικής αφέλειας. Ίσως, γι’ αυτό και ο Θεός τον στιγμάτισε με την αρρώστια της επιληψίας. Για να τον ξεχωρίζει . Κάποιοι είπαν ότι συμβολίζει τον Χριστό. Όχι. Ο Μίσκιν δεν ήρθε να διδάξει τους αμαρτωλούς τι είναι αγάπη. Αντίθετα, ήρθε, για να ζητήσει από τους αμαρτωλούς την αγάπη τους».
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του δικού σας ρόλου;
«Ο στρατηγός Επάντσιν. Ο ρόλος μου. Είναι χαρακτηριστικός τύπος της εποχής του και της χώρας που ζούσε, όπου το δίκιο του δυνατού ήταν η καταδυνάστευση του αδύνατου. Είναι πονηρός, σκληρός, ανελέητος, φιλάργυρος. Μου αρέσει να προσποιούμαι τέτοιους ρόλους, μόνο και μόνο για να μην ξεχνιέται η ύπαρξή τους και για να αντικαθιστώ έναν καθρέφτη αυτών που παρακολουθούν το έργο και έχουν πολλά κοινά με τον ήρωα, μιας και αυτός ο χαρακτήρας είναι διαχρονικός».
Πλούσια η καλλιτεχνική σας πορεία, με παραστάσεις, κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές που ξεχώρισαν και αγαπήθηκαν διαχρονικά. Μοιραστείτε κάποια γλυκιά σκέψη ή ανάμνησή σας.
«Είναι τόσες πολλές οι καλές και οι άτυχες στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου, που δεν υπάρχουν ένα ή δυο συγκεκριμένα ορόσημα. Μια γέννηση, ένας θάνατος, πικρές αναμνήσεις, όμορφες θύμησες. Άπειρα δευτερόλεπτα. Γιατί πιστεύω ότι η ζωή μετράει με δευτερόλεπτα χαράς και λύπης. Περισσότερες λεπτομέρειες έχω γράψει στη βιογραφία μου. “SHOW TIME” λέγεται. Κι αυτό, γιατί πιστεύω ότι η ζωή είναι ένα σόου, μια παράσταση που αρχίζει εδώ και τελειώνει εκεί, με το κλείσιμο της αυλαίας, με το σβήσιμο των φώτων. Οι ταλαντούχοι θα χειροκροτηθούν, αυτοί που δώσανε αξία στο show τους, οι ατάλαντοι θα περάσουν βουβά και θα χαθούν».
Κάποια σχόλιά σας για τη δύσκολη καθημερινότητά μας;
«Σε αυτόν τον ορυμαγδό που ζούμε, σε αυτήν τη λαίλαπα που μας παρασύρει στο άγνωστο, ένα είναι αξιοθαύμαστο. Το θέατρο επιζεί. Επιτυχίες, ονειρεμένα έργα, υπέροχες παραστάσεις στήνουν φράγμα μπροστά στον Αρμαγεδώνα που απειλεί την ύπαρξή μας. Εμείς οι ηθοποιοί, σαν στρατιώτες, δεν μπορούμε να ανατρέψουμε την κατάσταση, αλλά αντιστεκόμαστε. Αντιστεκόμαστε, με το όνειρο και την ελπίδα ότι, κάποτε, θα φανεί ένα φως, που θα προβάλει από μια χαραματιά, όπως λέει ο Λέοναρντ Κοέν».
Σκέψεις σας για την πολιτική ζωή του τόπου;
«Δεν ξέρω γιατί θα πρέπει να μιλήσω για την πολιτική. Τόμοι ολόκληροι και δεν θα έφταναν για να την περιγράψουν. Ή, τουλάχιστον, να περιγράψουν τις σκέψεις μου γι’ αυτήν. Είναι η πανδαιμόνια δύναμη της εξουσίας. Ό,τι δεν μπορεί να καταθέσει ο άνθρωπος ούτε με βασανιστήρια, ούτε με εκβιασμούς, ούτε με απειλές, στα πόδια των βαρβάρων: τη ζωή, την τιμή του, τη συνείδηση, το καταφέρνουν οι βάρβαροι, προσφέροντας μια εξουσία και μια καρέκλα. Αυτό είναι πραγματικά διαχρονικό. Λίγοι θέλησαν να σώσουν τον κόσμο. Πίστεψαν στην αποστολή τους. Όμως, όσοι πίστεψαν πέθαναν. Από τους άγιους μάρτυρες, έως τους ονειροπόλους ειλικρινείς. Όσοι πρόδωσαν έζησαν. Ίσως, αυτό είναι μια θεϊκή δοκιμασία να αντιληφθούμε ποιον πρέπει να πιστέψουμε κάποτε και ποιον όχι. Ξέρω, αυτό κρατάει χιλιάδες χρόνια. Αλλά, για τον Θεό, είναι μια στιγμή. Και πού ξέρει κανείς τι μπορεί να συμβεί από στιγμή σε στιγμή. Μπορεί να αναστηθεί το πνεύμα μας. Απλά και πεζά, θα πω ότι δεν είναι εύκολο να έχεις απόλυτη συνείδηση και, ταυτόχρονα, να είσαι πολιτικός. Και κακώς, δεν έβαλαν ταμπέλα στο μπάσιμο της Βουλής, που να γράφει: “Εσύ, πολιτικέ, τώρα που εισέρχεσαι στη συνεδρίαση, στις αποφάσεις που θα λάβεις για τα εκατομμύρια ζωές που διαχειρίζεσαι, μην ξεχάσεις να κρεμάσεις τη συνείδησή σου στην γκαρνταρόμπα”».
Μια ευχή σας;
«Εύχομαι να ξαναδούμε τον ήλιο να λάμπει στα πρόσωπα των παιδιών. Εύχομαι να φύγει εκείνο το μαύρο και πηχτό σύννεφο από τις καρδιές μας και εύχομαι να έρθουν κάποτε οι εξωγήινοι, να τους υποδεχτούμε με λάβαρα και χρυσοποίκιλτες στολές. Θα είναι μια λύση».
Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση - διασκευή: Αντώνης και Κωνσταντίνος Κούφαλης, σκηνοθεσία: Νίκος Διαμαντής, σκηνικά - κοστούμια: Λιλη Πεζανού, μουσική - sound design: Μίνως Μάτσας, κίνηση: Γιάννης Γιαπλές, φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ, video: Xρυσούλα Κοροβέση, βοηθός σκηνοθέτη: Ειρήνη Μαργαρίτη, Β' βοηθός σκηνοθέτη: Αντώνης Μόργκαν Κωνσταντουδάκης. Παίζουν: Πέτρος Φιλιππίδης, Γιάννης Στάνκογλου, Μαρία Κίτσου, Λένα Παπαληγούρα, Γιώργος Κωνσταντίνου, Γιώτα Φέστα, Ιωάννης Παπαζήσης, Στάθης Ματζώρος, Γιώργος Δεπάστας, Χάρης Χιώτης. Συμμετέχει η χορωδία Libro Coro. Στην παράσταση, συνεργάζονται οι: Δήμητρα Στάικου, Μαίρη Βούλγαρη, Μελίνα Κέντογλου, Σοφιάνα - Ανθίπη Φωτίδη, Ελένη Κερολάρη, Βέρα Μακρομαρίδου, Βεατρίκη Μίνα, Mαρία Νεφέλη Δούκα.
Πληροφορίες
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά: Ηρώων Πολυτεχνείου 32 - Πειραιάς, τηλ.: 210 4143310. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή: 20.00, Σάββατο: 17.00 και 21.00, Κυριακή: 19.00. Τιμές εισιτηρίων: διακεκριμένη ζώνη: 30 ευρώ, Α΄ ζώνη: 25 ευρώ, φοιτητικό - ανέργων: 20 ευρώ, B΄ ζώνη: 20 ευρώ, φοιτητικό - ανέργων: 15 ευρώ, Γ΄ ζώνη: 15 ευρώ, φοιτητικό - ανέργων: 10 ευρώ.