«Μυστήριο ο ναός ετούτος, δεν μπόρεσα να τον δω δύο φορές τον ίδιο, άλλαζε ακατάπαυστα, έτσι μού φαίνουνταν, ζωντάνευε, κυμάτιζε μένοντας ακίνητος, έπαιζε με το φως και το μάτι του ανθρώπου... Τι τρόπαιο ήταν ετούτο, τι συνεργασία νου και καρδιάς, τι ανώτατος καρπός του ανθρώπινου αγώνα. Νικήθηκε ο χώρος, μικρό και μεγάλο αφανίστηκαν. Στο στενό μαγικό παραλληλόγραμμο που 'χε χαράξει ο άνθρωπος έμπαινε άνετα και αναπαύουνταν το άπειρο. Νικήθηκε και ο καιρός. Η τρισεύγενη στιγμή έγινε αιώνιότητα. Ποτέ το κυμάτισμα δεν δημιούργησε τόση αψεγάδιαστη ευθεία... Ο Παρθενώνας μού φαίνονταν σάλευε ανάλαφρα σαν ακίνητος χορός, κι ανάπνεε». (Αναφορά στον Γκρέκο, Ν. Καζαντζάκης)
Μια ανάσα ήταν και η επιστροφή του πρώτου από τα διεσπαρμένα θραύσματα των Γλυπτών του Παρθενώνα http://www.naftemporiki.gr/t+z/story.asp?id=1235024 .
Ο υπουργός Πολιτισμού Γιώργος Βουλγαράκης τόνισε ότι το Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης έλαβε αυτή την απόφαση -της επιστροφής του θραύσματος- αναγνωρίζοντας τη σημασία του Παρθενώνα ως μοναδικού μνημείου της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Ουσιαστικά, έκανε το πρώτο βήμα για την προώθηση της επανένωσης των Γλυπτών του Παρθενώνα, κατανοώντας, ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει ούτε επιστημονικό, ούτε νομικό, ούτε ηθικό έρεισμα για την παρακράτησή του.
Παράλληλα, υπέδειξε ότι και τα Μουσεία, όπως και οι συλλογές Ιδρυμάτων και Οργανισμών, δεν πρέπει να είναι τόποι πολυτελούς εξορίας ή κοιμητήρια αρχαίων μνημείων.
Είναι ή πρέπει να είναι ζωντανοί οργανισμοί που συμβαδίζουν με την αποκατάσταση του δικαίου και της ηθικής.
K.T.