Βελιγράδι, Μάρτιος του 1991. Το Συλλογικό Προεδρείο της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας (SFRJ), σε μια θυελλώδη συνεδρίασή του, σε ένα παγωμένο υπόγειο της πρωτεύουσας, αποτυγχάνει να συμφωνήσει σε πρακτικά μέτρα διατήρησης του ενιαίου χαρακτήρα της χώρας, όπως αυτός προέκυψε τον Νοέμβριο του 1943 στο Γιάιτσε της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Βελιγράδι, Μάρτιος του 1991. Το Συλλογικό Προεδρείο της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας (SFRJ), σε μια θυελλώδη συνεδρίασή του, σε ένα παγωμένο υπόγειο της πρωτεύουσας, αποτυγχάνει να συμφωνήσει σε πρακτικά μέτρα διατήρησης του ενιαίου χαρακτήρα της χώρας, όπως αυτός προέκυψε τον Νοέμβριο του 1943 στο Γιάιτσε της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης.
Η αποτυχία αυτή επικύρωσε τη θραύση του δεύτερου κρίκου, που διατηρούσε την ενότητα μιας χώρας με έξι Ομόσπονδες Λαϊκές Δημοκρατίες (Σερβία, Σλοβενία, Κροατία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο, Μακεδονία) και δύο αυτόνομες περιοχές (Βοϊβοντίνα, Κοσσυφοπέδιο). Η Ένωση Κομμουνιστών Γιουγκοσλαβίας ανήκε πλέον στο παρελθόν.
Είχε προηγηθεί, στις 4 Μαΐου 1980, ο θάνατος του στρατάρχη Γιόζιπ Μπρος Τίτο, του δημιουργού της νέας Γιουγκοσλαβίας. Ήταν ο πρώτος κρίκος που «έσπασε».