Η μετάβαση από την πολιτική της βίας στους συμβιβασμούς της δημοκρατίας ήταν πάντα γεμάτη προβλήματα. Μακροπρόθεσμα, η ανάπτυξη φιλελεύθερων δημοκρατιών αποτελεί την καλύτερη ελπίδα για την ευρύτερη Μέση Ανατολή. Ο αραβικός κόσμος πρέπει επειγόντως να εκσυγχρονιστεί. Θα είναι δύσκολο. Αλλά δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά.
Ενα από τα μαθήματα της Ιστορίας είναι ότι η μεταβατική περίοδος προς τη δημοκρατία είναι μια επικίνδυνη περίοδος, ιδιαίτερα σε χώρες όπου δεν υπάρχει ένα οργανωμένο κράτος με σαφώς καθορισμένα σύνορα, ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης και μια ισχυρή κοινωνία των πολιτών. Αυτό έγινε στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Αυτό γίνεται, με διαφορετικούς τρόπους, στην Παλαιστίνη, στο Λίβανο και στο Ιράκ. Η πλήρης, φιλελεύθερη δημοκρατία συμβάλλει στην ειρήνη.
Ο ολίγος εκδημοκρατισμός αυξάνει τον κίνδυνο του πολέμου.
Χρέος των συγκροτημένων φιλελεύθερων δημοκρατιών, υποστηρίζει ο βρετανός ιστορικός Τίμοθι Γκάρτον Ας, είναι να συνειδητοποιήσουν ότι μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις (όπως στη μεταπολεμική Γερμανία και Ιαπωνία) μπορεί να αναπτυχθεί μια δημοκρατία εν μέσω στρατιωτικής κατοχής. Να δεχθούν ότι είναι καλύτερα οι λαοί να αναζητούν τον δικό τους δρόμο για ελευθερία. Να προχωρήσουν σε διαπραγματεύσεις με καθεστώτα, όπως η Συρία και το Ιράν. Να καταλάβουν ότι οι οπαδοί της ένοπλης βίας μπορεί να γίνουν δημοκράτες. Οπως ο Μεναχέμ Μπέγκιν, ο Τζέρι Ανταμς. Η λίγη δημοκρατία είναι επικίνδυνο πράγμα. Η λύση για τη Μέση Ανατολή είναι περισσότερη, όχι λιγότερη δημοκρατία.