Το αποτέλεσμα των προχθεσινών ιταλικών εκλογών επιβεβαίωσε την ευρύτερη τάση που παρουσιάζουν οι πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη: άνοδο της αντιμεταναστευτικής, ρατσιστικής ακροδεξιάς και καταποντισμό της κεντροαριστεράς, γράφει ο Μωυσής Λίτσης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Το αποτέλεσμα των προχθεσινών ιταλικών εκλογών επιβεβαίωσε την ευρύτερη τάση που παρουσιάζουν οι πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη: άνοδο της αντιμεταναστευτικής, ρατσιστικής ακροδεξιάς και καταποντισμό της κεντροαριστεράς.
Η πολυαναμενόμενη δυναμική επιστροφή του «Κροκοντίλο», του πρώην Ιταλού πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι, δεν ήταν τελικά και τόσο δυναμική, αφού τη Φόρτσα Ιτάλια επισκίασε η Λέγκα του Βορρά, η οποία πιθανότατα θα έχει τον πρώτο λόγο στις μετεκλογικές αποφάσεις του δεξιού/ακροδεξιού συνασπισμού.
Ήδη οι ηγέτες των Πέντε Αστέρων και της Λέγκας του Βορρά, Λουίτζι Ντι Μάιο και Ματέο Σαλβίνι, δήλωσαν την ετοιμότητά τους να κυβερνήσουν, θέλοντας να προκαταλάβουν τον πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας, Σέρτζιο Ματαρέλα, σε ποιον να δώσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.
Το Δημοκρατικό Κόμμα του Ματέο Ρέντσι ακολούθησε τη μοίρα των υπόλοιπων κεντροαριστερών της Ευρώπης. Οι υποτιθέμενες καλές οικονομικές επιδόσεις δεν έπεισαν μεγάλο μέρος των Ιταλών ψηφοφόρων, που ανάκαμψη ακούν και ανάκαμψη δεν βλέπουν.
Η έλλειψη καθαρού νικητή αναμένεται να σύρει την Ιταλία σε παρατεταμένη περίοδο αβεβαιότητας, θυμίζοντας τις εποχές των δεκαετιών του ‘70 και ‘80.
Οι ιταλικές εκλογές είναι μία ακόμη θλιβερή υπενθύμιση ότι στη σημερινή Ευρώπη, και όχι μόνο, την αποδόμηση του παλιού… δεν ακολουθεί κατ’ ανάγκη η ανατολή ενός ελπιδοφόρου καινούργιου… Ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης, έχοντας την αίσθηση ότι τίποτα στην ουσία δεν μπορεί να αλλάξει, στρέφεται σε κόμματα που εκτοξεύουν μίσος και πολιτικές συνταγές που μοιάζουν σαν ηχώ του ταραγμένου ευρωπαϊκού παρελθόντος.
Από τις ΗΠΑ έως την Ευρώπη, παρατηρούμε το φαινόμενο χαρισματικών «αουτσάιντερ» να εξελίσσονται σε κεντρικά πρόσωπα της πολιτικής σκηνής. Οι ψηφοφόροι δείχνουν να επιλέγουν κόμματα και ηγέτες που ενσαρκώνουν υποτίθεται «αντισυστημική» στάση, σε μια ένδειξη αποστροφής της εδραιωμένης πλέον αντίληψης σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού της ιδέας «όλοι ίδιοι είναι»… Όσο οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις δεν θα καταπιάνονται με τα προβλήματα της «καθημερινότητας» και θα βαφτίζουν «λαϊκιστή» όποιον επιχειρεί να αμφισβητήσει τα θέσφατα..., τόσο περισσότερο οι πολίτες θα έλκονται από κόμματα που επιχειρούν να αναβιώσουν περασμένα μεγαλεία, στρέφοντας τη δυσαρέσκεια στο κυνήγι των κολασμένων της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.
Όσο για τους ιθύνοντες της ευρωπαϊκής πολιτικής; Οχυρωμένοι στον γυάλινο πύργο των Βρυξελλών, μοιάζουν με τους βασιλείς του 18ου-19ου αιώνα που κάθε άλλο παρά έβλεπαν τις κατακλυσμιαίες εξελίξεις που έρχονταν.