Στα χρόνια της κρίσης πολλές ήταν οι ανισότητες που ήρθαν στην επιφάνεια. Σημαντική αύξηση κατέγραψε η εισοδηματική ανισότητα μεταξύ των πολιτών, όπως και τα ποσοστά της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.Φαινόμενα τα οποία δυστυχώς ακόμη και σήμερα, όσο κι αν κρύβονται κάτω από το χαλί, υφίστανται. Και όσο φυσικά οι πολιτικές ηγεσίες κοιτούν το δέντρο και όχι το δάσος, τόσο η εξάλειψή τους θα καθυστερήσει, γράφει ο Γιώργος Κούρος.
Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Στα χρόνια της κρίσης πολλές ήταν οι ανισότητες που ήρθαν στην επιφάνεια. Σημαντική αύξηση κατέγραψε η εισοδηματική ανισότητα μεταξύ των πολιτών, όπως και τα ποσοστά της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.
Φαινόμενα τα οποία δυστυχώς ακόμη και σήμερα, όσο κι αν κρύβονται κάτω από το χαλί, υφίστανται. Και όσο φυσικά οι πολιτικές ηγεσίες κοιτούν το δέντρο και όχι το δάσος, τόσο η εξάλειψή τους θα καθυστερήσει.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι ακόμη και σήμερα το εργατικό δυναμικό χωρίζεται στους «εντός των τειχών», δηλαδή τους εργαζομένους στο Δημόσιο, και στους «εκτός των τειχών».
Οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, έχοντας πάντα το μάτι στραμμένο στην εκλογική πελατεία, «χάιδευαν» το Δημόσιο, με αποτέλεσμα αυτό να γιγαντώνεται, ενώ οι ασκούντες τότε αντιπολίτευση εξαπέλυαν μύδρους κατά των κυβερνώντων, κατηγορώντας τους για τη δημιουργία πελατειακού κράτους.
Οι καιροί από τότε άλλαξαν, όπως και οι κυβερνήσεις. Όχι όμως και οι κακές συνήθειες. Και όσοι χθες αγωνίζονταν για τη γενιά των 700 ευρώ και κατακεραύνωναν τα μικροκομματικά συμφέροντα των προσλήψεων, άρχισαν να χάνονται στον «λαβύρινθο» της εξουσίας.
Τα ρουσφέτια, δυστυχώς, δεν αποτελούν παρελθόν. Και η γενιά των 700 ευρώ δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι. Ας μη γίνει λόγος φυσικά για τις ελαστικές μορφές εργασίας, για την εργασία εξ αποστάσεως, την part time με μισθούς έως 400 ευρώ. Ποιος άραγε μπορεί να ζήσει με 400 ευρώ; Ακόμη και με 700 ευρώ;
Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί γιατί ενοχλούν οι προσλήψεις στο Δημόσιο; Το πρόβλημα σε καμία περίπτωση δεν είναι το μέγεθος του δημόσιου τομέα. Κάθε άλλο. Είναι η χαμηλή αποτελεσματικότητά του που ενοχλεί. Το πόσο εμποδίζει τη λειτουργία του ιδιωτικού τομέα. Και σίγουρα ενοχλούν τα ρουσφέτια.
Όπως ενοχλεί φυσικά η οικονομική ανισότητα. Το 37,4% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα αμείβεται με καθαρούς μισθούς έως 699 ευρώ τον μήνα, έναντι 6,4% στο Δημόσιο. Στο Δημόσιο το 38,8% λαμβάνει μισθό από 1.000 έως 1.300 ευρώ, έναντι 10,2% στον ιδιωτικό τομέα.
Για την ιστορία, η σημερινή κυβέρνηση είχε καλέσει τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ να ζητήσουν συγγνώμη για τις πολιτικές τους επιλογές και τη γενιά των 700 ευρώ.