Όταν ηγήθηκα της μελέτης της βρετανικής κυβέρνησης για την αντιμικροβιακή αντοχή (Review on Antimicrobial Resistance, AMR) από το 2014 έως το 2016, προτείναμε διαφόρους τρόπους για τη χρηματοδότηση μιας ανταμοιβής εισόδου στην αγορά από παρασκευαστές φαρμάκων που αναπτύσσουν νέα αντιβιοτικά και εμβόλια.
Από την έντυπη έκδοση
Του Τζιμ Ο’Νιλ*
Ο Τζιμ Ο’Νιλ, πρώην πρόεδρος της Goldman Sachs Asset Management και πρώην υφυπουργός Εμπορίου της Βρετανίας, είναι επίτιμος καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Manchester και πρώην πρόεδρος της επιτροπής της βρετανικής κυβέρνησης για τη μελέτη της αντιμικροβιακής αντοχής.
Όταν ηγήθηκα της μελέτης της βρετανικής κυβέρνησης για την αντιμικροβιακή αντοχή (Review on Antimicrobial Resistance, AMR) από το 2014 έως το 2016, προτείναμε διαφόρους τρόπους για τη χρηματοδότηση μιας ανταμοιβής εισόδου στην αγορά από παρασκευαστές φαρμάκων που αναπτύσσουν νέα αντιβιοτικά και εμβόλια. Με αυτόν το σκοπό, μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προτάσεις μας ήταν αυτή που αποκαλούσαμε «παίξε ή πλήρωσε» (pay or play): Μια «δεξαμενή» 12 δισ. δολαρίων θα χρηματοδοτείτο από μια πρόσθετη επιβάρυνση επί των συνολικών πωλήσεων εκείνων των φαρμακευτικών εταιρειών που δεν ανέπτυσσαν νέα φάρμακα.
Υιοθέτησα αυτή την ιδέα όταν έμαθα ότι πολλές κορυφαίες φαρμακευτικές εταιρείες συχνά διαχειρίζονται τις επιδόσεις τους ως προς τον λόγο τιμής προς κέρδη ανά μετοχή (Ρ/Ε) με την επαναγορά ιδίων μετοχών, μειώνοντας έτσι τον αριθμό των μετοχών σε κυκλοφορία στην αγορά. Και παρόλο που πολλοί στη φαρμακευτική βιομηχανία θα έλεγαν ότι υπάρχει μικρή διαφορά μεταξύ αυτού και της καταβολής μερίσματος, θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω.