Οι διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν στα τέλη του 2012 ανάμεσα στην κυβέρνηση Ερντογάν και τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν.Παρά το γεγονός ότι διαπραγματεύσεις είχαν γίνει και στο παρελθόν -οι τελευταίες το 2011 στο Όσλο-, αναλυτές, ο διεθνής Τύπος και η Δύση είδαν αυτή τη φορά ευνοϊκές συνθήκες για λύση. Μάλιστα, ο διευθυντής του ιδρύματος International Crisis Group στην Τουρκία Χιου Πόουπ σχολίαζε στη «Le Figaro» στα τέλη Μαΐου του 2013 ότι οι ισλαμοσυντηρητικοί είναι πιο έτοιμοι από τους προκατόχους τους, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Οι διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν στα τέλη του 2012 ανάμεσα στην κυβέρνηση Ερντογάν και τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν.Παρά το γεγονός ότι διαπραγματεύσεις είχαν γίνει και στο παρελθόν -οι τελευταίες το 2011 στο Όσλο-, αναλυτές, ο διεθνής Τύπος και η Δύση είδαν αυτή τη φορά ευνοϊκές συνθήκες για λύση. Μάλιστα, ο διευθυντής του ιδρύματος International Crisis Group στην Τουρκία Χιου Πόουπ σχολίαζε στη «Le Figaro» στα τέλη Μαΐου του 2013 ότι οι ισλαμοσυντηρητικοί είναι πιο έτοιμοι από τους προκατόχους τους.
Τι μεσολάβησε και η λύση ναυάγησε; Χαμένες ψήφοι, σύμφωνα με τον αυτοεξόριστο πλέον στη Γερμανία αρχισυντάκτη της «Τζουμχουριέτ» Τζαν Ντουντάρ. Οι μεταρρυθμίσεις, που θα στήριζαν την όλη διαδικασία, συνδέονταν με την επεξεργασία νέου Συντάγματος, για το οποίο υπήρχαν μεγάλες διαφωνίες. Το Κουρδικό μπορούσε να περιμένει, επείγει η μετατροπή του συστήματος σε προεδρικό. Έπειτα από επιθέσεις παρακρατικών εναντίον Κούρδων, το PKK εγκαταλείπει τη διετή εκεχειρία. Οι κάλπες της 7ης Ιουνίου 2015 στερούν στον Ερντογάν (στο κόμμα του) την αυτοδυναμία. Ως κύρια αιτία της εκλογικής αποτυχίας θεωρήθηκε η άνοδος και είσοδος στη Βουλή του φιλοκουρδικού HDP.
Επαναληπτικές εκλογές σε πέντε μήνες. Κλίμα αστάθειας, αβεβαιότητας, τρομοκρατική επίθεση τη 10η Οκτωβρίου σε προσυγκέντρωση οπαδών του HDP, μία μέρα μετά τη διάδοση της πληροφορίας ότι οι κουρδικές οργανώσεις θα ανακοίνωναν ανακωχή. Την 1η Νοεμβρίου 2015 το ΑΚΡ επανέκτησε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Ο Ερντογάν είναι, μεταξύ άλλων, πραγματιστής, εξηγεί ο Ντουντάρ. Και εκλέγεται. Αν του στοιχίζει κάτι (Κουρδικό) στην κάλπη, το γυρίζει και τους αναλυτές ζαλίζει. Ο Ερντογάν, παρά κάποιες παρανοήσεις με ψυχολογικές προσεγγίσεις για τις συχνές εκρήξεις, είναι πραγματιστής. Γιατί παραμένει σιωπηλός τόσο για την εμπλοκή της Exxon Mobil, αλλά κυρίως της Qatar Petroleum στην κυπριακή ΑΟΖ;
Καλά, η Ντόχα είναι ο μόνος σταθερός σύμμαχος που του έχει απομείνει στην περιοχή, αλλά βασικά ο εμίρης έχει το χαρτί. Η οικονομική στήριξη είναι η αιτία που ο Ταγίπ καταπίνει την «απιστία». Είναι πολλές οι επενδύσεις και ακόμη μεγαλύτερες οι ανάγκες για χρηματοδοτήσεις.