O χρόνος τελειώνει, λέει ο Πολ Τόμσεν. Ποιος χρόνος κύριε χρονονόμε και για ποιον; Για να αποφασιστεί τελικά η ενεργή συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα. Ευρώπη, ακούς;«Έχουμε εγκρίνει το πρόγραμμα επί της αρχής και αυτό κινείται παράλληλα με αυτό του ESM. Θα πρέπει να το ενεργοποιήσουμε πολύ σύντομα, αλλιώς δεν έχει νόημα, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
O χρόνος τελειώνει, λέει ο Πολ Τόμσεν. Ποιος χρόνος κύριε χρονονόμε και για ποιον; Για να αποφασιστεί τελικά η ενεργή συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα. Ευρώπη, ακούς;
«Έχουμε εγκρίνει το πρόγραμμα επί της αρχής και αυτό κινείται παράλληλα με αυτό του ESM. Θα πρέπει να το ενεργοποιήσουμε πολύ σύντομα, αλλιώς δεν έχει νόημα. Άλλωστε, θα απαιτηθεί, εκτός από την έγκριση, να γίνει τουλάχιστον μια αξιολόγηση, αλλιώς δεν υπάρχει πρόγραμμα. Άρα, ο χρόνος τελειώνει, για να μπορέσουμε να το ενεργοποιήσουμε».
Ασφυκτική προθεσμία, παράταση αγωνίας; Μάλλον κόπωση. Λιώνει κάθε διάθεση και για σκέψη. Οκτώ χρόνια είναι πολλά, για να ‘ναι οι αντένες ψηλά. Κουράζει η συνεχής μετατόπιση των γραμμών και των διοριών. Όσες πόρτες κι αν ανοίξουν, άλλες τόσες θα προκύψουν. Ο ελληνικός χρόνος, άλλωστε, έπειτα από τρία μνημόνια, με βάση τον έως τώρα σχεδιασμό, ορίζεται από το 2059. Έως τότε εκτείνεται η αποπληρωμή των δανείων.
Ο χρόνος, όμως, ούτε τότε τελειώνει, για την υπό επιτροπεία ή εποπτεία χώρα, καθώς η δημόσια περιουσία της είναι υποθηκευμένη για 99 χρόνια.
Στην πραγματικότητα είναι αδύνατον να ζήσει κάποιος μετρώντας κάθε μήνα, κάθε εξάμηνο, κάθε χρόνο. Ακόμη και κάθε λεπτό. Σαν κατάδικος. Ίσως μόνο ο θανατοποινίτης στον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι, με τα πέντε λεπτά αγωνίας, που τα χώρισε και ως τα υπολόγισε προχώρησε.
Δύο λεπτά για να αποχαιρετήσει τους συντρόφους, δύο για να αυτοσυγκεντρωθεί και το τελευταίο για να χορτάσει το βλέμμα του.
«Αχ, αν μπορούσα να ζήσω. Αν μου χάριζαν τη ζωή... θα ανοιγόταν μπροστά μου ολάκερη η αιωνιότητα. Θα ζούσα κάθε λεπτό έναν αιώνα ζωής. Δεν θα σπαταλούσα ούτε μία στιγμή». Καμιά φορά πέντε λεπτά αξίζουν έναν θησαυρό.
Πρίγκιπα Μίσκιν, πείτε μας τελικά, αφού τη γλίτωσε, τι τον έκανε το θησαυρό, έζησε όπως έλεγε;
Η ζωή γέλαγε.