Το θέμα της σύλληψης των δύο Ελλήνων στρατιωτικών από την Τουρκία πρέπει να επιλυθεί από τις δύο εμπλεκόμενες χώρες, σύμφωνα με τον γ.γ. του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, που δεν εφείσθη επαίνων γιατί «η Τουρκία συνεχίζει να είναι ένας πολύτιμος σύμμαχος του ΝΑΤΟ. Συνεισφέρει στην ασφάλεια της συμμαχίας, με πάρα πολλούς τρόπους και την ευχαριστώ γι’ αυτό», γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Το θέμα της σύλληψης των δύο Ελλήνων στρατιωτικών από την Τουρκία πρέπει να επιλυθεί από τις δύο εμπλεκόμενες χώρες, σύμφωνα με τον γ.γ. του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, που δεν εφείσθη επαίνων γιατί «η Τουρκία συνεχίζει να είναι ένας πολύτιμος σύμμαχος του ΝΑΤΟ. Συνεισφέρει στην ασφάλεια της συμμαχίας, με πάρα πολλούς τρόπους και την ευχαριστώ γι’ αυτό».
Πόντιο Πιλάτο ανεβάζουν τον Νορβηγό στην Αθήνα, Πόντιο Πιλάτο τον κατεβάζουν. Προφανώς, θεωρούν ότι οι αναμνήσεις που απωθούνται, σβήνονται τελικά από τη μνήμη. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις ότι μένουν εντός συναισθηματικών προσεγγίσεων;
Πρώτη φορά η Βορειοατλαντική Συμμαχία ακολουθεί τακτική Πιλάτου, όταν πρόκειται για ΝΑΤΟ εναντίον ΝΑΤΟ; Κι ύστερα ποιος είναι τόσο αφελής να μην κατανοεί ότι «η αξία μιας συμμαχίας για ένα της μέλος καθορίζεται από το ειδικό βάρος του τελευταίου μέσα στο σύνολο της συμμαχίας. Πιο λιανά: οι σύμμαχοι αξίζουν για σένα τόσο, όσο αξίζεις εσύ γι’ αυτούς» (Π. Κονδύλης).
Η Τουρκία αξίζει για το ΝΑΤΟ, κάθε μέρα από Κυριακή μέχρι Σαββάτο, και δεν πρόκειται να την «μαλώσει» ακόμη κι αν ξεσαλώσει. Στη Συρία, επί παραδείγματι, θεωρεί θεμιτές τις τουρκικές ανησυχίες, δικαιολογώντας εμμέσως τον «Κλάδο Ελαίας».
Μην ψάχνουμε, λοιπόν, «πού είναι το ΝΑΤΟ;», αλλά πώς θα πάμε παρακάτω. «Οι ηθικολογίες είναι ένας εύκολος τρόπος για να καθίσταται ο εχθρός αξιοπεριφρόνητος. Γι’ αυτό και δεν αποδεικνύουν τίποτε άλλο πέρα από την πολιτική ελαφρότητα εκείνου που τις χρησιμοποιεί». Εχθροί δεν είμαστε με την Τουρκία, μα αλλού είναι η ουσία.
Βλέπουμε ότι «οι ελληνικοί εθνικοί στόχοι έχουν de facto περιορισθεί σε μια παθητική αυτοσυντήρηση, όπου διάφορες ρητορικές εξάρσεις εκπληρώνουν την ψυχολογική λειτουργία της υπεραναπλήρωσης», ενώ «η Τουρκία -ανισομερής, αντιφατική, εν πολλοίς άμορφη ακόμα, αλλά με ακμαίες πηγές στοιχειακής γεωπολιτικής ενέργειας- κοιτάζει αδιάκοπα πέρα από τα σύνορά της μέσα σε ευρύτατους χώρους»; Ο Κονδύλης είδε το 1997 το ρεύμα. Το είδαν και πολλοί άλλοι, σύμμαχοι και μη στη μεγάλη πάλη, ενώ εμείς μηρυκάζαμε τα ανακουφιστικά, για τα δίκαιά μας και τα ευρωπαϊκά κάλλη.