Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι

Από την έντυπη έκδοση

Του Γιώργου Κούρου
[email protected]

«Λυπάμαι γι’ αυτή τη χώρα», υποστήριξε μιλώντας στο 3ο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας, κληθείς να σχολιάσει το θέμα της Novartis.

Ο επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας, αλλά και όλοι όσοι φέρονται να εμπλέκονται έχουν κάθε δικαίωμα να λυπούνται από τη στιγμή που καλούνται πλέον να αποδείξουν ότι δεν είναι… ελέφαντες.

Διότι μέχρι αποδείξεως του εναντίου όλοι είναι αθώοι. Ο δρόμος όμως είναι ακόμη μακρύς και με πολλά εμπόδια. Μέχρι τότε, όμως, όλους εμάς ποιος μας λυπάται;

Έπειτα από τόσα χρόνια μνημονίων, που έχουν ανατρέψει τις ζωές των περισσοτέρων και μας έχουν φέρει στα όρια της κατάθλιψης, βρισκόμαστε μπροστά στη νέα εποχή των σκανδάλων.
Novartis, Panama papers, πρόσφατα και μίζες για το μετρό, θα κυριαρχούν στην καθημερινότητά μας.

Εύλογο φυσικά ερώτημα, δεν θα πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη και να τιμωρηθούν όσοι έβαλαν το χέρι στο βάζο με το μέλι;
Και φυσικά θα πρέπει να γίνει, αλλά όχι με μοναδικό στόχο την είσπραξη μικροκομματικών κερδών.

Η Δικαιοσύνη και οι αρμόδιες επιτροπές της Βουλής μπορούν να επιτελέσουν πολύ καλά το έργο τους και αθόρυβα. Και όταν όλα έχουν στοιχειοθετηθεί με αδιάσειστα στοιχεία, να προχωρήσουν στις νόμιμες ενέργειες και να αποδοθούν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.

Μέχρι τότε όμως γιατί θα πρέπει η  κοινωνία, με τα μύρια όσα προβλήματα της καθημερινότητας, να ζει με φήμες, σενάρια, σημειολογία υπό τον κίνδυνο του διχασμού;

Κι αν όλα αποδειχθούν fake news, λάσπη στον ανεμιστήρα, μετά τι; Θα έχουμε συνέχεια του έργου αλλά από την άλλη πλευρά;

Ειδικά δε εάν υπάρξει, κάποια στιγμή, ανατροπή του πολιτικού σκηνικού. 

Γιατί και όσοι σήμερα φέρονται ως κατηγορούμενοι δεν θα μείνουν με τα χέρια σταυρωμένα αύριο, σε περίπτωση που όλες οι κατηγορίες γυρίσουν τούμπα. Είναι στο DNA μας.

Αυτή θα είναι η μετα-μνημονιακή εποχή; Αυτό είναι το αύριο που δικαιούται μια κοινωνία που έχει υποστεί τόσες θυσίες;

Οι πολίτες θέλουν σταθερότητα, θέλουν δουλειές, θέλουν να ξανανιώσουν ελπίδα για το αύριο, να αισθανθούν ότι κάτι αλλάζει προς το καλύτερο.

Ότι η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει και αλλάζει, δεν μένει κολλημένη σε νοοτροπίες παλαιότερων δεκαετιών.

Μέχρι πότε θα λυπούμαστε γι’ αυτή την Ελλάδα;